หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4671

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงในขั้นมหายานระดับสองเหนือกว่าหลัวต้าในขั้นมหายานระดับเก้า แม่ทัพฉิวก็เหมือนจะเข้าใจในที่สุดว่าทำไมอัสนีบาตนั้นถึงน่ากลัวนัก

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ ให้หลัวต้าโดยไม่พูดอะไร แต่เริ่มรวบรวมพลังวิญญาณในตัวเขาอีกครั้งเพื่อเตรียมโจมตีครั้งต่อไป

หลัวต้าที่เห็นอย่างนั้นหวาดผวา เขาตระหนักดีว่าหากยังสู้ต่อไป ความตายจะต้องมาเยือนเขาแน่นอน

เขาจึงหันหลังกลับโดยไม่ลังเล ตั้งใจจะหลบหนี

“คิดว่าจะหนีได้เหรอ ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก!”

เฉินผิงแค่นเสียงและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาปรากฏตัวต่อหน้าหลัวต้าในทันที

หลัวต้าตกใจกลัวและคิดจะหลบ แต่กลับพบว่าตัวเขาถูกพลังที่มองไม่เห็นสะกดจนขยับตัวไม่ได้

“เจ้า... เจ้าเป็นใครกันแน่” หลัวต้าถามด้วยความตกตะลึง

เฉินผิงไม่ตอบ เขายกมือขึ้นและเรียกสายฟ้าเจิดจ้าขึ้นมาบนฝ่ามือของเขา

“นี่คือบทลงโทษสำหรับคุณ!” เฉินผิงเอ่ยอย่างเย็นชา ก่อนจะขว้างสายฟ้าใส่หลัวต้าอย่างไม่ปรานี

“อ๊าก!”

หลัวต้ากรีดร้องด้วยความหวาดกลัวและถูกสายฟ้าฟาดใส่ทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมา สายฟ้าก็หายไป และร่างของหลัวต้าก็ถูกเผามอดไหม้ เหลือเพียงพื้นดินที่ถูกเผาเกรียมเท่านั้น

เมื่อเห็นหลัวต้าถูกเฉินผิงสังหารอย่างง่ายดาย แม่ทัพฉิวก็หวาดกลัวจนขาทั้งสองข้างแทบจะทรุดลงกับพื้น

เขารู้ว่าอยู่ต่อคงตาย จึงหันหลังกลับและวิ่งหนีไปไกลอย่างสิ้นหวัง

“คิดจะหนีหรือ”

สายตาของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นเย็นชาขณะที่มือของเขาสร้างศรพลังวิญญาณ เขายิงใส่แม่ทัพฉิว

ลูกศรพลังวิญญาณพุ่งเข้าหาแม่ทัพฉิวราวสายฟ้าฟาด แทงทะลุหลังของเขา

อั่ก!

แม่ทัพฉิวกระอักเลือด ร่วงลงไปกองกับพื้นและไม่หายใจอีก

จนกระทั่งลมหายใจสุดท้าย แม่ทัพฉิวก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเขาจะต้องพบจุดจบแบบนี้

ฉันคือผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าแต่...

ในนครอสูร เขาเป็นรองเพียงท่านเจ้าเมืองคนเดียว แต่สุดท้ายกลับถูกผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสองสังหาร

ฟุ่บ!