หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4672

เมื่อเห็นเฉินผิงยกมือขึ้น คนของคฤหาสน์ตระกูลหยานก็ตกใจกลัว เพราะเขาได้เห็นแล้วว่าเฉินผิง ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสอง สังหารผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าและแม่ทัพฉิว ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับแปดได้ด้วยตัวเอง

“ฉันจะบอกแล้ว... จะพูดแล้ว... แม่ทัพหยานส่งฉันมา” เขากล่าว “แม่ทัพหยานให้ฉันมาสอดแนมศึกระหว่างตระกูลซิงและตระกูลฉิวแล้วกลับไปรายงาน”

สมุนคนนั้นรีบบอกความจริง

“แม่ทัพหยานคิดจะทำอะไร เขาพยายามฉวยโอกาสจากความขัดแย้งของเราหรือเปล่า ให้ฉันกับแม่ทัพฉิวสู้กันจนตายในขณะที่เขานั่งเก็บเกี่ยวผลประโยชน์อยู่เฉยๆ สินะ” แม่ทัพซิงถาม

“แม่ทัพซิง เกรงว่าฉันไม่รู้จริงๆ ฉันเป็นแค่สมุนที่ทำตามคำสั่งเท่านั้น ไม่ว่าแม่ทัพหยานจะมีเจตนาอะไรก็ตาม เขาก็ไม่คิดจะบอกฉัน” สมุนรีบอธิบาย

เฉินผิงเพียงแค่โบกมือและพูดว่า “งั้นไปได้แล้ว ไปบอกทุกอย่างที่เห็นให้แม่ทัพหยานรู้ ถ้าเขาต้องการเหมืองผลึกเซียนก็ลองมายึดดูได้เลย!”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ แม่ทัพซิงก็ปล่อยตัวคนของตระกูลหยาน

ตอนนี้แม่ทัพซิงรับคำสั่งจากเฉินผิงแล้ว

ในขณะนั้นเองที่ตำหนักลำดับสิบ พวกเขากำลังเคร่งเครียดกับปัญหาเรื่องทรัพยากร เมื่อความแข็งแกร่งของผู้บำเพ็ญเพียรในตำหนักลำดับสิบเพิ่มสูงขึ้น การบริโภคทรัพยากรจึงเพิ่มตามไปด้วย ซึ่งเพิ่มมากเกินไป

การพึ่งพาทรัพยากรที่สมาพันธ์ผนึกมารเอามาจากอาณาจักรนิรันดร์เพียงอย่างเดียวไม่เพียงพออีกต่อไป

เป็นสาเหตุที่ราชาสิบตำหนักส่งหลัวต้าไปค้าขายกับนครอสูร

เพื่อขึ้นเป็นเซียนจำเป็นต้องใช้ทรัพยากร แต่ถ้าหากหาไม่ได้ ความพยายามทั้งหมดก็จะไร้ผล

“ฝ่าบาท ฝ่าบาท มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น ดวงไฟวิญญาณของท่านหลัวต้าดับลงแล้ว...”

ในขณะนั้น สมุนคนหนึ่งตำหนักลำดับสิบรีบวิ่งเข้ามาอย่างตื่นตระหนก

“อะไรนะ” ราชาสิบตำหนักตกตะลึง จากนั้นก็รีบวิ่งออกไปทันที

เมื่อเทียบกับห้องโถงหลักโอ่อ่าที่อยู่ตรงหน้า กระท่อมเรียบง่ายเหล่านี้ดูไม่เข้ากันเลย

ชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่หน้ากระท่อมในเก้าอี้หวาย ผมสีขาวของเขาปรกศีรษะและถูกหวีอย่างประณีต ผมแต่ละเส้นเป็นประกายราวกับเส้นด้ายสีเงิน เปล่งประกายเย็นยะเยือกภายใต้แสงแดด

ใบหน้าของเขาผอม เมื่อเวลาผ่านไป ริ้วรอยต่างๆ ปรากฎบนผิวหนังของเขา เหมือนสัญลักษณ์บนแผนที่โบราณ แต่ละริ้วรอยมีเรื่องราวที่ไม่เคยเล่าขานมากมาย

ดวงตาของเขาลึกกลวง แต่ก็เหมือนกับสระน้ำลึกอันเงียบสงบ แววตาที่เขาจ้องมองนั้นคมกริบราวนกอินทรี เหมือนสามารถมองทะลุวิญญาณคนได้

เขาสวมเสื้อคลุมยาวที่ซีดเล็กน้อยจากการซักแต่ก็ยังสะอาด ชายเสื้อคลุมพลิ้วไสวในสายลม เข็มขัดผ้าสีดำเหน็บไว้รอบเอวของเขา ซึ่งมีตรามรกตขัดเงาห้อยอยู่ ขณะที่เขาเคลื่อนไหวจะได้ยินเสียงขัดกันเบาๆ แต่ก็ชัดเจน

เขาถือพัดไม้ไผ่ พื้นผิวของพัดมีภาพวาดทิวทัศน์ที่เรียบง่ายแต่ล้ำลึก บางครั้งเขาจะโบกพัดเบาๆ เพื่อให้มีสายลมพัดผ่าน ซึ่งเพิ่มสัมผัสแห่งความลึกลับให้บรรยากาศรอบตัว

ที่เด่นชัดที่สุดคือโต๊ะที่ทำจากกิ่งเถาวัลย์อยู่ตรงหน้าชายชรา โต๊ะตัวนี้มีกระบอกไม้ไผ่วางอยู่ ด้านล่างมีเหรียญเก่าๆ เปื้อนสนิมหลายเหรียญวางเรียงกันเป็นอาคมเจ็ดดารา