หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4870

เฉินผิงซึ่งถือกระบี่พิฆาตมังกรในมือ เดินตรงไปที่ห้องโถงใหญ่ จากนั้นลำแสงกระบี่ก็พุ่งตรงไปที่ห้องโถงอย่างรวดเร็ว เขาตั้งใจจะผ่าตำหนักสูงตระหง่านให้เป็นสองส่วน

ขณะที่เฉินผิงพุ่งเข้าหาห้องโถงใหญ่ แสงสีทองก็พุ่งออกมาจากด้านในทันที

เปรี้ยง!

กระบี่แสงของเฉินผิงแตกสลายในทันที และดูเหมือนว่าร่างของเฉินผิงจะถูกบางอย่างสะกดไว้ ทำให้เขาล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ชัดเจนว่าการพุ่งขึ้นบันไดหินรวดเดียวเป็นไปไม่ได้

ใบหน้าของเฉินผิงดูตกใจ เขาก้าวขึ้นบันไดไปได้สองขั้นแล้ว แต่เขาไม่เห็นใบหน้าของคู่ต่อสู้ด้วยซ้ำ ก่อนที่จะถูกบังคับให้กลับไปที่จุดเริ่มต้น

ขณะที่เฉินผิงจ้องมองห้องโถงใหญ่ สีหน้าของเขาก็เริ่มเคร่งขรึม หากขั้นสามยังน่าเกรงขามขนาดนี้ นึกไม่ออกเลยว่าผู้พิทักษ์จะแกร่งขนาดไหน

เฉินผิงไร้ทางสู้และไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเดินขึ้นบันไดหิน เขาค่อยๆ เดินไปยังห้องโถงใหญ่

เฉินผิงไม่ได้ใช้พลังและไม่ได้ฟันกระบี่ ท่าทีของเขาปราศจากการคุกคาม

และเฉินผิงเดินเข้าโถงใหญ่ได้โดยสะดวก ทันทีที่ไปถึง ประตูบานใหญ่ก็ค่อยๆ เปิดออกเองอย่างน่าประหลาด

เฉินผิงก้าวเข้าไปในห้องโถง แต่กลับพบว่าทั่วห้องมืดสนิท ราวกับว่าเขาก้าวเข้าไปในถ้ำเสือหรือหุบเหวลึก ทำให้เขารู้สึกกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก

“ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นมหายานกล้าขึ้นมาถึงขั้นสามอย่างนั้นหรือ”

ในขณะนั้น ลำแสงปรากฏขึ้นในห้องโถงใหญ่ทันใด ส่องไปที่คนผู้หนึ่ง

เมื่อเฉินผิงหันไปมอง เขาก็เห็นนักปราชญ์คนหนึ่ง ชายคนนั้นสวมชุดคลุมยาวสะอาด เครื่องแต่งกายของเขาดูภูมิฐาน ให้ความรู้สึกเหมือนศิษย์ผู้สุภาพและรอบรู้

ไม่ว่าจะมองยังไง เขาก็ดูไม่เหมือนยอดฝีมือ

“สวัสดี ผมชื่อเฉินผิง” เฉินผิงกล่าวอย่างสุภาพพร้อมคำนับ

ผู้ที่เป็นผู้พิทักษ์ล้วนมาจากอาณาจักรแดนสรวง ดังนั้นควรจะทักทายพวกเขาด้วยความเคารพ

“ฝีมือระดับนี้แต่กลับขึ้นมาถึงข้าได้ พวกผู้พิทักษ์ในสองขั้นแรกน่าสมเพชเกินไปหรือ” ปราชญ์คนนั้นกล่าวเหยียดหยาม

“พอมาถึงขั้นที่สามผมก็เห็นมันเป็นแบบนี้อยู่แล้ว ไม่รู้จริงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น”

เฉินผิงพูดตามความจริง

ปราชญ์ขบคิดอย่างหนัก หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เขาก็พูดออกมาด้วยสีหน้าเจ็บปวด “บางทีพวกเขาอาจรู้ว่าข้าใช้ชีวิตสบายเกินไปและตัดสินใจที่จะดึงอาณาจักรของขั้นนี้ออกไป แต่ไม่เป็นไร ถ้าเจ้ายืนกรานที่จะไปต่อ ก็ต้องผ่านข้าไปก่อน”

“ท่านนักปราชญ์ ถ้าอย่างนั้นผมจะไม่ยั้งมือ” เฉินผิงซึ่งถือกระบี่พิฆาตมังกรไม่กล้าประมาทแม้แต่วินาทีเดียว

หลังจากใช้ร่างเกราะทองคำ เขาก็รวบรวมพลังทั้งหลายและฟันกระบี่ใส่ปราชญ์อย่างหนักหน่วง

ตูม!

ปราชญ์คนนั้นโบกมือปัดกระบี่ที่ฟันเข้ามา ทว่าวินาทีต่อมากลับถูกลำแสงกระบี่ผลักออกไป อกของเขามีแผลปรากฏและเลือดสดๆ พุ่งออกมา

เมื่อเห็นอย่างนั้นเฉินผิงก็ชะงักไป เขาไม่นึกว่าผู้พิทักษ์ของขั้นที่สามจะอ่อนแอแบบนี้

ปราชญ์รู้สึกสับสนและพูดอย่างเหลือเชื่อ “ทำไมพลังของข้าถึงถูกสะกด มันเหลือไม่ถึงหนึ่งในสิบด้วยซ้ำ”