“ใคร ใครลอบทำร้ายฉัน?”
เฝิงซื่อไห่ดึงไม้จิ้มฟันออกอย่างโหดเหี้ยมพร้อมกับแผดเสียงด้วยความโมโห!
ส่วนลึกในดวงตาของเฝิงซื่อไห่มีความหวาดกลัวซึมทะลุออกมา พลังปราณแข็งของเขา ถึงแม้จะคงกะพัน แต่ถ้าคนธรรมดาถืออาวุธแหลมคมไว้ ไม่แน่ว่าอาจจะทำลายพลังปราณแข็งของเขาได้!
แต่ไม้จิ้มฟันเล็กๆ อันนี้กลับแทงเข้าที่แขนของเขาโดยตรง นั่นทำให้เฝิงซื่อไห่แปลกใจเล็กน้อย เขาไม่คิดเลยว่าในกลุ่มคนเหล่านี้จะมียอดฝีมือซ่อนอยู่!
ทุกคนต่างมองหน้ากันด้วยความประหลาดใจ ไม่มีใครรู้ว่าใครเป็นคนลงมือ!
มีเพียงแค่หลินเทียนหู่ที่มองเฉินผิงอย่างแปลกใจ สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเคารพและชื่น!ชม!
“ฉันเอง...”
เฉินผิงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว!
“แก?” เฝิงซื่อไห่มองเฉินผิงพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย!
เฉินผิงอายุเพียงยี่สิบต้นๆ เป็นเพียงชายหนุ่มเยาว์วัย เขาจะมีพละกำลังแบบนี้ได้อย่างไร?
“เฉินผิง คุณ...คุณหยุดอวดดีได้แล้ว ไม่อย่างนั้นเขา...”
ซูอวี่ฉีตื่นตระหนก เธอรีบดึงตัวเฉินผิงกลับมา!
“คุณหนูซู คุณเฉินไม่เป็นอะไรหรอก คุณไม่จำเป็นต้องตื่นตกใจ!”
หลินเทียนหู่ขัดขวางซูอวี่ฉีไว้!
“ไอ้หนุ่ม อยากอวดความเก่งก็ต้องแลกด้วยชีวิต แกจะแก้มือให้หลินเทียนหู่งั้นเหรอ?”
เฝิงซื่อไห่ถามด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ถ้าจะลงมือก็รีบๆ หน่อย ฉันยุ่งมากนะ!”
เฉินผิงกล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
ตอนนี้เริ่มมีหมอกบางๆ ปรากฏขึ้นทั่วร่างกายของเฉินผิง หากไม่ตั้งใจมองอย่างถี่ถ้วนก็จะไม่เห็นมัน!
พลังเหนือธรรมชาติที่อยู่รอบๆ กำลังรวมตัวกัน จากนั้นก็กลายเป็นเกราะป้องกันที่แข็งแกร่งให้กับเฉินผิง!
มีเพียงซูอวี่ฉีเท่านั้นที่ตะโกนรียกเฉินผิงให้กลับมาอย่างสุดชีวิต นอกจากเธอแล้วก็ไม่มีใครห้ามปราบเฉินผิงเลยสักคน!
คนพวกนี่ล้วนอยากดูว่าเฉินผิงมีฝีมือจริงหรือไม่ ถึงทำให้กู่เวิ่นเทียนเคารพและให้เกียรติเช่นนี้!
“รนหาที่ตาย!”
ผัวะ....
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...