หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4678

ในขณะนั้นเฉินผิงมั่นใจในฝีมือของตัวเองเป็นที่สุด เขารู้ว่าไม่ว่าใครจะตามมา ก็ไม่มีทางที่จะรับมือเขาได้

ทั่วทั้งนครอสูร แม้แต่แม่ทัพซิงและแม่ทัพหยานก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆ

ร่างเล็กโผล่ออกมาจากด้านหลังต้นไม้

เมื่อเห็นว่าเป็นเหยาเม่ย เฉินผิงก็ถามด้วยความประหลาดใจ “เหยาเม่ย ทำไมถึงตามผมมา”

“ฉัน... ฉันอยากไปกับคุณ ไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน ฉันจะไปด้วย” เธอกล่าว “ฉันไม่มีพี่ชายแล้ว ครอบครัวก็ไม่มี...”

“อย่าตามผมมา มันอันตรายเกินไป คุณควรจะอยู่ในนครอสูร ผมฝากฝังให้แม่ทัพซิงดูแลคุณแล้ว” เฉินผิงบอกเหยาเม่ย

“ฉันไม่สน! ฉันจะไปกับคุณ ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้คิดอะไรกับฉัน เพราะฉันไม่สวยเท่าเฉียงหยิง แต่ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไป ฉันจะตามไปไม่ว่าคุณจะไปที่ไหน ถ้าคิดว่าฉันเป็นตัวถ่วง ก็จัดการฉันตอนนี้เลย! ฉันจะยอมแพ้ก็ต่อเมื่อตายแล้วเท่านั้น ไม่อย่างนั้นก็อย่าคิดที่จะทิ้งฉันไว้ข้างหลัง!” เหยาเม่ยเอ่ยด้วยความมุ่งมั่น

เฉินผิงมองแววตาแน่วแน่ของเธอ ได้แต่ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“ก็ได้ คุณตามผมมาได้ แต่ถ้าเจออันตราย อย่าคาดหวังว่าผมจะช่วยคุณได้ ผมมีเรื่องของตัวเองที่ต้องกังวล” เฉินผิงเตือนเหยาเม่ย

“ฉันไม่กลัว ถ้าถึงคราวตายก็แค่ตาย คุณไม่ต้องห่วงฉัน”

หลังจากนั้น เหยาเม่ยก็เดินไปอยู่ข้างๆ เฉินผิง

เฉินผิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาเหยาเม่ยไปด้วย ในขณะที่ทั้งสองเดินทางออกจากพื้นที่ของนครอสูร

เมื่อเหยาเม่ยตามเฉินผิงผ่านวงแหวนลวงตาที่ล้อมรอบนครอสูร ภาพของโลกภายนอกก็ทำให้เธอตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ

เฉินผิงพร้อมกับเหยาเม่ยเดินทางไปยังเมืองหนานจิง ซึ่งจี้อวิ๋นยังคงรอเขาอย่างอดทน

เขาตัดสินใจว่าจะออกเดินทางด้วยเรือเหาะหลังพบกับจี้อวิ๋น

...

ที่ฐานทัพของสมาพันธ์ผนึกมาร

หลังจากเหตุการณ์ในแคว้นเซียว สั่วเทียนเจิ้งก็สงบเสงี่ยมมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

เขาเสียบรรณาการร้อยปีไปแล้ว และไม่กล้าหาเรื่องเฉินผิงอีกต่อไป

ทุกวันนี้เขาใช้เวลาทั้งวันอยู่ในห้องโถง ทั้งยามบำเพ็ญเพียรและยามกินยามดื่ม เขารู้สึกเป็นอิสระอย่างที่สุด

แต่ในวันนั้น ขณะที่สั่วเทียนเจิ้งกำลังบำเพ็ญเพียรในห้องโถงหลัก ร่างหนึ่งก็ค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องโถง

เมื่อได้ยินว่าชายหนุ่มกำลังตามล่าเฉินผิง สั่วเทียนเจิ้งก็ดูเหมือนจะตระหนักได้ เขาจึงรีบลุกขึ้นยืนและถามว่า “ท่านเป็นคนของตำหนักลำดับสิบเหรอ”

ชายหนุ่มพยักหน้าเบาๆ โดยไม่พูดอะไร

เมื่อเห็นเช่นนั้น สั่วเทียนเจิ้งก็รีบเข้าไปหาอย่างนอบน้อม

ยามคุยกับคนของสมาพันธ์ผนึกมาร เขาจะมีท่าทีสูงส่งด้วยความที่เป็นประมุข แต่เมื่อเผชิญหน้ากับคนของตำหนักลำดับสิบ เขาก็ไม่ต่างจากสุนัขตัวหนึ่งเท่านั้น

“แต่แคว้นเซียว-”

สั่วเทียนเจิ้งกำลังจะบอกเรื่องแคว้นเซียว

ด้วยความที่เขาเห็นคุณชี่ต่อชะตาให้แคว้นเซียวคงอยู่ไปอีกนับพันปีมาแล้ว ราวกับว่าคุณชี่กำลังปกป้องแคว้นเซียวอยู่

ยิ่งกว่านั้น ความสามารถของคุณชี่เป็นสิ่งที่สั่วเทียนเจิ้งได้เห็นด้วยตาตัวเอง หากตำหนักลำดับสิบคิดจะตามไปล้างแค้นเฉินผิงในแคว้นเซียว แบบนั้นก็เท่ากับไปตาย

ก่อนที่สั่วเทียนเจิ้งจะพูดจบ ชายหนุ่มเพียงแค่เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา ซึ่งทำให้คำพูดที่กำลังจะออกจากปากเงียบไป

ชายหนุ่มเดินจากไป เมื่อเห็นอย่างนั้น สั่วเทียนเจิ้งจึงทำได้เพียงตามเขาไปอย่างไม่มีทางเลือก