หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4933

ความเจ็บปวดสาหัสคงไปกระตุ้นประสาทของพยัคฆ์น้อย ทำให้หมัดของเขารุนแรงขึ้น

ทุกคนกลั้นหายใจขณะมองหมัดของพยัคฆ์น้อย

พวกเขาหวังว่าพยัคฆ์น้อยจะล้มเฉินผิงได้ในหมัดเดียว หมัดนั้นกุมโชคลาภของพวกเขาเอาไว้

“ตายซะ!” พยัคฆ์น้อยคำรามพร้อมชกตรงไปที่หน้าของเฉินผิง มุ่งจะสังหารอีกฝ่าย

เฉินผิงมองดูพยัคฆ์น้อยที่โกรธจัดและยิ้มเยาะ จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้น

เฉินผิงรับหมัดของพยัคฆ์น้อยตรงๆ ทำให้หมัดนั้นไม่อาจพุ่งมาข้างหน้าได้อีก

กำปั้นใหญ่โตของพยัคฆ์น้อยถูกฝ่ามือเล็กๆ ของเฉินผิงรับไว้ ฝีมือต่างชั้นกันเกินไปจนทุกคนแทบหยุดหายใจ

“ไปตายซะ!” เฉินผิงเหวี่ยงพยัคฆ์น้อยออกไป

ร่างของพยัคฆ์น้อยลอยขึ้นไปในอากาศ ก่อนจะร่วงลงพื้นอย่างแรง เกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่เมื่อกระทบกับพื้น

ในขณะนั้นทุกคนเงียบไป จ้องมองพยัคฆ์น้อยที่กำลังกระอักเลือดด้วยสายตาว่างเปล่า

เฉินผิงมองไปรอบๆ แล้วถามอย่างลำพองใจ “มีใครอีกไหม”

ไป๋อี้ตะโกนด้วยความตื่นเต้นพร้อมหัวเราะ “ลูกเขยของข้าสุดยอดจริงๆ! นั่วชิง ไปรับเดิมพันของเรากันเถอะ”

นั่วชิงพาคนของเขาไปเก็บเหรียญเซียน ทุกคนเฝ้าดูขณะที่เงินของพวกเขาถูกเอาไป แต่ละคนต่างเสียดายแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ พวกเขาต้องยอมรับความพ่ายแพ้ เนื่องจากพวกเขาเต็มใจที่จะพนันตั้งแต่แรก

ไม่มีใครกล้าก่อเรื่องในตลาดมืด ท้ายที่สุดแล้วที่นี่คือสถานที่ต้องห้าม หากเกิดการต่อสู้ขึ้นและข่าวแพร่ออกไป พวกทหารจะรู้ในไม่ช้า

“เลี้ยงเสียข้าวสุก!” เมื่อเห็นเลือดไหลออกมาจากปากของพยัคฆ์น้อย พยัคฆ์คลั่งก็โกรธจัด

จากนั้นเขาก็ชกพยัคฆ์น้อยอย่างแรงจนอีกฝ่ายเละเป็นเศษเนื้อ

ไป๋อี้มองเฉินผิงอย่างเคร่งเครียด “เฉินผิง เจ้าสู้ต่อไหวหรือเปล่า ถ้าไม่ไหวก็คววรหยุดการประลอง ถึงเราจะไม่ได้เงินกลับคืนมาทั้งหมด แต่เท่านี้ก็ชดเชยได้มากพอควรแล้ว”

ไป๋อี้กลัวว่าเฉินผิงจะสู้พยัคฆ์ภูผาไม่ได้ เพราะอีกฝ่ายตัวใหญ่ยักษ์

ในด้านพละกำลังล้วนๆ ใครตัวใหญ่กว่าย่อมได้เปรียบ

“พ่อตา ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่แพ้ ต่อให้ต้องเผชิญกับยักษ์ตัวเท่าภูเขาก็ตาม” เฉินผิงพูดด้วยท่าทีมั่นใจ

“เจ้าคงไม่ได้แค่คุยโวใช่ไหม” ไป๋อี้กังวลว่าเฉินผิงจะพูดเกินจริงด้วยความหยิ่งในศักดิ์ศรี

นี่เรื่องคอขาดบาดตาย ไม่ใช่เวลาอวดอ้าง ไม่อย่างนั้นอาจถึงแก่ชีวิตได้

“ผมเชื่อในความสามารถของตัวเอง ผมไม่ได้คุยโว” เฉินผิงพูด