หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5006

สายตาของทูตที่มองเฉินผิงเย็นชา เจตจำนงสังหารของเขาพุ่งพล่าน เฉินผิงสัมผัสได้ถึงแรงกดดัน เขากำกระบี่พิฆาตมังกรแน่น สีหน้าจริงจังเคร่งเครียด

เมื่อเผชิญกับวิชามังกรสถิตร่าง เฉินผิงจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นชีวิตของเขาคงจบสิ้น

“จ้าวมาร ถ้าผมพลาดท่า คุณเข้ามาสู้ต่อได้เลย” เฉินผิงบอกจ้าวมารสีชาดในใจ

“ไม่มีทาง” เขาตอบอย่างเกียจคร้าน จ้าวมารสีชาดนอนเอกเขนกในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิงอย่างไม่แยแส

เฉินผิงตะคอก “คุณดื่มกินข้าวปลาอาหารของผม อาศัยในร่างของผม ยังจะมาพูดแบบนี้อีก มีจิตสำนึกบ้างไหม”

“อย่าเอาแต่พึ่งพาข้า” จ้าวมารสีชาดหัวเราะเบาๆ “เจ้าต้องรู้จักจุดแข็งของตัวเอง ผลักดันตัวเองให้ถึงขีดสุด ไม่อย่างนั้นจะรู้จุดด้อยของตัวเองได้ยังไง”

“เวรเอ้ย...” เฉินผิงพึมพำด้วยความหงุดหงิด

ทันใดนั้นทูตก็หายตัวไป คิ้วของเฉินผิงขมวด เขาเดินไปข้างหน้าและฟาดกระบี่ลงมาเป็นวงกว้าง

ตูม!

พลังมหาศาลรับการโจมตีของเขาไว้ ทำให้เขากระเด็นถอยหลัง ทูตปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ชกหมัดไปที่เฉินผิง การโจมตีนั้นแผ่กระจายเจตจำนงสังหารที่มากพอจะปกคลุมโลกทั้งใบ

เฉินผิงรู้ว่าถ้าโดนหมัดนั้นเข้าไป ถึงไม่ตายก็คงสาหัส

ขณะที่หมัดกำลังจะถึงตัว หอกยาวก็พุ่งผ่านอากาศ

ตูม!

แรงกระแทกซัดทูตกระเด็นไป

หญิงสาวในชุดขาวปรากฏตัวขึ้นพร้อมหอกในมือ คอของเธอมีแหวนจักรวาลห้อยอยู่ เธอดูราวกับหลุดออกมาจากตำนาน วงแหวนเพลิงจางๆ ก่อตัวใต้เท้าเธอ

“ทูตผู้สูงศักดิ์แห่งตำหนักทวยเทพกลับรังแกเด็ก ไม่รู้สึกละอายบ้างหรือ” เธอถามและจ้องมองเขาอย่างไม่เกรงกลัว

“เจ้าเป็นใคร” ทูตถาม คิ้วขมวดขณะที่เขาจ้องหญิงสาวในชุดขาวตรงหน้า

เธอไม่สนใจเขาและหันไปหาเฉินผิงที่บาดเจ็บ “เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“ผมไม่เป็นไร” เฉินผิงพยักหน้า “ขอบคุณที่ช่วยผมไว้”