หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4674

ด้ามดาบถูกแกะสลักอย่างประณีตด้วยลวดลายลึกลับ ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับนิ้วมืออันงดงามของเขา ทำให้ชายหนุ่มดูสง่างามและแข็งแกร่งน่าเกรงขาม

เมื่อชายหนุ่มก้าวเข้ามาในห้องโถงหลัก ก็ราวกับว่าเวลาหยุดนิ่ง เสียงรอบข้างดูเหมือนจะเงียบลง มีเพียงเขาและอาวุธสีดำซึ่งเป็นสิ่งที่โดดเด่นที่สุดในห้องโถง

เมื่อดูใกล้ๆ ชายหนุ่มคนนี้มีรูปร่างหน้าตาคล้ายองค์ชายฉืออย่างมาก อย่างไรก็ตาม เขามีกลิ่นอายแห่งความกล้ามากกว่าเมื่อเทียบกับองค์ชายฉือ

ราชาสิบตำหนักเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มตรงหน้า คิ้วขมวดเล็กน้อย ขณะที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

“ใครปล่อยเจ้าออกมา” ราชาสิบตำหนักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ท่านพ่อ ข้า-”

“เงียบ! เจ้ากล้าเรียกใครว่าพ่อ เมื่ออยู่ในห้องโถงหลัก เจ้าต้องเรียกข้าว่าฝ่าบาท”

ก่อนที่ชายหนุ่มจะพูดจบ ราชาสิบตำหนักก็ขัดเขาด้วยการดุด่าเสียงดัง

แววตาของชายหนุ่มดูคับข้องใจ แต่เขาก็ไม่ต่อปากต่อคำและพูดว่า “ฝ่าบาท ข้าได้ยินมาว่าหลัวต้าถูกฆ่า และองค์ชายฉือก็ได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นข้าขออนุญาตออกจากตำหนักไปล้างแค้นให้พวกเขา!”

แต่ราชาสิบตำหนักกลับหัวเราะเยาะออกมา “ฮึ! เจ้าคิดจะพาคนรักกลับไปยังอาณาจักรนิรันดร์ใช่ไหม? เพื่อหนีจากตำหนักแห่งนี้ไปตลอดกาล”

“ไม่ใช่อย่างนั้น!” ชายหนุ่มส่ายหัว

“อย่ามาหลอกข้า จำเอาไว้ว่าเจ้าเป็นลูกชายของข้า ข้าจะไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ได้อย่างไร แต่เจ้าที่เป็นบุตรคนโตของข้ากลับไปตกหลุมรักผู้บำเพ็ญเพียรหญิงธรรมดาสามัญ เจ้ายังบำเพ็ญเพียรคู่กับเธออีก เจ้าทำให้สายเลือดชาวสวรรค์ของเราแปดเปื้อน! ข้าอุตส่าห์เมตตาไม่ข้าเจ้า แต่เจ้ากลับอยากหนีไปจากตำหนักลำดับสิบและเข้าไปในอาณาจักรนิรันดร์”

ราชาสิบตำหนักมีสีหน้าเย็นชาขณะพูด ราวกับว่าเขาพร้อมที่จะสังหาร

“ฝ่าบาท ข้าปรารถนาที่จะล้างแค้นให้หลัวต้าและองค์ชายฉือ”

ชายหนุ่มก้มหน้าลง แต่ก็ยังไม่ยอมรับว่าเขาคิดที่จะหนีไปจากตำหนักลำดับสิบ

ดวงตาของราชาสิบตำหนักยังคงจ้องชายหนุ่มตรงหน้า ราวกับว่าเขากำลังพยายามอ่านใจชายหนุ่ม