หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4924

แม้ว่าเขาจะรู้จักเฉินผิงได้ไม่นาน แต่ซิ่วรุ่ยก็มั่นใจว่าเฉินผิงไม่ใช่คนธรรมดาสามัญ

“จะไม่สนคำเตือนผู้ใหญ่ก็ตามใจ เจ้าเตรียมใจไว้ได้เลย” หลังจากชายวัยกลางคนพูดจบ เขาก็ถอยห่างจากซิ่วรุ่ย เพราะกลัวว่าอาจติดร่างแหไปด้วย

เฉินผิงที่อยู่บนเวทีจ้องมองหลงฉีที่มีรอยแผลเค็มตัว เขายิ้มน้อยๆ “มาดูกันว่าใครจะแกร่งกว่ากัน

หลงฉีมองเฉินผิง สายตาของเขาแข็งกร้าวขณะที่ถาม “รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”

“ไม่รู้ และไม่จำเป็นต้องรู้” เฉินผิงพูดพร้อมยิ้มไม่แยแส

“ข้าจะให้โอกาสเจ้า ยอมแพ้แล้วไปซะ ไม่อย่างนั้นชีวิตเจ้าจะตกอยู่ในอันตราย” หลงฉีพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

แม้ว่าร่างของเฉินผิงจะดูบอบบาง แต่หลงฉีก็ไม่อยากเสี่ยง

เขาแนะนำให้เฉินผิงยอมแพ้แต่โดยดี เพราะเขาต้องโค่นอีกแค่คนเดียวเท่านั้นก็จะครบสิบยก

“ฉันยอมแพ้ก็ได้ แต่นายต้องจ่ายเงินให้ฉัน” เฉินผิงพูดอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“อยากได้เท่าไหร่” หลงฉีเริ่มรู้สึกรังเกียจเฉินผิง

ตอนแรกเขาเห็นว่าเฉินผิงไม่ได้ก้มลงหยิบเหรียญเซียน จึงคิดว่าเฉินผิงมีศักดิ์ศรีอยู่บ้าง และอาจจะมีเส้นสายพอตัว

แต่ตอนนี้เฉินผิงกลับเรียกร้องเหรียญเซียนจากเขา ไม่แปลกที่เขาจะหยามเหยียดเฉินผิง

เฉินผิงยื่นมือออกไปหน้าตาเฉย

“แค่หนึ่งร้อยเหรียญเซียนกระจอกมาก!” หลงฉีกล่าว

“ไม่ใช่หนึ่งร้อย” เฉินผิงส่ายหัว

“หนึ่งพันเหรียญเซียนเหรอ” หลงฉีขมวดคิ้ว “ถึงจะหลอกเอาเงินข้า แต่วันนี้ข้าไม่มีอารมณ์ต่อปากต่อคำ ข้าให้เจ้าหนึ่งพันเหรียญก็ได้”

“ไม่ใช่หนึ่งพันเหรียญ หนึ่งหมื่นเหรียญ”

“บัดซบ! ข้าจะฆ่าเจ้า!” หลงฉีบันดาลโทสะ ในขณะที่กล้ามเนื้อของเขาเกร็งและเส้นเลือดบนหน้าผากปูดโปน

“ในเมื่อนายสู้มาหลายยกแล้ว ฉันจะต่อให้นายก่อนสามกระบวนท่า และฉันจะไม่หลบ!” เฉินผิงกล่าวยิ้มๆ

เปรี้ยง!

เปรี้ยง!

หลงฉีมองดูเฉินผิงอย่างสับสนและถาม “เจ้า... เจ้าเป็นใครกันแน่”

ร่างกายของเฉินผิงทนทานผิดปกติ เขาไม่เคยเห็นใครที่มีร่างกายแกร่งอย่างกับเหล็กโดยไม่ต้องใช้รัศมีมาก่อน

“ฉันเพิ่งมาถึงอาณาจักรแดนสรวง ดังนั้นต่อให้บอกไป นายก็คงไม่รู้จักฉันอยู่ดี” เฉินผิงกล่าว

หลงฉีจ้องมองเฉินผิงด้วยความแค้น เขากัดฟันแล้วถ่มน้ำลาย “เจ้าหนู เจ้าบังอาจนัก แต่ถึงจะแกร่งแค่ไหน เมื่อก้าวลงจากเวที ข้าจะฆ่าเจ้าได้ทุกเมื่อ”

“เหลืออีกกระบวนท่าเดียว จะสู้ต่อไหม ถ้าไม่ก็ไปซะ ฉันเบื่อฟังคำขู่แล้ว มันน่ารำคาญ” เฉินผิงกล่าวด้วยแววตาเย็นชา

“คอยก่อนเถอะ ไอ้เวร” หลงฉีกัดฟันแล้วสารภาพเสียงดัง “ข้าแพ้แล้ว!”

เมื่อหลงฉียอมรับความพ่ายแพ้ อาคมบนเวทีก็หยุดทำงาน เขาไม่ลังเลแม้แต่วินาทีเดียว หลงฉีกระโดดลงจากเวทีทันที

ทุกคนที่ได้เห็นเหตุการณ์ต่างตะลึง พวกเขาไม่อยากเชื่อว่าหลงฉีจะยอมแพ้หลังจากต่อยและเตะไปเพียงครั้งเดียว

ไม่สมกับเป็นหลงฉีเลย ฝูงชนไม่รู้ว่าหลงฉีบาดเจ็บหนัก แขนและขาหักทั้งสองข้าง ใช้รัศมีไม่ได้ และไม่อาจสู้กับเฉินผิงต่อได้อีก