หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4670

เฉินผิงพยักหน้าเบาๆ จากนั้นหันกลับมา สายตาเย็นชาของเขาจับจ้องหลัวต้า เสียงของเขาเย้ยหยันขณะที่พูดว่า “ว่าไงพี่เบิ้ม ไม่นึกว่าเราจะได้เจอกันอีกใช่ไหม คุณคิดจะฆ่าตัวตายอีกแล้วเหรอ”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินผิง หลัวต้าก็ตัวสั่นเมื่อนึกถึงคุณชี่ผู้น่าสะพรึงกลัว

แต่ที่นี่คือนครอสูรแม้ว่าเฉินผิงจะมีคนที่เก่งกาจขนาดนั้นคอยหนุนหลังในอาณาจักรนิรันดร์เขาก็ไม่มีทางมาถึงที่นี่ได้

เมื่อคิดได้ดังนั้น หลัวต้าก็เย้ยหยัน “เจ้าน้อย เจ้าช่างโชคร้ายที่มาเจอข้าในวันนี้ เจ้าเอาของของข้าไป และข้าจะเอาทุกอย่างคืนมา!”

“มีปัญญาเอาคืนด้วยเหรอ คุณล้มเหลวไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ยังกล้าพูดจาอวดดีอีก” เฉินผิงพูดพร้อมหัวเราะ

บทสนทนาของเฉินผิงกับหลัวต้าทำให้แม่ทัพซิงกับแม่ทัพฉิวงุนงง พวกเขาไม่นึกว่าเฉินผิงกับหลัวต้าจะรู้จักกัน

“หลัวต้า ท่านรู้จักเจ้าเด็กนั่นเหรอ” แม่ทัพฉิวถามด้วยความสับสน

“แน่นอน ข้ารู้จักมัน มันเอาผลึกเซียนของข้าไป” หลัวต้าตอบ

“อะไรนะ” แม่ทัพฉิวอุทาน “มันเป็นผู้บำเพ็ญเพียรจากนอกนครอสูรเหรอ”

แม่ทัพซิงหันไปมองเฉินผิงด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

“ใช่ ผมมาจากข้างนอกนครอสูร การที่ผมหาที่นี่เจอต้องยกความดีความชอบให้แผนที่ของเจ้างั่งนี่ ไม่อย่างนั้นผมคงหาเมืองนี้ไม่พบ ถ้าไม่ได้เข้ามา ผมก็คงไม่ได้ค้นพบเหมือง และแน่นอนว่าคงบรรลุไม่ถึงขั้นมหายานระดับสอง พอคิดดูแล้ว ผมก็ควรจะขอบคุณเจ้าโง่นี่!” เฉินผิงพูดด้วยท่าทางยียวน

เมื่อได้ยินคำพูดประชดประชันของเฉินผิง หลัวต้าก็หัวเราะออกมาด้วยความโกรธ “ฮ่าๆๆ! เจ้านี่มันโง่จริงๆ เจ้าเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับหนึ่ง แต่ยังกล้าพูดจาอวดดีต่อหน้าข้าอีก วันนี้คงต้องฉีกเจ้าให้เป็นพันชิ้นถึงจะหายแค้น”

พอพูดจบ หลัวต้าก็ไม่ลังเลอีก เขาใช้พลังทั้งหมดที่มี และลูกพลังวิญญาณสีดำในมือของเขาก็ขยายตัวขึ้นทันที มันพุ่งเข้าหาเฉินผิงอย่างดุร้าย

ไม่ว่าลูกพลังวิญญาณสีดำจะเคลื่อนไปทางไหน ก็ดูเหมือนว่าอากาศจะฉีกขาด ทำให้เกิดเสียงดังแสบแก้วหู

เฉินผิงมองขณะที่หลัวต้าพุ่งเข้าหาเขา แต่ดวงตาของเขากลับไร้ร่องรอยของความกลัว

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พลังวิญญาณในตัวเขาพุ่งพล่านราวกับคลื่นยักษ์

จุติอัสนีมหาศาลพุ่งออกมาจากในตัวเขา รวมกันเป็นมังกรสายฟ้าขนาดใหญ่ตรงหน้า

ตูม!

ในขณะนั้นหลัวต้าอยู่ในสภาพดูไม่ได้ เสื้อผ้าของเขาขาดรุ่งริ่ง ผมยุ่งเหยิง และมีเลือดสดๆ ไหลออกมาจากมุมปากของเขา

ในขณะนั้นเฉินผิงยืนนิ่งอยู่กับที่ หายใจอย่างมั่นคง ราวกับว่าการปะทะกันก่อนหน้านี้ไม่ได้ส่งผลอะไรแม้แต่น้อย

“นี่มัน... เป็นไปไม่ได้!” หลัวต้ากล่าวด้วยความเหลือเชื่อ

เขาไม่เข้าใจได้ว่าทำไมความสามารถของเฉินผิงถึงพัฒนาอย่างก้าวกระโดดในเวลาเพียงไม่กี่วัน

มันเพิ่งถึงขั้นมหายานระดับสองเท่านั้นแล้วมันเอาชนะข้าได้ยังไงในทั้งที่ข้าอยู่ที่ขั้นมหายานระดับเก้านี่มันไม่สมเหตุสมผลเลย!

เมื่อมองภาพเบื้องหน้าของเขาและนึกถึงอัสนีบาตที่น่าสะพรึงกลัวเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว แม่ทัพฉิวก็รู้สึกตกตะลึง

เฉินผิงบ้าไปแล้ว!

การก้าวจากขั้นมหายานระดับหนึ่งสู่ระดับสองไม่ใช่การเพิ่มระดับครั้งใหญ่แล้วทำไมถึงก่อให้เกิดอัสนีบาตที่น่าสะพรึงกลัวขนาดนั้น