หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4687

“นี่คือกระบี่พิฆาตมังกร”

เฉินผิงยิ้มอย่างไม่แยแส เขาถือกระบี่ไว้ในมือ ร่างกายล้อมรอบด้วยพลังวิญญาณที่ทำให้เขาดูราวกับนักรบผู้ไร้เทียมทาน

“มิน่าถึงเอาชนะหลัวต้าได้ ดูเหมือนว่ากระบี่วิเศษนั่นจะช่วยเจ้าได้มาก แต่ดาบของข้าก็ไม่ใช่อาวุธธรรมดาเช่นกัน!”

พลังวิญญาณในตัวหยุนหลี่ก็เริ่มพุ่งพล่านเช่นกัน ดาบยาวในมือของเขาเปล่งประกายอย่างงดงาม ราวกับว่ามีเปลวเพลิงเต้นรำอยู่บนคมดาบ

การต่อสู้กำลังจะปะทุ หยุนหลี่เคลื่อนไหวราวกับสายฟ้าแลบ กลายเป็นลำแสงเจิดจ้าขณะที่เขาพุ่งเข้าหาเฉินผิง ดาบยาวของเขามาพร้อมกับสายลมคำรามและเปลวเพลิงโหมกระหน่ำ ฟันใส่เฉินผิงอย่างไม่ปรานี

เฉินผิงสะบัดกระบี่พิฆาตมังกรอย่างคล่องแคล่ว กระบี่ระยิบระยับราวกับมังกร สกัดการโจมตีของหยุนหลี่อย่างไม่ยากเย็น ในขณะเดียวกันปลายดาบก็แตะพื้นเบาๆ เฉินผิงใช้แรงดีดกลับโจมตีเข้าใส่อวัยวะสำคัญของหยุนหลี่

ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างดุเดือด อาวุธของพวกเขาปะทะกันทำให้เกิดแสงเจิดจ้า การปะทะแต่ละครั้งจะมาพร้อมกับเสียงคำรามดังสนั่น คลื่นพลังถูกปลดปล่อย ราวกับว่ามิติโดยรอบกำลังถูกฉีกขาดด้วยพลังมหาศาล

วิชาดาบของหยุนหลี่นั้นร้ายกาจ ในขณะที่กระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงคล่องแคล่วว่องไว บางครั้งก็ดูเหมือนมังกรสีเขียวที่โบยบินอยู่บนสวรรค์ บางครั้งมันก็กลายเป็นฝนกระบี่ที่ตกอย่างถี่ยิบ ทำให้ผู้ได้เห็นต้องตกตะลึง

ยิ่งเวลาผ่านไป การต่อสู้ยิ่งเข้มข้น ทั้งสองเร่งความเร็วและพละกำลังจนถึงขีดสุด การปะทะแต่ละครั้งเป็นภาพที่ชวนหัวใจหยุดเต้น

แม้ว่าหยุนหลี่จะมีระดับบำเพ็ญเพียรสูงกว่าเฉินผิง แต่เขากลับพบว่าตัวเองเสียเปรียบเมื่อต้องเผชิญกับการโจมตีของกระบี่พิฆาตมังกรและทักษะดาบอันยอดเยี่ยมของเฉินผิง

ในที่สุดหลังจากการต่อสู้ดุเดือด หยุนหลี่ซึ่งเผลอประมาทก็พลาดท่าให้เฉินผิงโดยไม่ทันตั้งตัว

กระบี่พิฆาตมังกรเคลื่อนไหวราวกับงูที่พุ่งขึ้นจากถ้ำ แทงทะลุการป้องกันของหยุนหลี่ในจุดที่ไม่น่าไปได้ ปลายกระบี่เฉียดไหล่ของหยุนหลี่ ทิ้งรอยแผลจางๆ เอาไว้ หลังจากนั้นเฉินผิงก็ดึงชักกระบี่กลับอย่างรวดเร็ว ทำให้บรรยากาศกลับคืนสู่ความสงบ

“ข้าแพ้แล้ว”

หยุนหลี่เก็บดาบเข้าฝักและยืนตัวตรง มองบาดแผลที่ไหล่ของเขา ไม่มีความเคียดแค้นในดวงตา แต่กลับสะท้อนให้เห็นความโล่งใจและชื่นชมเล็กน้อย

เฉินผิงยิ้ม เขาเก็บกระบี่เข้าฝักแล้วพูดว่า “ขอบคุณที่ออมมือ ความแข็งแกร่งของคุณน่าประทับใจ ถ้าเราไม่ได้แค่ประลองฝีมือกัน ผลลัพธ์ก็อาจต่างไปจากนี้”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น หยุนหลี่ก็หัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน เขาหยิบผลึกเซียนหนึ่งหมื่นชิ้นในถุงออกมาแล้วโยนให้เฉินผิง “นี่เดิมพันตามที่ตกลงไว้” เขากล่าว “วันนี้เจ้าเอาชนะข้าได้ ผลึกเซียนเหล่านี้จึงเป็นของเจ้า”

เฉินผิงรับผลึกเซียน รู้สึกถึงพลังวิญญาณมหาศาลในผลึกเซียนเหล่านั้น ในใจเขาอบอวลด้วยความรู้สึกยินดี

ลาภลอยชัดๆ! ตอนนี้ฉันมีผลึกเซียนตั้งหมื่นชิ้นต่อจากนี้ไม่ต้องห่วงเรื่องทรัพยากรแล้ว

เฉินผิงจงใจไม่ลงมือเต็มที่ตอนสู้กับหยุนหลี่ เพราะเขาไม่อยากให้หยุนหลี่รู้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา

เปรี้ยง!

หากสู้กันจริงๆ เขาคงถูกบดขยี้ไปแล้ว

“นี่เจ้ากวนประสาทข้าหรือไง”

หยุนหลี่รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยขณะมองเฉินผิง

“พูดอะไรของคุณ ผมกวนประสาทคุณตอนไหน”

เฉินผิงได้แต่ยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้

“เราตกลงกันว่าจะยั้งมือไม่ใช่หรือ ถ้าเจ้าทำร้ายข้าแม้แต่นิดเดียว เจ้าจะไม่ได้ผลึกเซียน!” หยุนหลี่อุทาน

“ผมไม่ได้ทำร้ายคุณสักหน่อย แค่ดาบของคุณแกร่งไม่พอ อีกอย่างคุณไม่ได้บอกว่าห้ามทำลายอาวุธสักหน่อย” เฉินผิงอธิบาย

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิง หยุนหลี่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากกล้ำกลืนศักดิ์ศรีลงคอ

เขามอบผลึกเซียนให้เฉินผิงไปแล้ว จึงไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรแล้ว อีกทั้งยังไม่มีการบอกว่าห้ามทำลายอาวุธตั้งแต่แรก