หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4872

หลี่ชุนเฟิงที่อยู่อีกด้านดูกระอักกระอ่วนและละอายใจ

“แล้วทำไมคุณถึงถูกขังไว้ที่นี่ บอกความจริงมา ผมจะได้ช่วยคุณออกไป” เฉินผิงถามด้วยความอยากรู้

“ข้า... ข้า... แค่บังเอิญไปจับก้นของเซียนหญิงคนหนึ่ง ใครจะไปรู้ว่าพ่อของนางเป็นเซียนทองล่ะ เขาจึงขังข้าไว้ที่นี่เพราะเหตุนี้”

ปราชญ์พูดขึ้นอย่างอึกอัก

น้ำเสียงของเขาค่อยๆ เบาลง เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจทำ ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

หลังจากได้ยินทั้งหมด เฉินผิงก็พยายามกลั้นหัวเราะ เขาจ้องหลี่ชุนเฟิง ตระหนักว่าเซียนหญิงที่ว่าน่าจะเป็นคนเดียวกัน

“ผมจะปลดปล่อยคุณจากตราจองจำ และเพื่อเป็นการตอบแทน คุณต้องรับใช้ผมเป็นเวลาสามร้อยปี คุณจะว่ายังไง” เฉินผิงถาม

“ตกลง แต่ถ้าเจ้าทำลายตราจองจำและถูกทัณฑ์สวรรค์สังหาร อย่าคิดว่าข้าจะเข้าไปช่วย!” ปราชญ์อุทาน

“ไม่ต้องห่วง ทัณฑ์สวรรค์ของเซียนทองทำอะไรผมไม่ได้หรอก!”

เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็กดฝ่ามือลงบนพื้นห้องโถงใหญ่ทันที

เมื่อแสงค่อยๆ ลอยขึ้นจากพื้นห้องโถง ตราจองจำก็ปรากฏขึ้น เหมือนกับตราของหนานป้าเถียนและหลี่ชุนเฟิง ตราประทับนั้นมีเลือดสีแดงไหลเวียนอยู่ภายใน

ขณะที่เฉินผิงกำลังจะทำลายตราจองจำ ตราก็สั่นไหวและหายไปในอากาศทันที

ปราชญ์ดูสับสนอยู่ครู่หนึ่ง เขาขยับร่างกาย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“ตราจองจำหายไปแล้ว...” ปราชญ์กล่าว

เฉินผิงตกตะลึงและงุนงง “ทำไมจู่ๆ ถึงหายไป”

เมื่อเห็นอย่างนั้น หลี่ชุนเฟิงก็รีบอธิบาย “เฉินผิง มันคงกลัวเจ้า พอเจ้าลงมือมันก็เลยสลายไป”

“หยุดพูดจาเหลวไหล ตราจองจำเป็นเพียงตราประทับเท่านั้น มันไม่มีจิตใจเป็นของตัวเอง แล้วจะหนีไปเองได้อย่างไร เป็นคนที่ประทับตราจองจำต่างหากที่ดึงออกไปกะทันหัน สหาย ข้าว่าเจ้าอาจจะมีความเชื่อมโยงบางอย่างกับเซียนทองที่ขังข้าเอาไว้” ปราชญ์หันไปถามเฉินผิงด้วยความสนใจ

เฉินผิงส่ายหัว เขาจะเกี่ยวข้องกับเซียนทองได้อย่างไร ไม่รู้จักกันด้วยซ้ำ

“คุณเป็นอิสระแล้ว อย่าลืมสัญญาล่ะ” เฉินผิงอุทาน

“แน่นอน ในเมื่อสัญญากับเจ้าแล้ว ข้าจะรับใช้เจ้าเป็นเวลาสามร้อยปี แต่เตรียมรับมือทัณฑ์สวรรค์ด้วย เมื่อผ่านพ้นมันไปได้เราค่อยว่ากัน” ปราชญ์เตือนเฉินผิง

“พวกคุณสองคนอยู่ห่างๆ ผมไม่อยากให้โดนลูกหลงไปด้วย”

เพราะเคยมีประสบการณ์มาแล้วสองครั้ง เฉินผิงจึงไม่รู้สึกร้อนรน

เคร้ง!

พวกเขาไม่อาจเข้าใจได้ ทำไมทัณฑ์สวรรค์ถึงเหลือพลังแค่นี้

มันเบายิ่งกว่าคนธรรมดาที่ขว้างก้อนหินขนาดใหญ่ด้วยซ้ำ

“นี่เหรอพลังแห่งกฎของเซียนทอง”

เฉินผิงไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

อันที่จริงเขาไม่รู้ว่ามีใครบางคนช่วยเขาไว้

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนอีกฝ่ายจะช่วยมากไปหน่อย

“ก็อย่างที่ผมบอกก่อนหน้านี้ แค่เซียนทองไม่มีค่าให้ผมพูดถึงหรอก...”

เฉินผิงสลายพลังทั้งหมดของเขา เผยท่าทีเย่อหยิ่งขณะที่พูด

นักปราชญ์และหลี่ชุนเฟิงต่างมองเฉินผิงด้วยสีหน้าชื่นชม

แต่เขาบำเพ็ญเพียรมากี่ปีแล้ว? อีกอย่างระดับพลังของเขายังแค่...

เมื่อเทียบกับเฉินผิงแล้ว เซียนเหล่านี้ที่ฝึกฝนมานับล้านปีต่างรู้สึกอับอายจนแทบมุดดินหนี