หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5005

หูหม่าซือมองตามสายตาของเฉินผิง “กำลังรอพวกตัวเป้งอยู่เหรอ”

“ไม่มีทางที่ตำหนักลำดับแปดจะส่งแต่พวกอ่อนแอมา” เฉินผิงพูดในขณะที่เก็บกระบี่ “แต่ก่อนอื่น...” ทันใดนั้นเขาก็หันขวับและชี้กระบี่ไปที่จุดหนึ่งกลางอากาศ “ดูพอหรือยัง?”

มิติสั่นสะเทือน ร่างหนึ่งปรากฏตัวขึ้นโดยสวมหน้ากากทองแดง ตรามรกตแปดอันห้อยอยู่ที่เข็มขัดของเขา แต่ละอันสลักรูปมารร้าย

“ทูตจากตำหนักทวยเทพ?” ชายคลั่งพึมพำกับเฉินผิงด้วยน้ำเสียงเครียด “เฉินผิง เราเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว”

ร่างที่สวมหน้ากากไม่ได้โจมตีทันที เขามองดูผู้อาวุโสทั้งสามที่เพลี่ยงพล้ำ จากนั้นก็พูดเสียงแหบพร่า เสียงของเขาราวกับเสียงบดโลหะ “ยอดเยี่ยมมาก คาถาลวงตาแปรเปลี่ยนนิรันดร์... ใครเป็นคนสอนให้เจ้า”

เฉินผิงตอบตรงๆ “เกี่ยวอะไรกับแก”

อากาศเย็นลง ทูตที่สวมหน้ากากแผ่รัศมีกดดันในขณะที่ตรามรกตทั้งแปดสว่างขึ้น “งั้นก็เป็นเจ้าจริงๆ” เขากล่าว “ข้าเป็นทูตของตำหนักลำดับแปด ไม่นึกว่าจะได้เจอศัตรูของเราที่นี่ เจ้าคือเฉินผิง คนที่ทำลายตำหนักลำดับเก้าและลำดับสิบของเราใช่ไหม”

“ถูกต้อง” เฉินผิงตอบพร้อมยิ้มเยาะ “ฉันเอง”

เฉินผิงไม่ปิดบังอีกต่อไป และเผชิญหน้าอย่างตรงไปตรงมา

ทูตดึงแส้กระดูกออกจากเข็มขัดของเขา “ข้าจะกระชากวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าออกมาและแขวนไว้ที่ตะเกียงวิญญาณของตำหนัก มันจะลุกไหม้นานนับร้อยปี”

หูหม่าซือก้าวไปข้างหน้า แต่เฉินผิงห้ามเขา “คุณคงไม่ไหว นำทุกคนออกไป อย่าเข้ามายุ่งดีกว่า”

เฉินผิงไม่แน่ใจว่าทูตคนนี้แกร่งแค่ไหน แต่เขารู้ว่าเหนือกว่าฮั่วจ้าว เจ้าตำหนักลำดับแปด

อาจมีศัตรูคนอื่นๆ อยู่แถวนี้ เฉินผิงต้องการให้พรรคพวกของเขาปลอดภัยหากสถานการณ์เลวร้าย อีกอย่าง เขายังพอหนีได้ถ้าจำเป็น

ทูตหัวเราะเยาะ “จะไม่มีใครได้ไปไหนทั้งนั้น”

แส้ของเขาพุ่งเข้าที่คอของหูหม่าซือราวกับงู แต่กลับถูกลำแสงกระบี่สีทองตัดขาด เฉินผิงทะยานสู่ท้องฟ้าโดยไม่มีใครทันสังเกต ร่างเงาของมังกรทองยักษ์ปรากฏข้างหลังเขา

“อย่างแกต้องสู้กับฉัน” เขากล่าว

“ลูกเขยของข้า ข้าก็จะอยู่ด้วย!” ไป๋อี้เสริม

“เฉินผิง ข้าก็จะไม่ไปเหมือนกัน!” หูหม่าซือตะโกน

“บ้าเอ๊ย รีบไปได้แล้ว!” เฉินผิงสบถ “พวกคุณมีแต่จะถ่วงผม!”

เขาหมายความอย่างนั้นจริงๆ ถ้าพวกเขาอยู่ เขาก็ต้องคอยปกป้อง เฉินผิงตัวคนเดียวหนีเอาตัวรอดได้ ถ้าทุกอย่างล้มเหลว เขาก็จะปล่อยให้จ้าวมารสีชาดสิงร่างและจัดการทูตซะ

แต่ถ้าคนของเขาโดนลูกหลงคงไม่ดีแน่

คำพูดของเฉินผิงทำให้พวกเขาตะลึง แต่ในที่สุดหูหม่าซือก็พยักหน้า “เราไปกันเถอะ อย่าถ่วงเฉินผิงดีกว่า”

ทุกคนถอยกลับ เจี่ยซ่งรวบรวมกำลังพลที่บอบช้ำของเมืองเฟยหู่ถอยไปได้ แต่ก็เสียคนไปมากกว่าสองในสาม