หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4727

“นี่มันอะไรกัน ไม่น่าจะใช่ของธรรมดา...”

เมื่อเห็นเตาหลอมเสินหนง ม่อเช่อิงก็ประหลาดใจ

“นี่คือเตาหลอมวิเศษสำหรับกลั่นยาใช่ไหม”

ฮั่วจางเหวิ่งลูบเตาหลอมเสินหนงด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

“เฉินผิง เจ้ารู้เรื่องกลั่นยาด้วยเหรอ หรือว่าเจ้าเป็นนักกลั่นยา” หลินเข่อฟ่านถาม

เฉินผิงที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับสองสามารถสู้กับคู่ต่อสู้ที่มีระดับเหนือกว่าตัวเองได้ แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานระดับเก้าก็ไม่ใช่คู่มือของเขา

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขามีพรสวรรค์ และเขาทุ่มเทให้กับการพัฒนาฝีมือไม่เคยหยุด

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาเป็นนักกลั่นยาด้วย

“ผมฝึกกลั่นยาแก้เบื่อน่ะ” เฉินผิงตอบ จากนั้นก็ใส่หญ้าเซียนทั้งหมดลงในเตาหลอมเสินหนง

เพียงชั่วพริบตา เม็ดยาก็ส่งกลิ่นหอมกรุ่น

เฉินผิงชี้เตาหลอมเสินหนงแล้วเอ่ย “ยาเสร็จแล้ว พวกคุณสามคนแบ่งกันกินได้เลย”

หลินเข่อฟ่านมองเฉินผิง “เจ้ากลั่นยาเหล่านี้ให้เราเหรอ”

“ใช่แล้ว ผมกลั่นยาแบบนี้ได้ทุกเมื่อตามต้องการ พวกคุณเอาไปกินได้เลย”

เฉินผิงโบกมืออย่างเฉยเมย

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ม่อเช่อิงและฮั่วจางเหวิ่งก็อดตื่นเต้นไม่ได้ พวกเขาโน้มตัวไปเหนือเตาหลอมเสินหนงทันที รีบคว้ายาหลายเม็ดขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น

แม้ว่าหลินเข่อฟ่านจะเป็นองค์ชาย แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปแย่งด้วย

เม็ดยาถูกแบ่งให้ทั้งสามอย่างรวดเร็ว

“เฉินผิง นอกจากของวิเศษพวกนี้แล้ว เจ้ายังมีอย่างอื่นอีกไหม เราขอดูหน่อย!”

หลินเข่อฟ่านรู้ว่าเฉินผิงต้องมีของวิเศษอีกหลายอย่าง ไม่น่าจะมีแค่ธนูศักดิ์สิทธิ์และเตาหลอมเสินหนง

“ก็ไม่มากเท่าไหร่ มีแค่ไม่กี่อย่าง เช่นระฆังมังกร กระบี่พิฆาตมังกร และแส้ปราบมาร...”

ขณะที่เฉินผิงพูด เขาก็นำของวิเศษต่างๆ ออกมา

ทันทีที่เขาเหวี่ยงแขน กระบี่พิฆาตมังกรก็หลุดจากมือเขา มันหมุนอย่างไม่อาจควบคุม พุ่งตรงเข้าหาอกของหลินเข่อฟ่าน

“บ้าเอ๊ย!” หลินเข่อฟ่านถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นอย่างนั้น เฉินผิงก็ตะโกนออกมา “จงหลี่ หยุดได้แล้ว”

ทันใดนั้นกระบี่พิฆาตมังกรก็ฉายแสงสีขาวเจิดจ้า และร่างหนึ่งก็โผล่ออกมาจากกระบี่

เมื่อหลินเข่อฟ่าน ฮั่วจางเหวิ่ง และม่อเช่อิงมองเห็นในที่สุด พวกเขาก็ตกตะลึง หญิงสาวสวยงดงามยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

จงหลี่จ้องหลินเข่อฟ่านและประกาศ “ฉันรับใช้นายท่านของฉันคนเดียว หากคนอื่นพยายามใช้ฉัน ฉันจะไม่ปราณี!”

“เฉินผิง นางคือวิญญาณในกระบี่พิฆาตมังกรใช่ไหม” หลินเข่อฟ่านถามด้วยความตกใจ

“ใช่ เธอคือจงหลี่” เฉินผิงตอบ

ฮั่วจางเหวิ่งจ้องมองจงหลี่และเลียริมฝีปาก “สมบูรณ์แบบ สมบูรณ์แบบจริงๆ เป็นกระบี่ที่มีประโยชน์ทั้งยามกลางวันและกลางคืน...”

จงหลี่เหลือบมองฮั่วจางเหวิ่ง เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่ในคำพูดของเขา