หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4676

เฉินผิงพยักหน้า “ใช่ ในมิติในต้นไม้โบราณต้นนั้น...”

“มิติในต้นไม้โบราณเหรอ”

ใบหน้าของแม่ทัพซิงเต็มไปด้วยความสับสน เขาดูจะไม่เข้าใจจริงๆ ว่าเฉินผิงหมายถึงอะไร

เมื่อเห็นสีหน้าของแม่ทัพซิง เฉินผิงก็รู้สึกสับสนเล็กน้อยเช่นกัน “คุณไม่รู้เรื่องมิติในต้นไม้โบราณเหรอ”

แม่ทัพซิงส่ายหัว “ไม่รู้!”

“ผมพูดถึงต้นไม้โบราณในเรือนจำ คุณสั่งให้ไป่เฉิงเฝ้ามันไว้ไม่ใช่เหรอ ทำไมคุณถึงไม่รู้เรื่องมิติในต้นไม้โบราณ” เฉินผิงถามด้วยความสับสน

“โอ้ หมายถึงต้นไม้โบราณในเรือนจำ การเฝ้าต้นไม้ต้นนั้นเป็นคำสั่งจากท่านเจ้าเมืองเมื่อหลายปีก่อน เมื่อก่อนคุกอยู่ใต้การดูแลของแม่ทัพหยาน ในขณะที่ฉันให้ลูกน้องเฝ้าต้นไม้โบราณไว้ เป็นการเฝ้าระวังสองชั้นและป้องกันไม่ให้ใครเข้าไปยุ่งกับต้นไม้โบราณ แต่ฉันไม่รู้ว่าในต้นไม้โบราณมีมิติ และยิ่งไม่รู้ว่าท่านเจ้าเมืองอยู่ที่ไหน” แม่ทัพซิงอธิบาย

เฉินผิงกล่าวว่า “ภายในต้นไม้โบราณคืออีกมิติหนึ่ง เจ้าเมืองกำลังบำเพ็ญเพียรอยู่ในนั้น ผมเคยพบเขาครั้งหนึ่ง นอกจากนี้ต้นไม้โบราณยังเติบโตได้โดยการดูดซับพลังวิญญาณของนักโทษ ซึ่งจะถูกเปลี่ยนเป็นทรัพยากรบำเพ็ญเพียรของเจ้าเมือง”

แม่ทัพซิงเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็แสดงความกังวล “ถ้าอย่างนั้น ท่านเจ้าเมืองก็คงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างในนครอสูรใช่ไหม ถ้าเขารู้ว่าเราฆ่าแม่ทัพฉิว เราคงเดือดร้อนแน่...”

ในขณะนั้นแม่ทัพซิงรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อย ถ้าเจ้าเมืองโทษเขาที่ฆ่าแม่ทัพฉิว เขาคงรับผลที่ตามมาไม่ไหว

แม้แต่เฉินผิงก็ไม่อาจรับมือ เพราะท้ายที่สุดแล้ว ท่านเจ้าเมืองเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียน

ถึงเฉินผิงจะสังหารผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าได้ แต่คนที่ไปถึงขั้นเซียนได้นั้น พลังของพวกเขาจะเพิ่มขึ้นอย่างก้าวกระโดด

ในขั้นมหายานระดับเก้านั้นถือว่ายังผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่ง อย่างไรก็ตาม เมื่อบรรลุถึงขั้นเซียนแล้ว จะได้รับร่างกายกึ่งอมตะ

“อย่ากังวล ผมมีแผนจะคุยกับท่านเจ้าเมืองวันพรุ่งนี้ เขาคงมัวแต่บำเพ็ญเพียรจนไม่มีเวลาสนใจเรื่องที่เกิดในนครอสูร แต่ถ้าคุณคิดจะย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์เจ้าเมืองและขึ้นครองนครอสูรก็ควรรอก่อนดีกว่า อย่ารีบร้อนเกินไป” เฉินผิงแนะนำแม่ทัพซิง

ก่อนที่เฉินผิงจะตอบสนองทัน เขาก็ตกอยู่ในอ้อมกอดอันนุ่มนวล

หลังจากนั้นกลิ่นเย้ายวนก็ลอยมา เฉินผิงมองลงไป แล้วก้เห็นว่าเฉียงหยิงกำลังกอดเขา

ในขณะนั้น ร่างของเฉียงหยิงเปลือยเปล่า ผิวของเธอขาวเป็นประกายจนทำให้เฉินผิงตาลุกวาว

กลิ่นอันเป็นเอกลักษณ์ที่โชยออกมาจากตัวเฉียงหยิงทำให้เฉินผิงรู้สึกเหมือนเลือดลมของเขากำลังสูบฉีด

“เฉียงหยิง คุณทำอะไรอยู่ ปล่อยผม เร็วเข้า...” เฉินผิงพูดด้วยความรู้สึกสับสน

“คุณเฉิน ได้โปรดพาฉันไปกับคุณ ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่คนธรรมดา และท้ายที่สุดคุณก็ต้องไปจากที่นี่ หลังจากที่ไปแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นกับฉันกับพี่ชาย เราไม่มีความสามารถที่จะปกป้องตัวเองได้”

เฉียงหยิงกอดเฉินผิงแน่นและพูดอย่างจริงจัง