หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4979

ทันใดนั้นเฉินผิงก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้มีรัศมีของเผ่าอสูร ชายคลั่งและไป๋อี้ก็สังเกตเห็นเช่นกัน ความประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของพวกเขา รัศมีที่เขาแผ่ออกมาเป็นของมนุษย์

มีมนุษย์อยู่ในอาณาเขตของเผ่าอสูร และไม่ใช่คนธรรมดา เป็นคนที่มีสถานะสูงส่ง

หรือว่าว่าเจี่ยซ่งจะเป็นพันธมิตรกับเผ่ามนุษย์

“ก็แค่พวกไร้หัวนอนปลายเท้า ทำไมต้องเสียเวลาสอบสวน ฆ่าพวกมันซะ” ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชา ราวกับว่าการจบชีวิตพวกเขาเป็นเรื่องง่ายเหมือนตบแมลงวัน

“รับทราบ!” หัวหน้าหน่วยไม่ลังเล “ฆ่ามัน!”

ขณะที่พวกทหารเข้ามาและพร้อมจะโจมตี แสงสีขาวก็พุ่งออกมาจากใต้เท้าของเฉินผิงและคนอื่นๆ ทันใดนั้นสายตาของพวกทหารก็พร่ามัว และแล้วพวกเฉินผิงก็หายไป

แม้ว่าจะถูกล้อมรอบทุกทาง แต่พวกเขาก็หายวับไปต่อหน้าทุกคน

สีหน้าของหัวหน้าหน่วยมืดมน เขาขยายปราณสัมผัส แต่ก็ไม่สามารถตรวจจับร่องรอยของพวกเขาได้

“ตามหาพวกมัน! ค้นหาให้ทั่ว!” เขาคำรามด้วยความโกรธ ศักดิ์ศรีของเขาลูบคม

อย่างไรก็ตาม ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เขาทำหน้าประหลาดใจและเดินไปยังจุดที่เฉินผิงเคยอยู่ สายตาสอดส่องไปทั่วพื้นดิน

“ไม่จำเป็นต้องค้นหา...” เขาพึมพำขณะมองอักขระที่เฉินผิงเขียนไว้ “พวกมันใช้อาคมเคลื่อนย้าย ใครจะคิดว่าคนที่ดูหน้าตาธรรมดาแบบนั้นจะเป็นปรมาจารย์อาคม เขาวางอาคมตรงหน้าเรา และเราไม่ทันสังเกตเห็นด้วยซ้ำ”

ชายหนุ่มดูสนใจ

หัวหน้าหน่วยเดินเข้ามาและมองอักขระ “องค์ชายฮั่ว อาคมเคลื่อนย้ายระยะใกล้แบบนี้มีรัศมีไม่กว้างนัก พวกมันจะต้องมีอาคมอีกอันอยู่ใกล้ๆ ถ้าเร่งมือ เราก็อาจจะจับพวกมันได้”

“ดูเหมือนเราจะไม่มีที่ให้ไปอีกแล้ว” เฉินผิงพูดอย่างหม่นหมอง ขณะสำรวจพื้นที่ด้วยประสาทสัมผัสระดับสูง

เขาสัมผัสได้ถึงทหารนับพันนายที่กำลังปูพรมค้นหาไปทั่ว ไม่มีทางที่จะถอยกลับได้แล้ว และเฉินผิงคิดว่าเจี่ยซ่งเป็นผู้สั่งการไล่ล่าด้วยตัวเอง ในขณะนั้นเขากับเพื่อนร่วมทางรู้สึกจนมุมเหมือนหนูติดกับดัก

“เฉินผิง ข้าจะล่อพวกมันออกไป เจ้าใช้โอกาสนี้หนีไปจากที่นี่ ถ้าเราอยู่ด้วยกัน จะไม่มีใครรอดไปได้!” ไป๋อี้พูดกับเฉินผิง

“ไม่ต้องมองโลกในแง่ร้ายขนาดนั้น” เฉินผิงตอบ “อาจมีอีกทางหนึ่ง”

“จะยังมีหนทางอื่นอีกหรือ” ไป๋อี้ถามด้วยสีหน้าไม่ค่อยเชื่อ

“ตอนนี้มีทหารหลายหมื่นนายกำลังตามหาเราอยู่ แต่ถ้าเรากลมกลืนไปกับพวกเขาและซ่อนรัศมีให้แนบเนียน ก็มีโอกาสสูงที่พวกเขาจะสังเกตไม่เห็นเรา” เฉินผิงกล่าว