หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4863

ทันใดนั้นขอบฟ้าก็เริ่มสั่นไหว

เฉินผิงและฮั่วจ้าวที่หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยในตอนแรก รัศมีของพวกเขาแทบจะสัมผัสไม่ได้ กลับปรากฏตัวอีกครั้ง

ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากันกลางอากาศ รอยยิ้มขมขื่นปรากฏบนใบหน้าของฮั่วจ้าว

“เจ้าชนะแล้ว...” ฮั่วจ้าวกล่าว

“เฮอะ! ที่จริงข้าบดขยี้เจ้าได้ง่ายๆ แต่ร่างนี้ไม่สะดวก!” เฉินผิงยิ้มกว้าง

ฮั่วจ้าวก็หัวเราะเบาๆ เช่นกัน เขารู้แล้วว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่ใช่เฉินผิงอีกต่อไป แต่ถูกจ้าวมารเข้าสิง

ยิ่งกว่านั้น อีกฝ่ายยังเป็นยอดฝีมือจากอาณาจักรแดนสรวงอีกด้วย

ต่อหน้าจ้าวมาร เขารู้สึกว่าตัวเองช่างต่ำต้อย แม้ว่าเขาจะเป็นเซียนก็ตาม

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงยังมีชีวิตอยู่ ฮั่วเจิ้นเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านผู้อาวุโส ท่านยังไม่ฆ่าเฉินผิงอีกหรือ”

ฮั่วจ้าวเหลือบมองฮั่วเจิ้นเฟิง เขาส่ายหัวเบาๆ ขณะพูดว่า “พวกเจ้าต้องพึ่งตัวเองแล้ว...”

เมื่อฮั่วจ้าวพูดจบ ร่างของเขาก็เริ่มเลือนหายไปอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหายไปในที่สุด

เมื่อเห็นอย่างนั้น ฮั่วเจิ้นเฟิงก็สับสนไปหมด

หมิงเฉาก็ขมวดคิ้วเช่นกัน สีหน้าของเขาดูฉงน

เฉียนเสี่ยวหานชี้เฉินผิงแล้วตะโกนว่า “ท่านผู้พิทักษ์ ไอ้เด็กเวรนั่นแหละ ฆ่ามันซะ!”

“พวกเจ้ามีกันมากมาย แต่กลับกลัวผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานแค่คนเดียวหรือ ข้าจะขยี้มันในหมัดเดียว!”

ผู้พิทักษ์มองเฉินผิง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลน

“เจ้าหนู จะให้ข้าช่วยอีกไหม ถ้าข้าต้องลงมือ ร่างกายของเจ้าคงไม่ไหว” จ้าวมารสีชาดพูดกับเฉินผิง

“จ้าวมาร ผมจัดการเอง!”

เฉินผิงรู้ว่าถ้าขืนปล่อยให้จ้าวมารสีชาดสู้ต่อ ร่างกายของเขาจะคงถูกทำลายแน่

แม้ว่าเฉินผิงจะฟื้นฟูร่างกายได้ แต่ก็คงใช้เวลานาน และเขาไม่อยากรอ

“ได้! ไปอัดมันให้เละ!”

จ้าวมารสีชาดคืนร่างให้เฉินผิงควบคุม

เฉินผิงชะงักชั่วขณะ จ้าวมารมองว่าการสู้กับเซียนเป็นแค่การเล่นสนุก ส่วนฉันเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายาน ใครจะเชื่อถ้าฉันพูดแบบนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานที่กล้าสู้กับขั้นเซียนเนี่ยนะ!

ตูม!

ยิ่งไปกว่านั้น หนานป้าเถียนเพิ่งจะผ่านศึกใหญ่มาหลายรอบและยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่

เมื่อจ้องแขนที่หักของเขา หนานป้าเถียนก็พูดอย่างอายๆ “นายท่าน ข้าคงไม่ไหว...”

“งั้นผมจัดการเอง!”

เฉินผิงลอยอยู่กลางอากาศ จ้องมองผู้พิทักษ์ด้วยสายตาเย็นชา

“เจ้าหนู ข้าไม่อยากฆ่าเจ้า เจ้าเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายาน ถ้าต้องฆ่าจริงๆ มือของข้าก็คงต้องเปื้อนเลือดเสียแล้ว! โชคร้ายของเจ้าที่ข้าเคยให้คำมั่นว่าจะปกป้องสำนักเฉียนเป็นเวลาสามพันปี และข้าต้องรักษาสัญญา แต่ไม่ต้องกังวล ข้าจะช่วยให้เจ้าตายไวๆ!”

หลังจากผู้พิทักษ์พูดจบ เขาก็ชกใส่เฉินผิงที่ลอยกลางอากาศ

เมื่อต่อยออกไป วิญญาณร้ายจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นระหว่างฟ้าดิน เสียงคำรามและเสียงกรีดร้องน่าสะพรึงกลัวของพวกมันดังก้องไปทั่วแดนอวสาน

ในขณะนั้น แดนอวสานราวกับกลายเป็นนรกไปแล้ว

เมื่อเห็นอย่างนั้น หนานป้าเถียนก็ร้องเตือนเฉินผิง “ระวังตัวด้วย นายท่าน! นั่นคือหมัดมรณะ!”

หมัดมรณะนั้นถูกห่อหุ้มด้วยวิญญาณร้าย แม้จะไม่ได้ถูกโจมตีโดยตรง ก็แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะรอดจากหมัดได้