หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4725

“องค์ชาย หากท่านไม่ไว้ใจเฉินผิง แล้วเหตุใดจึงตามเขาเข้ามาในแคว้นเซียว ทำไม่ไม่จับตัวเขาไปเลย” ฮั่วจางเหวิ่งถามด้วยความสับสน เพราะดูเหมือนว่าหลินเข่อฟ่านจะไม่ได้ไว้วางใจเฉินผิงสักเท่าไหร่

อย่างไรก็ตาม หลินเข่อฟ่านตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “ข้าไม่เคยบอกว่าไม่เชื่อใจเขา แม้แต่เศษเสี้ยวของความจริงก็ยังเป็นความจริง... ข้าเลยลองวัดดวงกับคำพูดของเขา หากเป็นความจริง เราก็จะได้ผลึกเซียนจำนวนมาก หากคำพูดของเขาเป็นเท็จ เราก็ไม่ได้เสียอะไรมาก เสียแค่เวลาสองวันเท่านั้นเอง พอถึงเวลาเราก็จะพาเขากลับไปที่นครจันทร์ตะวันอยู่ดี”

“ท่านช่างหลักแหลมจริงๆ องค์ชาย!” ฮั่วจางเหวิ่งยกนิ้วโป้ง

ม่อเช่อิงเหลือบมองฮั่วจางเหวิ่งแล้วแค่นหัวเราะ “ตาแก่ทึ่ม...”

ขณะที่ฮั่วจางเหวิ่งกำลังจะระเบิดอารมณ์ เขาก็เห็นเฉินผิงเดินเข้ามา

“ผลึกเซียนจะยังมาไม่ถึงในช่วงสองสามวันนี้ ดังนั้นพวกคุณสามคนใช้ยากับหญ้าเซียนบำเพ็ญเพีนรไปก่อน”

เฉินผิงหยิบยาและหญ้าเซียนจำนวนมากออกมาจากแหวนเก็บของ

ครั้งนี้เขาใช้ทรัพยากรของเขาจนเกือบหมด เพื่อให้สามคนนั้นไว้ใจเขา

เฉินผิงได้ยินบทสนทนาของพวกเขาเมื่อครู่นี้ หลินเข่อฟ่านยังไม่ไว้ใจเขาเต็มที่

เมื่อเห็นเฉินผิงนำยาและหญ้าเซียนออกมาจำนวนมาก หลินเข่อฟ่าน ฮั่วจางเหวิ่ง และม่อเช่อิงก็ตกตะลึง

พวกเขาไม่รู้ว่าเหตุใดเฉินผิงคนเดียวถึงมีทรัพยากรมากมายขนาดนี้

เฉินผิงไม่ได้อยากพกทรัพยากรมากขนาดนี้ติดตัว แต่การบำเพ็ญเพียรของเขาใช้ทรัพยากรมากกว่าผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ มาก

แม้จะมีทรัพยากรจำนวนมหาศาลให้ใช้ ระดับบำเพ็ญเพียรของเขาก็อาจไม่เพิ่ม ต่อให้ใช้ทุกอย่างจนเกลี้ยงแล้วก็ตาม

“เฉินผิง ข้าอยู่มานานหลายพันปีแล้ว และเจ้าเป็นคนใจกว้างที่สุดที่ข้าเคยพบ เราตัดสินใจถูกแล้วที่เป็นพันธมิตรกับเจ้า!” ม่อเช่อิงเดินเข้ามาหาเฉินผิงพร้อมกับพูดด้วยความตื่นเต้น

ในขณะนั้น เขาจดจ่ออยู่กับภาพอนาคตที่เฉินผิงวาดไว้ให้พวกเขาอย่างคาดหวัง

เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าหลินเข่อฟ่านคิดยังไงในขณะที่เขาพูด

ท้ายที่สุดแล้วเขายังคงเป็นสมุนของหลินเข่อฟ่านอยู่

เมื่อได้ยินคำพูดของม่อเช่อิง หลินเข่อฟ่านก็เหลือบมองเขาอย่างเย็นชาและไม่พูดอะไร

หลินเข่อฟ่านถือธนูศักดิ์สิทธิ์ ม่านตาของเขาหดตัวเป็นระยะ ความโลภพวยพุ่งออกมาจากสายตาของเขา

ฮั่วจางเหวิ่งและม่อเช่อิงก็ก้าวไปข้างหน้าเช่นกัน เอื้อมมือออกไปสัมผัสธนูศักดิ์สิทธิ์อย่างระมัดระวัง

“เป็นธนูที่วิเศษมาก! ไม่นึกว่าจะมีโอกาสได้เห็นธนูศักดิ์สิทธิ์ในตำนานด้วยตาตัวเอง...”

หลินเข่อฟ่านเลียริมฝีปาก เขาตัวสั่นเล็กน้อย

เมื่อเห็นท่าทีของหลินเข่อฟ่าน เฉินผิงก็โบกมือและพูดอย่างใจกว้าง “มันก็แค่ธนู ตกใจอะไรขนาดนั้น ถ้าคุณอยากได้ผมก็จะยกให้”

“ขอบคุณ เฉินผิง...” ดวงตาของหลินเข่อฟ่านเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นขณะที่พูด อยากครอบครองธนูศักดิ์สิทธิ์เต็มแก่

เฉินผิงสับสน

“ฮ่าๆ เจ้าเล่นละครมากไปจนได้เรื่อง แถมยังจะยกธนูศักดิ์สิทธิ์ให้คนอื่นอีก...” จ้าวมารสีชาดหัวเราะเยาะ