หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4699

ในขณะเดียวกันที่สำนักเหลี่ยวอี๋ เหว่ยฉีและเจิ้นมัวกำลังเล่นหมากด้วยกันอย่าใจจดจ่อ

คำสั่งประหารจากตำหนักลำดับสิบวางอยู่ตรงหน้าพวกเขา

“เหว่ยฉี เฉินผิงไปทำอีท่าไหนถึงไปมีเรื่องกับพวกตำหนักทวยเทพในเวลาสั้นๆ เช่นนี้ ยิ่งไปกว่านั้น เขายังก่อเรื่องวุ่นวายจนถึงขนาดทำให้ตำหนักลำดับสิบออกคำสั่งประหาร” เจิ้นมัวถามหลังจากวางตัวหมาก

เหว่ยฉีพูดด้วยรอยยิ้ม “เจ้าไม่เห็นหรือ อาคมฟ้าดินแสดงสัญญาณของความวุ่นวาย คนเดียวที่ทำแบบนั้นได้คือเจ้าหนูนั่น เฉินผิง ยิ่งไปกว่านั้น ดูจากเวลาแล้ว บันไดสวรรค์ก็กำลังจะปรากฏขึ้น อาณาจักรนิรันดร์จะตกอยู่ในความโกลาหลอีกครั้ง การออกคำสั่งประหารในเวลาแบบนี้ยิ่งสุมไฟให้ลุกโชนขึ้นไปอีก แต่ตำหนักทวยเทพเหล่านั้นมันยโสโอหัง ไม่น่าเป็นไปได้ที่พวกมันจะตั้งค่าหัวให้คนอื่จัดการแทน คำสั่งประหารของพวกมันมีอะไรไม่ชอบมาพากล”

“แล้วเราจะทำยังไง จะไม่ช่วยเจ้าหนูนั่นหรือ” เจิ้นมัวถาม

“ช่วยเหรอ เราจะไปช่วยอะไรได้ พลังของเราถูกสะกดไว้ เราช่วยเขาไม่ได้หรอก” เหว่ยฉีถาม

เจิ้นมัวเงียบไป นี่ไม่ใช่อาณาจักรแดนสรวงที่พวกเขาใช้พลังได้เต็มที่ ในทางกลับกัน พลังของพวกเขาถูกสะกดจนเทียบทำอะไรไม่ได้ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่เพียงแต่พัฒนาฝีมือไม่ได้เท่านั้น แต่ยังถดถอยอีกต่างหาก ตอนนี้แม้จะอยากช่วยเหลือ พวกเขากลับทำอะไรไม่ได้เลย

“ปล่อยให้เจ้าหนุ่มนั่นกำหนดชะตากรรมของตัวเอง เราไม่ควรยุ่ง” เหว่ยฉีขยับตัวหมากก่อนจะเสริมว่า “ตาเจ้าแล้ว”

ทั้งสองเล่นหมากต่อ ไม่สนใจเรื่องคำสั่งประหารอีก

ในอาณาจักรนิรันดร์ กองกำลังที่ซ่อนเร้นจำนวนมากได้รับคำสั่งประหาร แม้จะมีบางคนสงสัยในคำสั่งนี้ แต่ความเย้ายวนของผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้นมากพอที่จะกระตุ้นคนจำนวนมาก

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงไม่รู้เรื่องคำสั่งประหารของตำหนักลำดับสิบแต่อย่างใด ผู้บำเพ็ญเพียรทั่วไปในอาณาจักรนิรันดร์ก็ไม่ได้รับคำสั่งประหารเช่นกัน

หยุนหลี่ก้าวเข้าไปในห้องของเฉินผิง ทักทายเฉินผิงด้วยรอยยิ้มอบอุ่น “เฉินผิง ขอแสดงความยินดีด้วย”

นับตั้งแต่ที่ตัดวิญญาณของหยุนหลี่ออกไป เขาก็ยิ้มบ่อยขึ้น

ในที่สุดเขาก็หลุดพ้นจากการควบคุมของตำหนักทวยเทพ

เมื่อเฉินผิงเห็นเนื้อหา เขาก็ตะลึงทันที คิ้วขมวดโดยไม่ได้ตั้งใจ นี่คือคำสั่งประหารฉันของตำหนักลำดับสิบเหรอ แลกกับผลึกเซียนหนึ่งแสนชิ้น

“ใช่ แต่ข้ารับรองได้ว่าคำสั่งประหารนี้ไม่ใช่คำสั่งของท่านพ่อ ไม่มีทางหาผลึกเซียนได้เป็นแสนชิ้นหรอก มันต้องเป็นฝีมือของคนอื่นแน่ๆ” หยุนหลี่ตอบ

“คนอื่นเหรอ ในตำหนักลำดับสิบนอกจากพ่อของคุณแล้ว มีใครอีกไหมที่มีอำนาจมากขนาดนี้” เฉินผิงรู้สึกสับสน มันน่าจะเป็นสิ่งที่มีแต่เจ้าตำหนักลำดับสิบเท่านั้นที่ทำได้ไม่ใช่หรือ

“อำนาจของท่านพ่อไม่ได้มากเท่าที่เจ้าคิดไว้ ไม่อย่างนั้นข้าคงไม่ถูกกักตัวให้อยู่ในตำหนักลำดับสิบนานหลายร้อยปี คงเป็นเพราะท่านพ่อเห็นดวงไฟวิญญาณของข้าดับลงและเข้าใจผิดว่าเจ้าฆ่าข้า คงเพราะแบบนั้นท่านพ่อถึงส่งคนมาล้างแค้น คำสั่งประหารนี้ต้องเป็นฝีมือของคนที่ท่านพ่อส่งมา” หยุนหลี่วิเคราะห์

“คุณพอจะรู้ไหมว่าเขาเป็นใคร” เฉินผิงถาม

“ถ้าเดาไม่ผิด คนๆ นั้นคงเป็นฮั่วชิง เขาเป็นคนเดียวที่กล้าทำเรื่องแบบนี้”

เมื่อหยุนหลี่พูดถึงฮั่วชิง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเกลียดชังอย่างเห็นได้ชัด