หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 470

“ถ้าจะพูดให้ถูก เขาเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียร ไม่ได้เป็นอมตะ ฉันไม่แน่ใจว่าในโลกนี้มีคนที่ฆ่าไม่ตายอยู่จริงหรือเปล่า แต่ฉันรู้ว่าปกติแล้วผู้บำเพ็ญเพียรจะแฝงตัวอยู่กับผู้คน พวกเขาไม่เคยเปิดเผยตัว หลายคนจึงไม่รู้ว่าพวกเขามีตัวตน!” ไป๋เสี่ยวซานอธิบาย

“แล้วพ่อรู้เรื่องของพวกเขาได้ยังไง?” ไป๋จ้านถาม

ไป๋เสี่ยวซานมองออกไปนอกหน้าต่างโดยพลัน หวนระลึกถึงความหลัง “จี้หยกของตระกูลหยินเป็นของผู้บำเพ็ญเพียร ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันอายุแค่ยี่สิบปี ฉันดิ้นรนหาผู้ฝึกพลังขั้นสูงมาเป็นอาจารย์ ฉันจึงติดตามคนตระกูลหยินคนหนึ่งเพื่อออกทะเล ฉันนึกว่าผู้ฝึกพลังขั้นสูงตามธรรมชาติจะอยู่เฉพาะตามหมู่เกาะ

แต่พอผ่านไปได้หนึ่งวันหลังจากออกเรือ เราก็เจอกับพายุ เราถูกพัดไปเกยชายฝั่งของเกาะร้าง เรือของเราติดอยู่บนชายหาด เราถูกบีบให้ติดอยู่บนเกาะ ได้แต่รอใครสักคนผ่านมาช่วย

เราอยู่บนเกาะเจ็ดวัน เรายังมีอาหารแต่น้ำสะอาดหมดแล้ว ตอนที่กำลังจะขาดน้ำตายก็มีฝนตกลงมา แต่ละคนจึงเริ่มรองน้ำฝนอย่างยินดี!

แต่ไม่นานเราก็เริ่มคิดได้ว่ามีบางอย่างแปลกๆ เพราะฝนตกแค่ท้องฟ้าบนเกาะเท่านั้น ไม่มีฝนตกบนที่อื่นเลย และยังมีเสียงฟ้าผ่ากับเสียงประหลาดดังเป็นครั้งคราว!

เราตามเสียงไปจนสุดท้ายก็เจอชายสองคนต่อสู้กันด้านหลังเนินเขา ภาพที่ได้เห็นช่างน่าอัศจรรย์ มีคนหนึ่งที่ใช้อาวุธรูปร่างเหมือนขวาน ทุกครั้งที่เหวี่ยงอาวุธจะมีฟ้าผ่าลงมา เขาดูราวกับเทพเจ้า!

ชายอีกคนใช้ขลุ่ย เขาปัดสายฟ้าออกไปได้ทุกครั้งจนเกิดเสียงดังสนั่น ฉันไม่เคยเห็นการต่อสู้แบบนั้นมาก่อน มันไม่ใช่การต่อสู้ของมนุษย์ทั่วไป มันช่างน่าสะพรึง!