หยุนหลี่ไม่สนใจว่าเซียวหยวนซานจะตกลงหรือไม่ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะปักหลักอยู่ที่แคว้นเซียว
“ตกลง” ชื่อหลานพูดด้วยรอยยิ้มน้อยๆ เธอทำตามหยุนหลี่ทุกเรื่องอยู่แล้ว
หยุนหลี่หันไปหาเฉินผิงแล้วถามว่า “เฉินผิง ข้าขออยู่ที่แคว้นเซียวชั่วคราวได้ไหม”
แม้ว่าเซียวหยวนซานจะเป็นราชาโดยชอบธรรม แต่หยุนหลี่กลับขอเฉินผิง ทำให้ชัดเจนว่าเขาไม่เคารพอำนาจของเซียวหยวนซาน การมองข้ามอย่างโจ่งแจ้งแสดงให้เห็นว่าเขาไม่เห็นตำแหน่งราชาอยู่ในสายตา
“ได้สิ!” เฉินผิงตอบโดยไม่ลังเล จากนั้นเขาหันไปหาเซียวหยวนซานแล้วพูดว่า “ราชาเซียวหยวนซาน ท่านช่วยหาที่พักให้พวกเขาได้ไหม”
“เข้าใจแล้ว เฉินผิง” เซียวหยวนซานตอบทันทีและออกไปเตรียมการ ไม่มีร่องรอยของความไม่พอใจปรากฏบนใบหน้าของเขา เขาคงไม่บ่นสักคำต่อให้เฉินผิงสั่งให้เขาสละบัลลังก์ก็ตาม
“เจ้ากลับไปซะแล้ววันหน้าก็ระวังให้มากกว่านี้ ข้าจะอยู่ที่แคว้นเซียว ดังนั้นอย่ามารบกวนข้าที่นี่” หยุนหลี่หันไปมองสั่วเทียนเจิ้งที่หลบอยู่ข้างหลัง
“รับทราบ องค์ชาย!” สั่วเทียนเจิ้งรีบพยักหน้า ก่อนจะหันหลังและวิ่งออกไป เขาอยากไปอยู่แล้วแต่ไม่กล้าเดินแม้แต่ก้าวเดียวถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากหยุนหลี่
แม้ว่าหยุนหลี่จะไม่ได้อยู่ที่แคว้นเซียว สั่วเทียนเจิ้งคงไม่กล้ามาก่อเรื่องถึงที่นี่ ไม่อย่างแน่นอน ต่อให้มีความกล้ามากกว่านี้สิบเท่าก็ตาม
เซียวหยวนซานจัดเตรียมของจำเป็นอย่างรวดเร็ว และทุกคนที่มากับหยุนหลี่ก็เข้าห้องพักผ่อน
ในขณะเดียวกัน ในห้องที่เซียวหยวนซานเตรียมไว้สำหรับหยุนหลี่ เฉินผิงและหยุนหลี่นั่งด้วยกัน ดื่มด่ำกับงานเลี้ยงอันหรูหรา มีทั้งสุราวิญญาณและเนื้ออสูรวิญญาณหลากหลายชนิด
หลังจากดื่มไปสามแก้ว ความอบอุ่นก็ไหลเวียนไปในเส้นเลือดของเขา หยุนหลี่ลดเสียงลง “เฉินผิง นอกจากการประลองกับเจ้าแล้ว ยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากคุยกับเจ้า”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ไม่มีตอน 3867-3871 ครับ...
เกินเดือนละ...
รออยู่นะครับ...
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...