หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 50

ปล่อยให้เฝิงซื่อไห่ทุบตีให้ตาย ยังดีกว่ายอมรับความพ่ายแพ้

หน้าของถังหลงร้อนผ่าว เขารู้สึกได้ว่าเฝิงซื่อไห่ไม่ได้ออกแรงอย่างเต็มกำลัง แต่ในฐานะบอดี้การ์ดข้างกายของกู่เวิ่นเทียน ทั้งอยู่ต่อหน้าผู้คนที่มากมาย ถังหลงไม่มีหน้าอยู่แล้วจริงๆ ตอนนี้เขายอมให้เฝิงซื่อไห่ตีให้ตาย ดีกว่ายอมรับความพ่ายแพ้

“เฝิงซื่อไห่ แกออกแรงเต็มที่เถอะ วันนี้ฉันตายได้ แต่ต้องไม่แพ้!”

เมื่อถังหลงพูดจบ ใบหน้าก็ปรับเป็นสีแดงแปร๊ด ร่างกายบูดนูนขึ้นมาอย่างช้าๆ!

“หมัดวายุ...”

ถังหลงตะโกนเสียงดัง ร่างกายที่บูดบวมราวกับสูญเสียความมั่นใจและความกล้าหาญกลับคืนสู้สภาพเดิม แต่ร่างของถังหลงกลับพุ่งออกไปเหมือนกับลูกกระสุนปืนใหญ่!”

เฝิงซื่อไห่ขมวดคิ้ว “ดูแล้วถ้าไม่ปล่อยพลังอย่างเหนือชั้น แกก็คงไม่ยอมแพ้สินะ!”

เฝิงซื่อไห่ย่อตัวลงเล็กน้อย ทันใดนั้นพื้นหินอ่อนใต้ฝ่าเท้าก็ปรากฏรอยแตก เสื้อผ้าของเฝิงซื่อไห่ก็พริ้วไหวขึ้นมาทั้งๆ ที่ไร้ลม!

“ฉันพร้อมสู้กับแกแล้ว!”

ดวงตาของถังหลงกลายเป็นสีแดงฉานพร้อมกับเหวี่ยงหมัดใส่ร่างเฝิงซื่อไห่อย่างโหดเหี้ยด

ผัวะ...

เสียงดังครึกโครมราวกับเสียงฟ้าร้องสนั่นทำให้ทุกคนยกมือขึ้นปิดหู!

เฝิงซื่อไห่ไม่ขยับเขยื้อน แม้กระทั่งร่างกายก็ไม่สั่นไหว ฉะนั้นเรื่องการเจ็บตัวจึงไม่ต้องพูดถึง!

ถังหลงตะลึงงัน ทว่าทันทีหลังจากนั้นกำปั้นดั่งพายุฝนกระแทกลงบนร่างของเฝิงซื่อไห่!

ปังปังปัง....

“เกือบดีแล้ว!” เฝิงไห่พูดจบก็เหวี่ยงหมัดออกไป!

ผัวะ...

ทั้งสองคนปะทะกำปั้นกัน ร่างของถังหลงกระเด็นออกไปทันทีและกระแทกเข้ากับพื้นอย่างแรง สุดท้ายก็ลุกขึ้นมาไม่ไหว!

“นี้...”

คราวนี้ทุกคนจึงพากันตะลึงตาค้าง กู่เวิ่นเทียนก็อึ้งจนอ้าปากค้างเช่นกัน!

“ท่านเป็นอาจารย์ของฉัน พลังปราณแข็งนี้ของฉันก็เรียนมาจากท่าน!”

สิ้นเสียงพูดของเฝิงซื่อไห่ ถังหลงก็ดูหดหู่ในทันที เขาถอนหายใจและส่ายหัวเล็กน้อย “มิน่าล่ะฉันถึงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของแก ที่แท้แกก็เป็นศิษย์ของปรมาจารย์เยี่ย ฉันยอมรับความพ่ายแพ้!”

คาดไม่ถึงว่าถังหลงจะยอมรับความพ่ายแพ้ คนที่สู้สุดชีวิตอย่างเขา กลับยอมรับความพ่ายแพ้ทันทีที่ได้ยินคำว่าเยี่ยเฝิงชุนสามคำนี้!

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางมองหลินเทียนหู่ “เยี่ยเฝิงชุนเป็นใคร”

“คุณเฉิน เยี่ยเฝิงชุนเป็นปรมาจารย์การต่อสู้แบบโบราณ เขามีกำลังภายในมหาศาลมาก ไม่มีใครรู้ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา ได้ยินว่าตอนนี้ปรมาจารย์เยี่ยสามารถทำร้ายคนด้วยการเด็ดใบไม้ได้แล้ว!”

ในขณะที่หลินเทียนหู่กำลังพูดถึงเยี่ยเฝิงชุนคนนี้ ในใจของเขายังคงเต็มไปด้วยความหวาดกลัว!

“ทำร้ายคนด้วยการเด็ดใบไม้?” เฉินผิงยิ้มเล็กน้อย “เป็นแบบนี้หรือเปล่า?”

เฉินผิงพูดพลางหยิบไม้จิ้มฟันขึ้นมาแล้วสะบัดนิ้ว ไม้จิ้มฟันพุ่งไปยังเฝิงซื่อไห่ในชั่วพริบตา!

เฝิงซื่อไห่ไม่ทันได้ตั้งรับจึงโดนไม้จิ้มฟันปักเข้าที่แขนในทันที เหลือเพียงส่วนเล็กๆ ของไม้จิ้มฟันเท่านั้นที่โผล่อยู่ข้างนอก!