หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4751

เมื่อได้ยินเสียงเรียกของเหล่าซุนจ่าง ชาวหมู่บ้านหินก็รีบหยิบเก้าอี้และออกไป จากนั้นก็หาที่ว่างและนั่งลง

ทุกคนถือขนมขบเคี้ยว เหมือนกำลังรอชมความบันเทิงอย่างใจจดใจจ่อ

“ในที่สุดก็มาสักที! ฉันรอมานานมาก นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว!”

“ใช่แล้ว! คราวนี้ขอให้พวกสมาพันธ์ผนึกมารทนได้นานขึ้น ไม่อย่างนั้นการแสดงคงจบไวเกินไป!”

“อย่าลืมพูดด้วย! ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดตอนนี้เลย ไม่อย่างนั้นพวกแกจะไม่มีโอกาสได้พูดด้วยซ้ำ!”

ชาวบ้านพูดกับสั่วเทียนเจิ้งและพรรคพวกของเขา

สั่วเทียนเจิ้งจ้องมองภาพตรงหน้าเขาอย่างงุนงง ไม่เข้าใจที่ชาวบ้านพูดแม้แต่คำเดียว

เขายิ่งสับสนขึ้นไปอีกว่าทำไมชาวบ้านเหล่านี้ถึงไม่กลัวเขา

เขาคือประมุขสมาพันธ์ผนึกมารเชียวนะ!

“ทะ-ทำอะไรของพวกแก ฉันคือประมุขสมาพันธ์ผนึกมาร! พวกแกเข้าใจไหมว่ามันหมายถึงอะไร หมายความว่าฉันคือยอดฝีมือระดับแนวหน้าของสมาพันธ์ผนึกมาร คือผู้ที่เก่งกาจที่สุด!” สั่วเทียนเจิ้งตะโกนใส่ฝูงชาวบ้าน

ผู้อาวุโสเหล่าซุนจ่างตบไหล่สั่วเทียนเจิ้งแล้วพูดว่า “ไม่ต้องตะโกน เราเข้าใจ เราทุกคนเข้าใจ เรารู้ว่าแกเก่งที่สุดในสมาพันธ์ผนึกมาร จากนี้ช่วยสู้ให้เต็มที่และทนรับการโจมตีให้ได้อย่างน้อยสองครั้ง อย่าทำให้สมาพันธ์ผนึกมารอับอาย แสดงฝีมือให้เราได้ชม!”

“นี่แกพูดถึงอะไร หมายความว่ายังไงที่บอกว่าทนรับการโจมตีให้ได้อย่างน้อยสองครั้ง หมู่บ้านของแกมีผู้ใช้วิชามารอยู่ใช่ไหม ไปบอกให้มันแสดงตัวออกมาและยอมรับความตายซะ!”

สั่วเทียนเจิ้งผลักหัวหน้าหมู่บ้านออกไปทันใด สีหน้าโกรธเคืองขณะที่เขาพูด

“ใช่ ถูกแล้ว มีผู้ใช้วิชามารในหมู่บ้านของเราจริงๆ!” เหล่าซุนจ่างพยักหน้ายืนยัน

“ฉันจะไปเรียกคุณยาย เธอเป็นผู้ใช้วิชามาร”

หยุ่นเอ๋อร์ลุกขึ้นและรีบไปเรียกเหล่าโป

สั่วเทียนเจิ้งรู้สึกงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างมาก ชาวหมู่บ้านหินเสียสติไปแล้วหรือ

“ประมุขสั่ว ทำไมรู้สึกเหมือนว่าชาวบ้านที่นี่... ดูแปลกๆ”

ผู้อาวุโสที่ยืนข้างสั่วเทียนเจิ้งพูดอย่างสับสนด้วยสีหน้างุนงง

“ช่างมัน ทันทีที่ผู้ใช้วิชามารปรากฏตัวขึ้น เราจะโจมตีทันที เราต้องจบการต่อสู้ให้เร็ว ที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจ”