หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4669

ผ่านไปเพียงครู่เดียว ในที่สุดเฉินผิงก็ทะลวงผ่านไปได้ และก้าวสู่ขั้นมหายานระดับสองได้สำเร็จ

เมื่อพลังวิญญาณพุ่งพล่านอยู่ในตัวเขา ดูราวกับว่าฟ้าดินกำลังตอบสนองต่อจังหวะอันเก่าแก่ นำมาซึ่งอัสนีบาตที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน

ภายในเหมืองผลึกเซียน เกิดภาพอันน่าตื่นตาของแสงและสายฟ้าคำราม

เมฆดำทะมึนลอยอยู่เหนือศีรษะ เคลื่อนตัวอย่างรุนแรงจนกลายเป็นวังวน เหมือนกับมันเชื่อมโยงกับพลังอันโกลาหลที่อยู่เหนือฟากฟ้า

สายฟ้าไม่ใช่เพียงเส้นแสงที่แตกกระจายไปทั่วท้องฟ้าอีกต่อไป แต่เปลี่ยนเป็นสายฟ้าที่ไม่อาจหยุดยั้งได้ สายฟ้าแต่ละสายราวกับเสาขนาดใหญ่ มีพลังที่สามารถทำลายทั่วท้องฟ้า

เสียงฟ้าร้องไม่ใช่แค่ดังลั่นอีกต่อไป แต่เป็นเสียงคำรามที่สะเทือนไปถึงวิญญาณ เสียงระเบิดแต่ละครั้งดั่งเสียงคำรามจากสวรรค์ ก่อให้เกิดความรู้สึกน่าเกรงขาม

“ฉันไม่เคยเห็นอัสนีบาตระดับนี้มาก่อนเลย”

หลัวต้าจ้องมองท้องฟ้าด้วยดวงตาที่เปี่ยมด้วยความเกรงขาม เขามัวแต่มองจนลืมโจมตีแม่ทัพซิง

แม่ทัพซิงก็ทำหน้าสับสนขณะจ้องมองท้องฟ้าเช่นกัน เขาไม่อาจเข้าใจว่าใครกันที่กำลังเพิ่มระดับพลัง

ไม่กี่วันก่อน เกิดอัสนีบาตอันน่าสะพรึงกลัวระหว่างที่เฉินผิงขึ้นสู่ขั้นมหายานแต่คราวนี้ล่ะเป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นเขาอีกครั้ง

แม่ทัพซิงไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าเป็นไปได้อย่างไรที่เฉินผิงซึ่งเพิ่งจะไปถึงขั้นมหายานระดับหนึ่งเมื่อไม่กี่วันก่อน ตอนนี้จะไปถึงขั้นมหายานระดับสองแล้ว

ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันคงน่าเหลือเชื่อมาก

ภายใต้สายตาที่ตกตะลึงของฝูงชน พลังของอัสนีบาตก็ทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ราวกับท้องฟ้าถูกฉีกเป็นชิ้นๆ สายฟ้าสีม่วงพุ่งลงมาจากสวรรค์ ราวกับว่ามันจะทำลายล้างทุกสิ่งทุกอย่างที่ขวางหน้า

สายฟ้าเหล่านี้ไม่ใช่แค่การโจมตีทางกายภาพเท่านั้น แต่ยังเป็นตัวแทนของการลงทัณฑ์จากธรรมชาติ มันพยายามกำจัดพลังวิญญาณภายในตัวเฉินผิง ทำลายความตั้งใจของเขา และทำให้เขาจมดิ่งลงไปในทะเลแห่งสายฟ้าไร้ที่สิ้นสุด

เมื่อเขาปรากฏตัวต่อหน้าฝูงชน ความรู้สึกหวาดกลัวก็แผ่ไปทั่ว

“เจ้านี่เอง!”

ทันทีที่หลัวต้าเห็นเฉินผิง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง แววตาเต็มไปด้วยความตกใจและโกรธ “เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

เฉินผิงเองก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรจากนอกนครอสูรเช่นกัน และผู้บำเพ็ญเพียรจากโลกภายนอกถูกห้ามไม่ให้เข้าเมือง

หลัวต้าสามารถเข้าและออกได้อย่างอิสระเพราะของวิเศษที่แม่ทัพฉิวมอบให้เขา เขาจึงไม่รู้ว่าเฉินผิงเข้ามาได้อย่างไร

เฉินผิงไม่สนใจหลัวต้าที่ตะโกน เขากลับหันไปหาแม่ทัพซิงที่นอนอยู่บนพื้นและถามด้วยความกังวล “แม่ทัพซิง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

เมื่อเห็นเฉินผิง ประกายแห่งความหวังก็ปรากฎในดวงตาที่สิ้นหวังของแม่ทัพซิง เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณเฉิน คุณมาได้ถูกจังหวะพอดี... แม่ทัพฉิวสมคบคิดกับผู้อื่นและคิดจะชิงเหมืองไป...”