หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4980

“ท่านพี่ ทหารพวกนี้สวมเกราะกันหมด แต่พวกเราไม่ได้ใส่เกราะ” ชายคลั่งกล่าว

“ไม่เป็นไร พวกคุณรอผมอยู่ที่นี่ก่อน”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็หายวับไปในอากาศทันที

เมื่อเฉินผิงกลับมา เขามาพร้อมกับชุดเกราะถึงสี่ชุด ซึ่งน่าจะถอดมาจากร่างทหารที่ตายไป

“รีบใส่เกราะซะ ผมจัดการศพทหารสี่คนนั้นแล้ว น่าจะยังไม่มีใครพบศพพวกเขา”

ขณะที่เฉินผิงพูด เขาก็เริ่มสวมเกราะ

ทั้งสี่คนรีบใส่เกราะ พร้อมซ่อนรัศมีของพวกเขาอย่างมิดชิด

ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระโดยไม่ก่อให้เกิดความสงสัย

ในขณะนั้น ทหารหน่วยหนึ่งเดินเข้ามา หัวหน้าหน่วยทหารหันไปหาเฉินผิงและเพื่อนอีกสามคนแล้วถามว่า “พวกเจ้าสี่คนพบอะไรบ้างไหม”

“เราไม่พบอะไรเลย!” เฉินผิงกล่าว

“แปลกจริง... สี่คนนั้นหายตัวไปแล้วเหรอ” หัวหน้าหน่วยดูสับสน

“ไปค้นหาที่อื่นกันเถอะ! เราอาจจะพบเบาะแสบ้าง!”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็ตั้งใจจะพาชายคลั่งและคนอื่นๆ หนีไป

“ไม่ต้องค้นหาแล้ว กลับเมืองดีกว่า สี่คนนั้นคงหนีออกจากที่นี่ไม่ได้หรอก” หัวหน้าหน่วยพูด

เมื่อได้ยินอย่างนั้น เฉินผิงก็รู้สึกสิ้นหวังขึ้นมาทันที อย่างไรก็ตาม เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกลมกลืนไปกับพวกทหารและตามหัวหน้าหน่วยกลับไปที่เมือง

เมื่อเห็นหัวหน้าหน่วยกลับมา ชายหนุ่มคนนั้นก็ถามว่า “เจอพวกมันหรือเปล่า”

หัวหน้าหน่วยรายงานอย่างระมัดระวัง “องค์ชายฮั่ว อย่างกับว่าพวกมันหายตัวไปเฉยๆ เราค้นหาทุกซอกทุกมุมแล้ว แต่ไม่พบร่องรอยเลย แม้แต่รัศมีของพวกมันยังไม่เจอ”

“มีแต่พวกไร้ประโยชน์ เราจะส่งคนออกค้นหาพรุ่งนี้ พวกมันไม่น่าจะหนีไปจากที่นี่ได้” ชายหนุ่มตอบอย่างเย็นชา

ตอนนี้ยังไม่ปลอดภัย และถ้าโดนจับได้คงแย่แน่

หลังจากที่เขาพูดจบ เฉินผิงก็จ้องมองชายหนุ่มไม่วางตา ในหัวมีแต่ความสับสน

ขณะมองชายหนุ่มตรงหน้าเขา ความรู้สึกคุ้นเคยก็แผ่ไปทั่ว แต่เฉินผิงก็บอกไม่ได้ว่าเคยเห็นชายหนุ่มคนนั้นที่ไหนมาก่อน

“สหาย องค์ชายฮั่วช่างเย่อหยิ่งจริงๆ! เขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองคนที่คุกเข่าตรงหน้าเขาเลย!”

เฉินผิงเริ่มชวนทหารคนหนึ่งคุย

“เงียบซะ!” ทหารหายใจเฮือกด้วยความตกใจ “เจ้ารนหาที่ตายหรือยังไง ถึงกล้าพูดถึงองค์ชายฮั่วแบบนั้น ข้าขอเตือนไว้ก่อนว่าองค์ชายฮั่วเป็นคนของตำหนักทวยเทพ แค่เขาเหลือบมองเราก็นับว่าให้เกียรติมากแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็ชะงักไป เขานึกไม่ถึงว่าชายหนุ่มคนนั้นจะมาจากตำหนักทวยเทพ มิน่าเขาถึงเชิดหน้าชูคอขนาดนี้ เขาเป็นชาวสวรรค์นี่เอง แม้จะมาจากเผ่าพันธุ์มนุษย์ แต่พวกเขาก็มองว่าสายเลือดของตนนั้นสูงส่ง ชาวสวรรค์นี่ช่างโอหังไปทุกคน เข้าใจแล้วว่าทำไมเมืองเฟยหู่ถึงกลัวมนุษย์แค่คนเดียว ที่แท้ก็เป็นคนของตำหนักทวยเทพ!

ชิ้ง!

ทันใดนั้น ก็ดูเหมือนว่าเฉินผิงจะจำบางอย่างได้ และดวงตาของเขาจับจ้องชายหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง