หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4671

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงในขั้นมหายานระดับสองเหนือกว่าหลัวต้าในขั้นมหายานระดับเก้า แม่ทัพฉิวก็เหมือนจะเข้าใจในที่สุดว่าทำไมอัสนีบาตนั้นถึงน่ากลัวนัก

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ ให้หลัวต้าโดยไม่พูดอะไร แต่เริ่มรวบรวมพลังวิญญาณในตัวเขาอีกครั้งเพื่อเตรียมโจมตีครั้งต่อไป

หลัวต้าที่เห็นอย่างนั้นหวาดผวา เขาตระหนักดีว่าหากยังสู้ต่อไป ความตายจะต้องมาเยือนเขาแน่นอน

เขาจึงหันหลังกลับโดยไม่ลังเล ตั้งใจจะหลบหนี

“คิดว่าจะหนีได้เหรอ ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก!”

เฉินผิงแค่นเสียงและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาปรากฏตัวต่อหน้าหลัวต้าในทันที

หลัวต้าตกใจกลัวและคิดจะหลบ แต่กลับพบว่าตัวเขาถูกพลังที่มองไม่เห็นสะกดจนขยับตัวไม่ได้

“เจ้า... เจ้าเป็นใครกันแน่” หลัวต้าถามด้วยความตกตะลึง

เฉินผิงไม่ตอบ เขายกมือขึ้นและเรียกสายฟ้าเจิดจ้าขึ้นมาบนฝ่ามือของเขา

“นี่คือบทลงโทษสำหรับคุณ!” เฉินผิงเอ่ยอย่างเย็นชา ก่อนจะขว้างสายฟ้าใส่หลัวต้าอย่างไม่ปรานี

“อ๊าก!”

หลัวต้ากรีดร้องด้วยความหวาดกลัวและถูกสายฟ้าฟาดใส่ทันที

ไม่กี่วินาทีต่อมา สายฟ้าก็หายไป และร่างของหลัวต้าก็ถูกเผามอดไหม้ เหลือเพียงพื้นดินที่ถูกเผาเกรียมเท่านั้น

เมื่อเห็นหลัวต้าถูกเฉินผิงสังหารอย่างง่ายดาย แม่ทัพฉิวก็หวาดกลัวจนขาทั้งสองข้างแทบจะทรุดลงกับพื้น

เขารู้ว่าอยู่ต่อคงตาย จึงหันหลังกลับและวิ่งหนีไปไกลอย่างสิ้นหวัง

“คิดจะหนีหรือ”

สายตาของเฉินผิงเปลี่ยนเป็นเย็นชาขณะที่มือของเขาสร้างศรพลังวิญญาณ เขายิงใส่แม่ทัพฉิว

ลูกศรพลังวิญญาณพุ่งเข้าหาแม่ทัพฉิวราวสายฟ้าฟาด แทงทะลุหลังของเขา

อั่ก!

แม่ทัพฉิวกระอักเลือด ร่วงลงไปกองกับพื้นและไม่หายใจอีก

จนกระทั่งลมหายใจสุดท้าย แม่ทัพฉิวก็ยังไม่อยากเชื่อว่าเขาจะต้องพบจุดจบแบบนี้

ฉันคือผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าแต่...

ในนครอสูร เขาเป็นรองเพียงท่านเจ้าเมืองคนเดียว แต่สุดท้ายกลับถูกผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสองสังหาร

ฟุ่บ!

ก่อนที่จะทันได้ตอบสนอง เฉินผิงก็กลับมา และเขากำลังถือคนๆ หนึ่งไว้ในมือ

ชายผู้นี้มีอายุราวๆ สามสิบปี ใบหน้าของเขาซีดเผือก และเขากลัวมากจนฉี่ราดกางเกง

“นี่มัน”

เมื่อเห็นคนที่เฉินผิงจับตัวมา คิ้วของแม่ทัพซิงก็ขมวดเล็กน้อย

“แม่ทัพซิง คุณรู้จักคนๆ นี้เหรอ” แม่ทัพซิงถาม

“รู้จัก เขารับใช้ตระกูลหยาน แต่ฉันไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่”

หลังจากแม่ทัพซิงพูดจบ เขาก็คว้าคอเสื้อของชายคนนั้นและถามว่า “พูดออกมา แกมาที่นี่ทำไม แม่ทัพหยานส่งแกมาใช่ไหม”

คนของคฤหาสน์ตระกูลหยานเพียงแค่เหลือบมองแม่ทัพซิง แม้จะกลัวแต่เขาก็ไม่พูดอะไรสักคำ

เมื่อไม่ได้รับคำตอบ แม่ทัพซิงก็โกรธมาก

จากนั้นเฉินผิงก็พูดว่า “แม่ทัพซิง ไม่ต้องโกรธหรอก ก็แค่ข้ารับใช้คนหนึ่ง ฆ่าเขาซะ...”

หลังเฉินผิงพูดจบ ฝ่ามือของเขาก็ค่อยๆ ยกขึ้น เมื่อฝ่ามือของเฉินผิงฟาดลงไป เขาก็คงไม่เหลือซาก