หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4934

“เข้ามาเลย เจ้าทึ่ม...”

เฉินผิงกวักมือเรียกพยัคฆ์ภูผา

“พยัคฆ์ภูผา ฆ่ามัน อย่ายั้งมือ” พยัคฆ์คลั่งตะโกน

พยัคฆ์ภูผาพยักหน้า จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนเวที

ร่างใหญ่โตของเขากระแทกพื้นเวที ทำเอารังพยัคฆ์คลั่งสั่นสะเทือน ฝุ่นผงพุ่งขึ้นไปในอากาศ หมุนวนกลายเป็นหมอกหนาใต้แสงไฟ

ดวงตาสีทองแดงของเขาจ้องเฉินผิง ประกายความโกรธสั่นไหวในแววตา ควันพุ่งออกมาจากรูจมูกที่บานออกราวอสูรจากยุคโบราณที่ตื่นจากหลับใหล

“แมลงตัวจ้อย ข้าจะบดขยี้เจ้าให้แหลก!”

เสียงของพยัคฆ์ภูผาดังก้องราวฟ้าร้อง เขย่าโคมไฟรอบสนามประลองจนเปลวไฟเต้นระบำและสั่นไหว

เขาพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น ราวกับอยากเห็นภาพของเฉินผิงที่ถูกบดขยี้แหลกละเอียดเต็มแก่

แต่เฉินผิงเพียงมองด้วยความดูถูก ริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้มเยาะ

เขาค่อยๆ พับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นแขนเรียวยาวแต่สมส่วนพร้อมโบกมือเรียก “เข้ามาเลย อยากเห็นว่าจะแน่สักแค่ไหน เจ้าทึ่ม”

ถึงเสียงไม่ได้ดังแต่ก้องไปทั่วรังพยัคฆ์คลั่ง เสียงนั้นเปี่ยมด้วยความมั่นใจ

พยัคฆ์คลั่งเงยหน้าขึ้นและหัวเราะดังๆ “เจ้าหนู ถ้ายอมคุกเข่าขอโทษตั้งแต่ตอนนี้ ข้าจะยอมให้เจ้าตายสบาย!”

เฉินผิงแค่ยิ้มเยาะโดยไม่ตอบ เขากลับขยับข้อมือ ข้อต่อนิ้วส่งเสียงกรอบแกรบ

การเคลื่อนไหวอย่างสบายๆ ทำให้พยัคฆ์ภูผารู้สึกเครียดอย่างอธิบายไม่ถูก สัญชาตญาณบอกเขาว่าคู่ต่อสู้ที่ดูอ่อนแอตรงหน้าอาจจะไม่เป็นอย่างที่เห็น

พยัคฆ์ภูผาเคลื่อนไหวก่อน เขาขยับขาอันแข็งแรง พุ่งเข้าหาเฉินผิงราวกับเนินเขา พื้นใต้เท้าของเขาแตกร้าวเมื่อก้าวเดิน

เขาส่งเสียงคำรามดังสนั่น ทำเอาโล่ที่ปกป้องเวทีสั่นสะเทือนจากพลังของเสียง

จากนั้นหมัดของเขาก็พุ่งออกไป ราวกับค้อนขนาดใหญ่แหวกอากาศ พลังมหาศาลทำให้แสงหักเหและปะทุออกมาเป็นคลื่นเสียงแหลมสูง

พยัคฆ์คลั่งลุกขึ้นยืน ตาเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ

เขากำที่เท้าแขนของเก้าอี้แน่นจนแตกเป็นเสี่ยงๆ เศษไม้หล่นจากนิ้วของเขา

เฉินผิงกระโดดขึ้นบนไหล่ของพยัคฆ์ภูผาเบาๆ ราวกับใบไม้ที่ร่วงจากต้นไม้

เขาย่อตัวลงและตบแก้มที่เต็มไปด้วยเคราของพยัคฆ์ภูผา พลางพูดน้ำเสียงหยอกล้อ “แม่ไม่เคยสั่งสอนให้ระวังหลังเหรอ เจ้าทึ่ม”

“น่ารำคาญ! ลงมาจากตรงนั้นซะ!”

พยัคฆ์ภูผาฟาดฝ่ามือลงที่ไหล่ของเขาอย่างโกรธเกรี้ยว ทว่าก็พลาดไปอย่างฉิวเฉียดทุกครั้ง

ในสายตาของเฉินผิง เขาเคลื่อนไหวช้าอย่างกับหอยทากคลาน