หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4981

ในขณะนั้น เฉินผิงก็เข้าใจทุกอย่าง

ไม่น่าแปลกใจที่เขารู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้ดูคุ้นเคย หน้าตาของเขาคล้ายกับฮั่วจ้าวมาก

ตอนอยู่ที่แดนอวสาน เฉินผิงได้ขัดแย้งกับฮั่วจ้าว ในตอนนั้นฮั่วจ้าวไม่ได้มาด้วยตัวเอง แต่ถูกอัญเชิญมา

ถึงกระนั้น เฉินผิงก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฮั่วจ้าว สุดท้ายเขาต้องให้จ้าวมารสีชาดสิงร่างเพื่อเอาชนะฮั่วจ้าว

ชายหนุ่มน่าจะเป็นลูกชายของฮั่วจ้าว

ตอนนั้นเฉินผิงเริ่มวิตกกังวล ฉันเพิ่งมาถึงอาณาจักรแดนสรวงได้ไม่นาน กลับมาเจอพวกตำหนักทวยเทพเข้าซะแล้ว

เขากับตำหนักทวยเทพขัดแย้งกันชนิดที่ว่าอยู่ร่วมโลกไม่ได้ หากตำหนักทวยเทพรู้ว่าเขามาถึงอาณาจักรแดนสรวง พวกเขาย่อมไม่ลังเลที่จะทุ่มทุกอย่างตามล่าเขา

ในขณะนั้น สิ่งเดียวที่เฉินผิงต้องการคือออกจากเมืองเฟยหู่ให้เร็วที่สุดโดยไม่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา

เป้าหมายหลักคือการเพิ่มความแข็งแกร่ง เมื่อพลังเพิ่มขึ้น เขาก็ไม่ต้องกลัวตำหนักทวยเทพอีกต่อไป

ที่สำคัญรองลงมาคือการค้นหาซูอวี่ฉีและหนิงจื้อให้เร็วที่สุด

ทั้งสองถูกกฎฟ้าดินพามายังอาณาจักรแดนสรวง หากพวกเขามาถึงอาณาเขตของเผ่ามนุษย์ก็คงปลอดภัย อย่างไรก็ตาม หากไปโผล่ที่อาณาเขตของเผ่าอสูรหรือเผ่ามาร แบบนั้นคงเป็นปัญหา

เฉินผิงยังคงไม่รู้ว่าสายเลือดของซูอวี่ฉีและหนิงจื้อถูกเปลี่ยนให้เป็นเผ่ามารไปแล้ว

พวกเฉินผิงเดินตามหลังองค์ชายฮั่วไป

เมื่อเห็นท่าทางโอหัง เฉินผิงก็นึกอยากสั่งสอนองค์ชายฮั่วสักหน่อย แต่เขาก็ห้ามใจตัวเองไว้ได้

ไม่นานองค์ชายฮั่วก็มาถึงตำหนักหลังหนึ่งซึ่งตกแต่งอย่างหรูหรา เมื่อหยุดที่ทางเข้า องค์ชายฮั่วก็โบกมือและพูดว่า “พวกเจ้าไปได้แล้ว ข้าจะกลับบ้าน”

“รับทราบ!” ทุกคนในหน่วยหยุดเดินทันที

เมื่อองค์ชายฮั่วเข้าไปในตำหนัก แสงสีขาวก็เริ่มส่องประกายออกมาจากภายใน เมื่อแสงสีขาวพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า ร่างขององค์ชายฮั่วก็หายไปพร้อมกับแสงนั้น

เฉินผิงขมวดคิ้วขณะที่เขามองแสงสีขาว ไม่นึกว่าจะมีอาคมเคลื่อนย้ายในบ้านตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาจะใช้มันส่งตัวเองเข้าไปในเมืองเล็กๆ บนภูเขา ถ้าฉันเดาถูก ฮั่วจ้าวอาจจะอยู่ในเมืองเล็กๆ แห่งนั้นด้วย

“สหาย ให้ผมใส่ชุดเกราะไว้ดีกว่า หน้าตาผมไม่ค่อยน่ามอง และผมไม่อยากทำให้คุณกลัว!” เฉินผิงรีบพูด

“เจ้าน่าเกลียดขนาดนั้นเลยเหรอ เจ้าจะทำให้ข้ากลัวได้ยังไงกัน”

พอพูดจบ ทหารก็ถอดหมวกของเฉินผิงออก

ทันทีที่ถอดหมวกออก ใบหน้าที่ชวนสยดสยองราวกับถูกไฟคลอกก็ปรากฎให้เห็น

“เวรเอ้ย!” ทหารคนนั้นตกใจ หมวกหลุดจากมือและร่วงลงพื้น

“ผมเตือนคุณแล้วว่ามันอาจทำให้คุณกลัว แต่คุณก็ไม่ฟัง”

เฉินผิงรีบใส่หมวก

“น่ากลัวมาก! เจ้าเคยโดนไฟไหม้เหรอ” ทหารคนนั้นอ้าปากค้าง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ในขณะนั้นเอง เสียงที่เต็มไปด้วยความร้อนรนก็ดังขึ้น ทำให้สีหน้าของทหารเปลี่ยนไปในทันที