ในปัจจุบัน มีประชากรต่างชาติอาศัยอยู่มากกว่าชนพื้นเมืองในเมืองเฟิง มันมีการขุดเหมืองแร่มากมายอยู่ทั่วภูเขา
สถานบันเทิงต่างๆ มากมาย ค่อยๆ เติบโตขึ้น ทั้งโรงแรม ผับและร้านคาราโอเกะ ผู้คนส่วนใหญ่มาที่นี่เพราะสนใจในศิลา พวกเขาล้วนเป็นคนที่ร่ำรวยและสามารถจ่ายเงินได้เป็นจำนวนมาก
อู่ตงหยุดอยู่ที่หน้าทางเข้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง “คุณเฉินคุณคงจะหิวแล้ว เราเข้าไปหาอะไรกินกันก่อนเถอะ แล้วค่อยกลับไปที่โรงแรมเพื่อพักเอาแรง!”
เฉินผิงพยักหน้าและลงจากรถไปพร้อมกับอู่ตง
ร้านอาหารแห่งนี้ไม่ได้มีขนาดใหญ่โตมากนัก แต่มันถูกออกแบบและตกแต่งในสไตล์โบราณที่สวยงาม
“คุณเฉินอย่าได้ตัดสินสถานที่จากขนาดของมันเชียว ที่นี่เป็นร้านอาหารที่ขึ้นชื่อที่สุดในเมืองนี้เลยนะ ผู้คนมากมายมาที่นี่เพื่อลิ้มลองรสชาติอาหารซ่งเถี่ยผู้เป็นดาราผู้โด่งดัง เธอมาที่นี่ประจำเวลาที่เธอมายังเมืองเฟิง แห่งนี้” อู่ตงแนะนำสถานที่ในขณะที่พวกเขากำลังเดินเข้ามา
อู่ตงต้องการจองที่นั่งส่วนตัว แต่เฉินผิงกลับห้ามเข้าไว้ เนื่องจากพวกเขามากันเพียงแค่สองคน ไม่จำเป็นที่จะต้องมีห้องส่วนตัว
พวกเขานั่งลงในบริเวณที่เงียบสงบอู่ตงตั้งใจมาสั่งอาหารพื้นเมืองสักสองถึงสามอย่าง
ในขณะที่พวกเขาทั้งสองกำลังรออาหารอยู่นั้น เฉินผิงสอดส่องสายตาไปรอบๆ เขาพบว่ามีปรมาจารย์จำนวนหนึ่งกำลังทานอาหารอยู่ที่นี่
เหตุใดจึงมียอดฝีมือมากมายในเมืองนี้กัน? ฉันเกือบจะคิดว่านี่คือ งานชุมนุมวรยุทธ ในตำบลเทียนเฟิง
“มันดูแปลกๆ อยู่นะ โดยปกติแล้ว มักจะไม่มีผู้คนมากมายขนาดนี้แม้จะเป็นในช่วงเวลาที่แออัด ฉันสังเกตเห็นคนแปลกหน้ามากมายมาที่ภูเขาแห่งนี้ และดูเหมือนว่าจะยังคงหลั่งไหลเข้ามาอีกเรื่อยๆ เพื่อเดิมพันศิลา!”
อู่ตงอธิบายทันทีที่เห็นเฉินผิงจ้องมองไปที่ลูกค้ารายอื่นๆ
อย่างไรเสีย กลับรู้สึกว่าคนเหล่านี้ดูไม่เหมือนนักเสี่ยงโชคเท่าไหร่นัก พวกเขานั่งกินอาหารกันเป็นกลุ่มและแทบจะไม่คุยกันเลย
เมื่อเห็นว่ามีปรมาจารย์มากมายอยู่รอบๆ ตัว นั่นทำให้เฉินผิง รู้สึกไม่สบายใจ ต้องมีอะไรสักอย่างเกิดขึ้นหรือกำลังจะเกิดขึ้น!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...