หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 49

เฝิงซื่อไห่หลบหมัดของถังหลงไปยังด้านข้าง หลังจากหลบหมัดได้แล้ว เฝิงซื่อไห่กลับไม่ลงหมัดต่อ แต่มองไปยังกู่เวิ่นเทียนและกล่าวว่า “ท่านกู่ ผมพูดแล้วว่าไม่อยากเป็นศัตรูกับท่าน ท่านจะบังคับผมจริงๆ เหรอ?”

กู่เวิ่นเทียนสีหน้าอึมครึมและไม่พูดจา!

เมื่อเฝิงซื่อไห่หลบหมัดของถังหลงได้ เขาก็กล่าวด้วยความเจ็บใจ “พูดเพ้อเจ้อให้มันน้อยๆ หน่อย รับมือให้ดีล่ะ!”

ถังหลงเหวี่ยงหมัดต่อไปใส่เฝิงซื่อไห่อย่างเต็มกำลัง หากมันนี้เข้าเป้าละก็ มันสมองทั้งหมดคงจะไหลออกมา!

ดวงตาทั้งสองดวงของเฝิงซื่อไห่แน่วแน่ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ฉันก็จะไม่เกรงใจ!”

เมื่อพูดจบเฝิงซื่อไห่ก็คว้าข้อมือของถังหลงได้อย่างง่ายดาย จากนั้นก็เหวี่ยงหมัดขวาใส่ถังหลงจนตัวเซถลาไป!

ถังหลงตกใจ หัวของเขาเอียงไปด้านข้างเล็กน้อย จากนั้นก็เตะขาออกไปหวังจะเอาคืนเฝิงซื่อไห่!

คาดไม่ถึงว่าเฝิงซื่อไห่จะไม่หลบ เขาปล่อยให้ถังหลงเตะที่หน้าอกของตัวเอง แรงสะท้อนกลับอย่างมหาศาลทำให้ร่างของถังหลงกระเด็นออกไปในทันที!

ถังหลงควบคุมร่างกายให้มั่นคงอย่างลำบาก แต่เมื่อเห็นคนที่อยู่โดยรอบทำสีหน้าแปลกใจ เขาจึงกล่าวด้วยความโกรธเคืองทันที “เฝิงซื่อไห่ วันนี้ไม่แกก็ฉันต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!”

พูดจบ ถังหลงก็พุ่งเข้าใส่เฝิงซื่อไห่อีกครั้ง!

“หยุดซะ!” ในขณะที่ถังหลงพุ่งตัวเข้าใส่เฝิงซื่อไห่อยู่นั้น จู่ๆ ก็มีร่างของใครบางคนปรากฏที่ด้านหน้าของถังหลงและขัดขวางถังหลงไว้!

“คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา ขืนสู้ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์!”

เฉินผิงกั้นตัวถังหลงแล้วพูดกับเขา

ถังหลงรู้สึกอับอายขายหน้าและพูดเสียงเข้ม “ขืนคุณเข้าไปด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ เกรงว่าคุณจะตายตั้งแต่หมัดแรก!”

ตอนนี้ถังหลงสติหลุดไปแล้ว แถมยังพูดกับเฉินผิงอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ เขาลืมสถานะของเฉินผิงไป นั่นคือคนที่แม้แต่กู่เวิ่นเทียนยังเคารพ!

แต่ถังหลงยังไม่เคยเห็นฝีมือของเฉินผิงกับตาตัวเอง ดังนั้นในใจของเขาจึงไม่ได้เคารพเฉินผิงสักเท่าไหร่ เขาแค่ไว้หน้ากู่เวิ่นเทียนเท่านั้น

วิถีของศิลปะการต่อสู้ต้องค่อยๆ รำเรียนไปอย่างช้าๆ เฉินผิงเป็นแค่ชายหนุ่มที่เพิ่งพ้นวัยยี่สิบต้นๆ ถึงแม้จะเรียนศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ แล้วเขาจะมีความเก่งกาจสักแค่ไหนกันเชียว?

“หุบปาก ไอ้บื้อ แกกล้าไร้มารยาทกับคุณเฉินงั้นเหรอ?”