หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5004

แม้จะปัดหอกยาวสองเล่มออกไปได้ แต่หนิวเหมิงกลับโดนโจมตีครั้งที่สามเข้าที่ไหล่ เลือดเปื้อนเกราะของเขาจนเป็นสีแดงเข้มตัดกับเหล็ก

“เฉินผิง!” หูหม่าซือตะโกนอย่างร้อนรน “อาคมนี้-”

“ก็แค่วิชาปลายแถว” เฉินผิงตอบพร้อมหัวเราะเย็นชาในขณะที่กระบี่พิฆาตมังกรส่งเสียงก้องกังวานเสนาะหู

เขาชูกระบี่ขึ้นฟ้า กระบี่สีทองเก้าเล่มปรากฎรอบตัวเขา “จงสลาย!”

ลำแสงกระบี่เก้าเล่มพุ่งออกมาเหมือนดาวตก ปะทะกับอาคมแสงสามเหลี่ยม ผู้อาวุโสชุดคลุมสีเทาทั้งสามอุทานพร้อมกันในขณะที่รอยร้าวเล็กๆ กระจายไปทั่ววงแหวนอาคมของพวกเขา

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกาย และเขาโจมตีครั้งที่สองโดยไม่ลังเล “จงฟาดฟัน!”

คมกระบี่พิฆาตมังกรขยายจนมีขนาดใหญ่ยักษ์ ฟันลงมาด้วยพลังมหาศาล ทำเอาวงแหวนอาคมสะเทือน

หัวหน้าผู้อาวุโสกระอักเลือดออกมาด้วยความตกตะลึง “เขาหาแกนกลางของอาคมเจอได้ยังไง”

“เพราะพวกแกมันโง่ยังไงล่ะ” เสียงของเฉินผิงดังขึ้นในขณะที่เขาปรากฎตัวที่ด้านบน

“เฉินผิง รับไป!” หนิวเหมิงที่แม้จะบาดเจ็บโยนกระจกสัมฤทธิ์ให้เฉินผิง

มันเป็นกระจกสัมฤทธิ์บานเดียวกับที่เขาเคยใช้ส่องดูในวงกตมาร

เฉินผิงรับไว้และหันพื้นผิวสะท้อนแสงไปทางผู้อาวุโสทั้งสาม สีหน้าตกใจของพวกเขาปรากฏขึ้นในกระจก

เฉินผิงพึมพำ “ถึงคราวของฉันบ้างแล้ว คาถาลวงตาแปรเปลี่ยนนิรันดร์!”

แสงสีขาวเจิดจ้าพุ่งออกมาจากกระจก บีบให้ผู้อาวุโสต้องหลับตา เมื่อลืมตาอีกครั้ง สนามรบก็หายไป ถูกแทนที่ด้วยม่านหมอกไร้ขอบเขต มันลึกลับ ชวนสับสน ไร้ที่สิ้นสุด

คาถาลวงตา?

ผู้อาวุโสที่อยู่ทางซ้ายเยาะเย้ย “ก็แค่-” เสียงของเขาขาดหายไปเมื่อแขนขาวซีดยื่นออกมาจากหมอก ลากเขาที่กำลังกรีดร้องลงไปในเหว อีกสองคนแน่นิ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

กลับมาที่ความเป็นจริง ผู้อาวุโสในชุดคลุมสีเทาทั้งสามยืนนิ่ง ตาเบิกกว้างและมองไม่เห็นอะไรเลย ความหวาดกลัว ความปรารถนาและความทรมานปรากฎบนสีหน้าของพวกเขา ไม้เท้าของพวกเขากระทบพื้น วงแหวนอาคมแสงแตกเป็นเสี่ยงๆ เหมือนเศษแก้วเปราะบาง

เวลาในอาณาเขตภาพลวงตาไม่ได้ไหลตามความเป็นจริง ผู้อาวุโสทั้งสามติดอยู่ในวังวนแห่งความทรงจำที่เลวร้ายที่สุด

คำสาปของศิษย์พี่ผู้ใกล้ตาย การทรยศของศิษย์น้องที่ท้องกับคู่แข่งของตัวเอง ความอับอายที่ถูกจับได้ว่าเรียนวิชาที่อาจารย์สั่งห้าม ความลับที่ฝังไว้ทั้งหมดถูกขุดและเผยให้เห็นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“อ๊าก!” หนึ่งในนั้นกรีดร้องในขณะที่เลือดพุ่งออกมาจากตา หู จมูก และปากของเขา เขาใช้มือทุบกะโหลกของตัวเอง

คนอื่นๆ ก็เช่นกัน คนหนึ่งกัดลิ้น อีกคนควักลูกตาของเขาออกมา

ในที่สุดเจี่ยซ่งก็สั่ง “ถอยทัพ! ทุกคนถอยทัพ!”

แต่สายเกินไปแล้ว

นักรบเมืองซือหนิวที่พลังกลับคืนมาพุ่งไปข้างหน้าราวสัตว์ป่า ดาบของชายคลั่งร่ายรำในพายุโลหิต ศรของไป๋อี้โปรยลงมาดั่งฝน แต่ละดอกอันตรายถึงชีวิต แม้หนิวเหมิงจะบาดเจ็บ แต่เขาก็ยังพาคนเข้าโจมตี “เพื่อเมืองซือหนิว!” เขาตะโกน

เฉินผิงไม่ได้ไล่ตามทหารที่กำลังหลบหนี สายตาของเขาหันไปทางตำหนักลำดับแปดซึ่งอยู่ไกลออกไป กระบี่พิฆาตมังกรสั่นไหวด้วยความคาดหวัง รับรู้ได้ถึงความปรารถนาอยากต่อสู้ของผู้เป็นนาย