หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4865

“ราชาหลินฉง ก่อนหน้านี้ข้าไม่มีลูกเขยหรอก แต่ตอนนี้มีแล้ว อีกอย่างลูกสาวของข้ามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเฉินผิงมานานแล้ว!” เจ้าแคว้นแดนเหนือกล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฮั่วเม่ยก็เขินอายขึ้นมาทันที เพราะหลับนอนกับเฉินผิงแล้ว เธอจึงมั่นใจว่ารัศมีของสายเลือดของเขาอยู่ในตัวเธอ เมื่อตรวจสอบดูก็จะเห็นได้ชัด

“ตาแก่ เจ้าอยู่ที่ขั้นเซียนระดับเจ็ดเท่านั้น กล้าขวางทางข้าได้อย่างไร”

ผู้พิทักษ์จ้องมองเจ้าแคว้นแดนเหนือและตะโกนด้วยความโกรธ

“ถ้าข้าคนเดียวไม่พอ แล้วพวกเราห้าคนล่ะ”

เมื่อเขาพูดจบ รัศมีอันน่าสะพึงกลัวสี่จุดก็ปรากฎที่ขอบฟ้า

เจ้าแคว้นจากทั้งห้าดินแดนมารวมตัวกัน

เฉินผิงรู้จักเจ้าแคว้นของแดนใต้ ตะวันตกและเหนือ เพราะเคยพบพวกเขามาก่อน อย่างไรก็ตาม เขาไม่รู้จักเจ้าแคว้นอีกสองคน

เฉินผิงจำเจ้าแคว้นแดนตะวันตกหรือที่รู้จักกันในชื่อแคว้นอี้ไป๋ได้ชัดเจน ตอนนั้นเขาตกใจกลัวคุณชี่จนต้องหนีไป

เจ้าแคว้นตะวันตกเดินเข้าไปหาเฉินผิงแล้วพูดด้วยท่าทางนอบน้อม “สหาย หวังว่าเจ้าจะปลอดภัยดี พวกเราตาแก่ทั้งห้ามาช่วยเจ้าแล้ว ดังนั้นอย่ากังวล!”

เมื่อเห็นเจ้าแคว้นตะวันตกประจบประแจงเฉินผิง ทุกคนก็ดูสับสน

โดยเฉพาะหลินฉงที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเจ้าแคว้นตะวันตกถึงนอบน้อมกับเฉินผิงผิดปกติ

เจ้าแคว้นแดนเหนืออดหัวเราะไม่ได้ขณะที่มองเจ้าแคว้นตะวันตก รู้ดีว่าอีกฝ่ายกลัวเฉินผิง

“ท่านเจ้าแคว้น ขอบคุณที่ช่วยเหลือ!” เฉินผิงพูดพร้อมยิ้ม

“ไม่ต้องขอบคุณหรอก! ในเมื่อเป็นลูกเขยของเจ้าแคว้นแดนเหนือ เราก็ไม่ต่างจากครอบครัวเดียวกัน!”

หลังจากเจ้าแคว้นตะวันตกพูดจบ เขาก็หันไปมองผู้พิทักษ์ “เจ้าคนโง่เขลา! พวกเราทั้งห้าจะจัดการเจ้าเอง!”

หลังจากพูดจบ เจ้าแคว้นตะวันตกก็ลงมือเป็นคนแรก เขาอยากแสดงฝีมือให้เฉินผิงได้เห็น

เจ้าแคว้นอีกสี่คนก็เคลื่อนไหวพร้อมๆ กัน ต่างพุ่งเข้าหาผู้พิทักษ์

เมื่อเห็นเช่นนั้น ผู้พิทักษ์ก็เข้าต่อสู้กับเจ้าแคว้นทั้งห้าอย่างดุเดือด

หมิงเฉาขมวดคิ้วขณะมองเจ้าแคว้นทั้งห้าที่ปรากฏตัวขึ้น สีหน้าของเขาดูไม่อยากเชื่อ ทำไมตาแก่พวกนี้ที่ตัดขาดจากโลกภายนอกมานานกว่าห้าปีถึงมาช่วยเฉินผิง หรือจะเป็นเพราะมียอดฝีมืออยู่เบื้องหลังเฉินผิง พวกมันห้าคนเลยพยายามสร้างความดีความชอบ

ร่างนั้นหายวับไปในขอบฟ้าอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้เฉียนเสี่ยวหานจ้องมองด้วยความงุนงง ผู้พิทักษ์ประสาอะไร พอถึงคราวคับขันกลับวิ่งหนี! เขาเป็นผู้พิทักษ์ได้ยังไง

พวกเขาไม่กล้าพูดอะไร ท้ายที่สุดแล้วไม่ว่าพวกเขาจะอยู่หรือตาย ก็ขึ้นอยู่กับคำพูดเพียงคำเดียวจากหมิงเฉา

หากไม่มีตำหนักซื่อหมิงคุ้มครอง พวกเขาคงถูกเฉินผิงล้างบางไปแล้ว

“ต้องขอบคุณอาคมฟ้าดิน! ไม่อย่างนั้นเราห้าคนคงไม่มีทางสู้เจ้ายักษ์นั่นได้!”

เจ้าแคว้นแดนเหนือสูดหายใจเข้าลึกๆ สีหน้าดูโล่งใจ

สีหน้าเย้ยหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้าเฉินผิง เมื่อเขาเห็นว่าห้าเจ้าแคว้นได้รับชัย

“โง่เง่า! พวกแกไปเข้ากับหมิงเฉาและรวมหัวกันยกพวกมาสู้กับฉัน พนันได้เลยว่าพวกแกนึกไม่ถึงที่ฉันมีพรรคพวกแข็งแกร่ง ในเมื่อเลือกที่จะไปเข้ากับหมิงเฉาเอง ก็อย่าหาว่าฉันไร้ปราณี!”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็หันไปหาห้าเจ้าแคว้นแล้วพูดว่า “ห้าเจ้าแคว้น คงต้องรบกวนแล้ว ช่วยกำจัดสามพันธมิตรและตระกูลฮั่วให้สิ้นซากด้วย!”

“ไม่มีปัญหา เฉินผิง!”

เจ้าแคว้นแดนเหนือพยักหน้าก่อนจะหันไปหาเจ้าแคว้นคนอื่นๆ แล้วพูดว่า “ทุกคน ได้เวลาลงมือแล้ว!”

ห้าเจ้าแคว้นทะยานเข้าหาเฉียนเสี่ยวหานและฮั่วเจิ้นเฟิง