หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4917

ดวงตาของพนักงานเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “ไปเอาตราประทับนี้มาจากไหน”

น้ำเสียงสอดรู้ของเขาทำให้เฉินผิงชักหงุดหงิด

“เรื่องนั้นสำคัญตรงไหน แค่บอกมาว่าตราประทับนี้ใช้แลกเหรียญเซียนได้หรือเปล่าก็พอ” เฉินผิงถามอย่างเย็นชา

“ของเวลาประเดี๋ยว!” พนักงานยื่นตราประทับให้เฉินผิงแล้วรีบวิ่งไปด้านหลัง

ไม่นาน ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีเทาก็ปรากฏตัวขึ้น ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มกว้าง “ข้าเป็นเจ้าของที่นี่ เข้ามาสิ”

เมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านพูดจาสุภาพ เฉินผิงและอีกสองคนจึงตัดสินใจตามเข้าไปข้างใน

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เฉินผิงเข้ามาในห้อง เขาก็สังเกตเห็นว่าวงแหวนอาคมรอบห้องเริ่มทำงาน

คิ้วของเฉินผิงขมวดด้วยความสงสัย และทันใดนั้นเขาก็เอื้อมมือออกไปคว้าตัวเจ้าของร้าน

การใช้วงแหวนอาคมกะทันหันเป็นสัญญาณชัดเจนว่าปัญหากำลังมา

ทันใดนั้นร่างของเจ้าของร้านก็หายไป พริบตานั้นก็ปรากฏตัวอีกครั้งด้านหลังพวกเฉินผิง

หูหม่าซือและซิ่วรุ่ยตอบสนองตามสัญชาตญาณ ทั้งคู่หันไปโจมตีเจ้าของร้านโดยไม่ลังเล

เจ้าของร้านกดฝ่ามือลง และรัศมีรุนแรงก็แผ่คลุมทั่วห้อง

เฉินผิงและหูหม่าซือรู้สึกราวกับว่ามีภูเขาพันลูกทับตัวพวกเขากะทันหัน จนขยับไม่ได้

“คิดจะทำอะไร” เฉินผิงถาม สายตาจับจ้องเจ้าของร้าน

“ตอบข้ามา ได้ตราประทับมาจากไหน”

ความสุภาพในน้ำเสียงของเจ้าของร้านหายไปแล้ว

“มีคนให้มา!”

“ใคร?”

“หนิวหลี่ องค์หญิงแห่งเมืองซือหนิวยังไงล่ะ”

ในขณะนั้นเฉินผิงรู้สึกเสียดายมาก แต่ก็รู้ดีว่าไม่มีทางคืนคำได้

“สิบวัน” เจ้าของร้านกล่าว “ถ้ากลับมาไถ่ของไม่ทันเวลา ตราประทับจะตกเป็นของจวนเก็บสมบัติอย่างเป็นทางการ”

“เข้าใจแล้ว” เฉินผิงตอบพร้อมพยักหน้า ก่อนจะออกไปพร้อมกับหูหม่าซือและซิ่วรุ่ย

พอทั้งสามคนเดินจากไป ใบหน้าของพวกเขาก็อาบด้วยความสุข ทำให้เจ้าของร้านยิ้มน้อยๆ

“นายท่าน ท่านว่าคนพวกนั้นจะกลับมาไถ่ตราประทับคืนหรือเปล่า” พนักงานของร้านถาม

เจ้าของร้านหรี่ตาลงเล็กน้อย ก่อนจะหยิบกล่องไม้ลวดลายประณีตขึ้นมาและใส่ตราประทับลงไป

จากนั้นเขาก็เค้นแก่นโลหิตออกมา ปล่อยให้หยดลงบนกล่อง ทันใดนั้นแสงสีแดงน่าขนลุกก็เข้าปกคลุม