หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4974

ขณะมองหลี่เทียนเป่าที่หมดสติ เฉินผิงก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขารู้สึกว่าหลี่เทียนเป่าไม่ได้ต่อต้านและไม่ได้ส่งเสียงด้วยซ้ำ

แต่ตอนนี้ไม่มีเวลาคิดเรื่องอื่น เฉินผิงรีบพาทุกคนออกจากตำหนักเจ้าเมืองพร้อมกับหนิวเปิ่น

เมื่อออกไปแล้ว เฉินผิงก็สำรวจรอบๆ พื้นที่ จากนั้นก็หันไปทางเทือกเขาทิศตะวันตก

“เฉินผิง เราไปทางเหนือไม่ดีกว่าหรือ ถ้าต้องการไปให้ถึงเมืองซือหนิวเร็วๆ ทำไมถึงต้องไปทางตะวันตกด้วยล่ะ” ชายคลั่งถามด้วยความงุนงง

“เราเดินทางเข้ามาจากทางเหนือ ด่านตรวจทุกแห่งทางนั้นย่อมมีการคุ้มกันแน่นหนา” เฉินผิงกล่าว “ทิศตะวันตกมีด่านตรวจน้อยกว่าเพราะไม่ได้อยู่ติดกับเมืองซือหนิว”

ความจริงก็คือ เฉินผิงอยากรู้เกี่ยวกับเมืองเล็กๆ บนภูเขา เขาอยากรู้ว่าใครอยู่ที่นั่นและต้องการยืนยันว่าเขาสังหรณ์ถูกหรือไม่

ทันทีที่ออกจากตำหนักเจ้าเมืองและมุ่งหน้าไปทางเทือกเขาทิศตะวันตก เสียงสัญญาณเตือนก็ดังขึ้นจากทางด้านหลัง

ร่างของทหารพุ่งขึ้นจากตำหนักสู่ท้องฟ้า ทหารกระจายตัวออกไปอย่างรวดเร็วและเริ่มค้นหาพวกเฉินผิง

“ส่งคำเตือนไปยังทุกเมือง ปิดประตู เราจะปล่อยให้คนของเมืองซือหนิวหนีไปไม่ได้!” เจี่ยซ่งตะโกนด้วยความโกรธ พร้อมจ้องมองหลี่เทียนเป่าที่หมดสติ เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเฉินผิงจะกล้าพาหนิวเปิ่นหนีทั้งที่อยู่ในตำหนักของเขา

แต่แม้ว่าพวกเขาจะออกจากตำหนักแล้ว ก็ไม่มีทางหนีออกจากเมืองเฟยหู่ได้ มีเมืองหลายสิบแห่งล้อมรอบ ยังไงเฉินผิงกับพรรคพวกก็ไม่รอด

เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณเตือน เฉินผิงรู้ว่ากรณีที่เลวร้ายที่สุดเกิดขึ้นแล้ว พวกเขาถูกจับได้

“เราต้องไปให้เร็วกว่านี้!” เฉินผิงตะโกน

ฟุ่บ!

หากเจี่ยซ่งรู้ว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปทางตะวันตก เขาจะส่งกำลังเสริมจำนวนมากตามล่า

“ไปกันเถอะ” เฉินผิงพูด

เขาพุ่งข้ามกำแพงเมืองโดยไม่ลังเล เฉินผิงยังคงฟันทหารยามต่อไป ขณะที่ไป๋อี้และชายคลั่งพาหนิวเปิ่นเดินทางผ่านเมืองแล้วเมืองเล่า

เมื่อรุ่งสางใกล้เข้ามา พวกเขาเห็นทิวเขาเคลื่อนเข้ามาใกล้ ความกังวลของเฉินผิงเริ่มมากขึ้น เขาแน่ใจว่าเมื่อพระอาทิตย์ขึ้น เจี่ยซ่งคงจะรู้ตำแหน่งของพวกเขาและส่งคนไล่ตาม

“เหลืออีกกี่เมืองข้างหน้า” ไป๋อี้ถามพร้อมขมวดคิ้ว

“ไม่สำคัญหรอก พอไปถึงก็จัดการซะ เราฆ่าพวกมันไปตั้งมากแล้ว” ชายคลั่งตอบ “มีแต่เมืองหลักของเมืองเฟยหู่เท่านั้นที่เป็นภัยคุกคาม ส่วนที่เหลือมีแต่พวกกระจอก”