หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4670

เฉินผิงพยักหน้าเบาๆ จากนั้นหันกลับมา สายตาเย็นชาของเขาจับจ้องหลัวต้า เสียงของเขาเย้ยหยันขณะที่พูดว่า “ว่าไงพี่เบิ้ม ไม่นึกว่าเราจะได้เจอกันอีกใช่ไหม คุณคิดจะฆ่าตัวตายอีกแล้วเหรอ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง หลัวต้าก็ตัวสั่นเมื่อนึกถึงคุณชี่ผู้น่าสะพรึงกลัว

แต่ที่นี่คือนครอสูรแม้ว่าเฉินผิงจะมีคนที่เก่งกาจขนาดนั้นคอยหนุนหลังในอาณาจักรนิรันดร์เขาก็ไม่มีทางมาถึงที่นี่ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลัวต้าก็เย้ยหยัน “เจ้าน้อย เจ้าช่างโชคร้ายที่มาเจอข้าในวันนี้ เจ้าเอาของของข้าไป และข้าจะเอาทุกอย่างคืนมา!”

“มีปัญญาเอาคืนด้วยเหรอ คุณล้มเหลวไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ยังกล้าพูดจาอวดดีอีก” เฉินผิงพูดพร้อมหัวเราะ

บทสนทนาของเฉินผิงกับหลัวต้าทำให้แม่ทัพซิงกับแม่ทัพฉิวงุนงง พวกเขาไม่นึกว่าเฉินผิงกับหลัวต้าจะรู้จักกัน

“หลัวต้า ท่านรู้จักเจ้าเด็กนั่นเหรอ” แม่ทัพฉิวถามด้วยความสับสน

“แน่นอน ข้ารู้จักมัน มันเอาผลึกเซียนของข้าไป” หลัวต้าตอบ

“อะไรนะ” แม่ทัพฉิวอุทาน “มันเป็นผู้บำเพ็ญเพียรจากนอกนครอสูรเหรอ”

แม่ทัพซิงหันไปมองเฉินผิงด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

“ใช่ ผมมาจากข้างนอกนครอสูร การที่ผมหาที่นี่เจอต้องยกความดีความชอบให้แผนที่ของเจ้างั่งนี่ ไม่อย่างนั้นผมคงหาเมืองนี้ไม่พบ ถ้าไม่ได้เข้ามา ผมก็คงไม่ได้ค้นพบเหมือง และแน่นอนว่าคงบรรลุไม่ถึงขั้นมหายานระดับสอง พอคิดดูแล้ว ผมก็ควรจะขอบคุณเจ้าโง่นี่!” เฉินผิงพูดด้วยท่าทางยียวน

เมื่อได้ยินคำพูดประชดประชันของเฉินผิง หลัวต้าก็หัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “ฮ่าๆๆ! เจ้านี่มันโง่จริงๆ เจ้าเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่ง แต่ยังกล้าพูดจาอวดดีต่อหน้าข้าอีก วันนี้คงต้องฉีกเจ้าให้เป็นพันชิ้นถึงจะหายแค้น”

พอพูดจบ หลัวต้าก็ไม่ลังเลอีก เขาใช้พลังทั้งหมดที่มี และลูกพลังวิญญาณสีดำในมือของเขาก็ขยายตัวขึ้นทันที มันพุ่งเข้าหาเฉินผิงอย่างดุร้าย

ไม่ว่าลูกพลังวิญญาณสีดำจะเคลื่อนไปทางไหน ก็ดูเหมือนว่าอากาศจะฉีกขาด ทำให้เกิดเสียงดังแสบแก้วหู

เฉินผิงมองขณะที่หลัวต้าพุ่งเข้าหาเขา แต่ดวงตาของเขากลับไร้ร่องรอยของความกลัว

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พลังวิญญาณในตัวเขาพุ่งพล่านราวกับคลื่นยักษ์

จุติอัสนีมหาศาลพุ่งออกมาจากในตัวเขา รวมกันเป็นมังกรสายฟ้าขนาดใหญ่ตรงหน้า

ตูม!