หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 52

เฝิงซื่อไห่จ้องมองเฉินผิงด้วยความหวาดกลัว ในใจสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงเกินกว่าจะบรรยายได้!

ภายใต้หมัดของเฉินผิง เฝิงซื่อไห่ได้ค้นพบว่าพลังปราณแข็งของตัวเองไร้ซึ่งประโยชน์!

“น้องชาย ขอทราบชื่อได้หรือไม่ วันหลังฉันเฝิงซื่อไห่จะกลับมาขอคำชี้แนะอีกครั้ง!”

เฝิงซื่อไห่รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเฉินผิง ขืนสู้ต่อไปก็คงไม่มีประโยชน์ ฉะนั้นเฝิงซื่อไห่จึงตัดสินใจถอนตัวก่อน

“เฝิงซื่อไห่ นี่แกจะเผ่นหนีเหรอ ฉันจะบอกแกไว้นะ วันนี้คุณเฉินอยู่ที่นี่ ดังนั้นที่นี่ก็คือหลุมฝังศพของแก!”

หลินเทียนหู่จ้องมองเฝิงซื่อไห่ด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

สีหน้าเฝิงซื่อไห่เปลี่ยนไป เขามองเฉินผิงด้วยความหวาดกลัว หากเฉินผิงคิดจะฆ่าเขาขึ้นมาจริงๆ วันนี้คงจะหนีไปไหนไม่ได้แล้ว!

“ฉันชื่อเฉินผิง แกมาแก้แค้นฉันได้ทุกเมื่อ หากไม่มั่นใจก็เรียกอาจารย์ของแกมาได้!”

เฉินผิงเข้าใจความหมายของเฝิงซื่อไห่จึงตอบกลับด้วยรอยยิ้มเยือกเย็น

“คุณเฉิน อย่าปล่อยเสือเข้าป่า...”

หลินเทียนหู่คาดไม่ถึงว่าเฉินผิงจะปล่อยตัวเฝิงซื่อไห่ไป จึงรีบพูดจูงใจในทันที

“ผมมีหลักเกณฑ์เป็นของตัวเอง คุณถอยไปเถอะ!”

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

เมื่อหลินเทียนหู่เห็นเฉินผิงโกรธ เขาก็กลัวจนไม่กล้าพูดอะไรอีก รีบถอยกลับไปทันที!

“ได้ ฉันจะจำไว้ ภูเขาสีเขียวไม่ไปไหน กระแสน้ำสีเขียวจะไหลตลอดไป หวังว่าพวกเราจะได้พบกันอีก!”

เฝิงซื่อไห่เช็ดคราบเลือดตรงริมฝีปากพลางหันไปโบกมือให้กับลูกน้อง “พวกเรากลับ!”

เมื่อเฝิงซื่อไห่ยกพวกกลับไปแล้ว ในห้องโถงใหญ่จึงเหลือเพียงเหล่าผู้คนที่มาร่วมงานเลี้ยงเท่านั้น!

“คุณเฉินฝีมือช่างเก่งกาจจริงๆ วันนี้ได้เห็นเป็นบุณตาแล้วจริงๆ!”

“อายุยังน้องแต่มีฝีมือเช่นนี้ อนาคตคุณเฉินในภายภาคหน้าคงนับว่าเกินจะคาดเดาจริงๆ!”

“เป็นวีรบุรุษวัยเยาว์โดยแท้!”

คนมากมายเริ่มกล่าวชื่นชมเฉินผิง!

กู่เวิ่นเทียนก็คิดไม่ถึงว่าเฉินผิงจะสยบมารเหล่านั้นได้ คาดไม่ถึงว่าเขาจะมีทักษะทางศิลปะการต่อสู้ที่เก่งกาจเช่นนี้ นี่ทำให้เขายิ่งให้ความสำคัญกับเฉินผิงมากขึ้นไปอีก

“คุณเฉิน ยกโทษให้กับความโง่เขลาของผมด้วย หวังว่าคุณเฉินจะไม่โกรธเคือง!”

คนรอบข้างล้วนมองออกว่าเฉินผิงกำลังแสร้งทำ ขนาดซูเหวินจงก็ยังมองออก เขาเพียงแต่ไม่พูดออกมาและมองดูทั้งสองคนนั้นอย่างเงียบๆ

มีเพียงซูอวี่ฉีเท่านั้นที่เป็นกังวลจนเกินไปจนไม่รู้ว่าเฉินผิงนั้นกำลังแสร้งทำ!

“พอแล้ว แค่เธอลูบฉัน แผลของฉันก็หายดีแล้ว!”

เมื่อเฉินผิงเห็นซูอวี่ฉีจะร้องให้เขาจึงไม่กลั่นแกล้งเธออีก!

ซูอวี่ฉีได้ยินก็เข้าใจทันทีว่าตัวเองถูกหลอก!

“เจ้าบ้าเฉินผิง ฉันจะตีคุณให้ตาย...”

ซูอวี่ฉียกกำปั้นใส่เฉินผิง แต่เฉินผิงกลับวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว!

ทุกคนต่างยิ้มเมื่อเห็นทั้งสองคนหยอกล้อกัน กู่เวิ่นเทียนตบไหล่ของซูเหวินเทียน “ประท่านซู อนาคตตระกูลซูของพวกคุณดูจะสดใสนะ!”

ซูเหวินจงเข้าใจความหมายของกู่เวิ่นเทียนอย่างถ่องแท้และกล่าวอย่างถ่อมตัวโดยมิรอช้า “ยังต้องฝากท่านกู่ดูแลอีกมากครับ!”

“ฉันว่าหลังจากนี้คงเป็นตระกูลซูมากกว่าที่ต้องดูแลฉัน!”

กู่เวิ่นเทียนระเบิดหัวเราะฮ่าๆ อย่างเต็มที่!