หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 4982

“นักโทษหลบหนีออกจากเรือนจำ เป็นผู้บำเพ็ญเพียรหญิงเผ่ามนุษย์ ทหารทุกคนเตรียมพร้อมเดี๋ยวนี้”

เสียงโอดครวญดังไปทั่ว

“บัดซบ! ขอพักบ้างไม่ได้หรือไง!”

พวกทหารที่ถอดเกราะออกรีบสวมมันอีกครั้ง พวกเขาเคลื่อนพลไปรอบๆ เมืองด้วยท่าทางตึงเครียด

ท่ามกลางความโกลาหล เฉินผิงและเพื่อนอีกสามคนก็วิ่งวุ่นไปทั่วเมืองเช่นกัน

ตอนแรกเฉินผิงวางแผนจะไปที่เมืองเล็กๆ บนภูเขาแห่งนั้น แต่เมื่อเขารู้ว่าที่นั่นเป็นบ้านของฮั่วจ้าว เจ้าตำหนักลำดับแปดแห่งตำหนักทวยเทพ เฉินผิงจึงตัดสินใจไม่แหย่รังแตน

ทางเลือกเดียวตอนนี้คือคิดหาวิธีออกจากเมืองเฟยหู่ โดยที่ไม่ทำให้ฮั่วจ้าวรู้ตัว

“ใช้โอกาสนี้หาที่ซ่อนกันเถอะ สวมเกราะแล้วมันเทอะทะเกินไป!” เฉินผิงกล่าว

“ตกลง หาที่ซ่อนก่อน” ชายคลั่งเห็นด้วย

ทั้งสี่คนพบจุดปลอดคน ตั้งใจจะถอดชุดเกราะหนักๆ ออก

ทันทีที่พวกเขาเตรียมจะถอดชุดเกราะ ทันใดนั้นประกายแสงก็พุ่งมาทางพวกเขา

ดาบที่แทงเข้ามากะทันหันทำเอาเฉินผิงและทั้งสามตกใจ

เฉินผิงตอบสนอง กระบี่พิฆาตมังกรปรากฏขึ้นในทันที ปัดป้องแสงที่พุ่งเข้ามาออกไปได้

ตอนนั้นเองที่เฉินผิงและทั้งสามคนเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่สวมชุดสีดำซ่อนตัวอยู่ เธอถือดาบยาวไว้ในมือ จ้องทั้งสี่คนด้วยความโกรธแค้น

พลังของเธออยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับหนึ่ง เธอแผ่รัศมีของเผ่ามนุษย์ออกมา

ดูเหมือนว่านักโทษที่เพิ่งหลบหนีน่าจะเป็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา

หลังจากการโจมตีครั้งแรกของเธอถูกปัดป้องในกระบวนท่าเดียว ผู้หญิงคนนั้นก็โจมตีพวกเฉินผิงอีกครั้ง

อย่างไรก็ตาม ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เผยรัศมีทั้งหมด เธอซ่อนไว้อย่างมิดชิด อาจเพราะกลัวว่าการเปิดเผยมากเกินไปจะดึงดูดความสนใจของคนอื่น

เมื่อเห็นความลังเลของผู้หญิงคนนั้น เฉินผิงก็หัวเราะอย่างเย็นชา เขาเดินไปข้างหน้าตรงๆ โดยไม่มีท่าทีว่าจะหลบ ปล่อยให้ดาบของเธอฟันเข้าที่เกราะของเขา

เกราะที่ทหารเหล่านั้นสวมแข็งแกร่งอย่างเหลือเชื่อ เมื่อบวกกับร่างกายคงกระพันของเฉินผิง เขาจึงไม่กลัว ต่อให้เกราะจะเสียหายก็ตาม

เฉินผิงอ้ำอึ้งชั่วขณะ ดูเหมือนไป๋อี้คิดว่าเขาจะทำจริงๆ!

ผู้หญิงคนนั้นรู้สึกสับสน พ่อตา? อะไรกัน? คนพวกนี้เป็นใคร?

ผู้หญิงคนนั้นรับรู้ถึงรัศมีเผ่ามนุษย์ของเฉินผิง ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อทันที

“เจ้า... นี่เจ้า...”

ผู้หญิงคนนั้นจ้องเฉินผิงด้วยความตกใจ ไม่รู้จะพูดอะไร

“พวกเราไม่ใช่ทหารของเมืองเฟยหู่ พวกเราแอบเข้ามา ตอนนี้กำลังหาทางหนี” เฉินผิงพูดกับหญิงสาวที่ตกตะลึง

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผู้หญิงคนนั้นก็โล่งใจขึ้นมาทันที และความเป็นศัตรูที่เคยแสดงบนสีหน้าของเธอก็หายไปในพริบตา

“ท่านพี่ เราแทบจะดูแลตัวเองไม่ได้ ทำไมเราต้องสนใจเธอด้วย” ชายคลั่งถามเฉินผิง

“เงียบซะ ใครเป็นหัวหน้า คุณหรือผม” เฉินผิงพูดอย่างเย็นชา

“ท่านพี่คือหัวหน้า ข้าจะเชื่อฟังท่าน!” ชายคลั่งรีบตอบ

“สาวน้อย คุณเป็นใคร แล้วถูกเมืองเฟยหู่จับตัวได้ยังไง” เฉินผิงถามผู้หญิงคนนั้น

เนื่องจากระดับบำเพ็ญเพียรของผู้หญิงคนนั้นคือขั้นเซียนพเนจร จึงเป็นไปไม่ได้ที่กฎฟ้าดินจะส่งเธอมาที่นี่