หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 468

สิบนาทีผ่านไปไวเหมือนราวกับกระพริบตา โกวจื่อเผยรอยยิ้มเยือกเย็นขณะมองเฉินผิง “ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกแค่ขี้คุย ไหนล่ะคนของแก?”

หลังจากที่พูดจบ เขาก็รู้สึกว่าพื้นด้านล่างกำลังสั่น อาคารทั้งหลังดูเหมือนจะสะเทือน

“โกวจื่อข้างนอกมีคนเยอะแยะเลย!”

ทันใดนั้นลูกน้องของเขาก็วิ่งเข้ามาบอกโกวจื่อถึงสิ่งที่ตัวเองเห็น

พอโกวจื่อได้ยินดังนั้นก็ใจหายวาบ เขาวิ่งไปที่หน้าต่างในทันใด เขาตกตะลึงเมื่อเห็นคนนับไม่ถ้วนกำลังล้อมที่แห่งนี้เอาไว้

โกวจื่อรีบตั้งสติแล้วหันไปหาลูกน้องที่กำลังกลัว “ไม่ต้องห่วง ไม่สำคัญหรอกว่าพวกมันจะมีคนมากแค่ไหน ไม่มีใครกล้าแตะต้องฉันที่มีคุณหลินหนุนหลัง!”

ฉับพลันนั้นก็มีคนหุนหันขึ้นบันไดมา

“เปียวจื่อ...”

โกวจื่อนิ่งอึ้งเมื่อเขาได้เห็นผู้มาเยือน

เขาคือเปียวจื่อแขนเดียว เขาดูเคร่งขรึมจริงจัง เขาไม่ได้มองโกวจื่อขณะที่เดินเข้าไปหาเฉินผิง

“คุณเฉิน..”

ตอนนั้นเองที่เปียวจื่อผงะถอยหลังอย่างหวาดผวา นึกย้อนกลับไปตอนนั้นที่เขาตัดมือซ้ายเพราะเฉินผิง ตอนนี้หลินเทียนหู่สั่งให้เขามาที่นี่ เขากลัวว่าตัวเองจะกลับเข้าไปพัวพันอีก

โกวจื่อสับสนที่เห็นเปียวจื่อมีทีท่าเจียมเนื้อเจียมตัวกับเฉินผิง

“เปียวจื่อ รู้จักหมอนี่หรือเปล่า?” เฉินผิงชี้ไปที่โกวจื่อ

“ใช่ แต่เราไม่ได้สนิทกัน!” เปียวจื่อตอบตามจริง

“ฉันอยากให้เขาไปให้พ้นหน้าฉัน ส่วนคนที่เหลือให้ตัดขาทิ้งซะ!”

หลังจากที่ได้ยินเฉินผิง เข่าของโกวจื่อก็ทรุดลงพื้น

พรรคพวกทุกคนของเขาต่างคุกเข่าลงตาม

“เฉินผิง ฉันขอล่ะ! ไว้ชีวิตฉันด้วย!”

โกวจื่อหมอบคลานแทบเท้าเฉินผิง

“โกวจื่อนายบอกว่านายเป็นคนของหลินเทียนหู่ไม่ใช่เหรอ? พรรคพวกของเขาก็อยู่ที่นี่แล้ว ทำไมถึงทำตัวหัวหดแบบนี้ล่ะ?”