หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5036

ผู้บำเพ็ญเพียรแห่งทวีปชางฉวนดิ้นรนต่อสู้ท่ามกลางหมอกพิษ เครื่องรางป้องกันของพวกเขาระเบิดทีละชิ้น และเสียงกรีดร้องดังทั่วสนามรบ

ดาบชุบทองของราชาหลี่ถูกดาบกระดูกผ่าขาดครึ่ง และสร้างรอยแผลที่ลึกลงไปถึงกระดูกที่อกของเขา

หอกของไอฉะถูกกัดกร่อนจนแทบสลายไปหมด เธอสะดุดล้มลงกับพื้น หลบเท้าของยักษ์โครงกระดูกที่เกือบจะเหยียบเธอได้หวุดหวิด

อาคมดอกบัวของหลานเหลียนฮั่วแตกสลาย เธอกระอักเลือดและถูกหมอกสีดำพัดพาไป แต่ทันใดนั้นเธอก็โยนเครื่องรางให้เฉินผิงด้วยแรงเฮือกสุดท้าย

ทันทีที่เฉินผิงรับเครื่องราง ข้อมูลจำนวนมากก็ทะลักเข้ามาในหัวของเขา

มันคือวิชาดาบโบราณที่สืบทอดกันมาในสำนักของหลานเหลียนฮั่ว การจะใช้วิชาจำต้องเผาผลาญแก่นโลหิตของตัวเอง บีบอัดพลังวิญญาณทั้งหมดให้กลายเป็นดาบแสงบริสุทธิ์หนาสามนิ้ว ซึ่งสามารถตัดผ่านปราณมารได้ทุกประเภท

แต่ราคานั้นสูงมาก ผู้บำเพ็ญเพียรคนใดที่ใช้วิชาจจะถูกสูบพลังชีวิตจนหมดสิ้น ถึงรอดมาได้ก็จะเหลือพลังเท่าคนธรรมดา

“ลุยกันเลย!” เฉินผิงกัดลิ้นอย่างแรง คายเลือดของเขาใส่กระบี่พิฆาตมังกร

กระบี่ส่งเสียงคำรามเหมือนเสียงร้องมังกร กระบี่ที่แต่เดิมยาวสามฟุตเริ่มยืดออก จนกระทั่งกลายเป็นลำแสงส่องประกายยาวพันฟุต พลังของมันฉีกมิติออกจากกันและทิ้งรอยแยกสีดำเอาไว้

ในขณะที่อาคมมารกลืนกระดูกกำลังจะสมบูรณ์ เฉินผิงก็พุ่งไปข้างหน้า กระบี่ยักษ์ในมือของเขาฟันลงมาด้วยแรงที่ทรงพลังพอจะเขย่าสวรรค์ได้

เสียงหัวเราะของราชาฉือกู่เงียบลงกะทันหัน เขาพยายามรวบรวมรัศมีมารเพื่อป้องกันตัว แต่ทันทีที่รัศมีของเขาสัมผัสกับแสง ร่างกายก็เริ่มสลายไปทีละน้อย

ยักษ์โครงกระดูกทั้งสิบสองตัวระเบิดเป็นฝุ่นกระดูก แต่ราชาฉือกู่ซึ่งยืนอยู่ที่แกนกลางอาคมและระดับของเขายังไปถึงขั้นกึ่งจ้าวมารแล้ว ยังคงมีพลังเหลือพอที่จะโต้กลับ

แขนข้างที่เหลืออยู่ของเขาพองขึ้นกะทันหัน กลายเป็นกรงเล็บสีดำขนาดใหญ่ที่เล็งไปที่หัวใจของเฉินผิง

ในขณะที่คับขันนั้นเอง แสงสีรุ้งก็พุ่งออกมาจากกระบี่พิฆาตมังกร

“กล้าดียังไงถึงสามหาว จ้าวมาร!” เสียงของเฉินผิงดังกึกก้องดั่งฟ้าร้อง

เงาของมังกรสีทองคำรามออกมาจากดาบ พุ่งปะทะกรงเล็บเต็มๆ แรงระเบิดที่ตามมาทำให้ทุกสิ่งในรัศมีห้าสิบกิโลเมตรราบเรียบ เกิดเป็นหลุมขนาดใหญ่บนพื้นดิน

เมื่อฝุ่นจางลง ราชาฉือกู่ก็หายไปไร้ร่องรอย เหลือเพียงสัญลักษณ์สีดำที่มีอักขระประหลาด

“นั่นมัน...” ดวงตาของหูหม่าซือเบิกกว้างขณะที่เขาชี้ขึ้นฟ้า

เหนือชั้นเมฆขึ้นไป เงาขนาดใหญ่เริ่มปรากฏให้เห็น

“อสูรกลืนสวรรค์!” เฉินผิงอุทาน สีหน้าของเขายินดี

เขาไม่รู้ว่าอสูรกลืนสวรรค์ที่มักจะงีบหลับทั้งวันออกมาแล้ว เมื่ออสูรกลืนสวรรค์เข้ามาช่วย เฉินผิงก็โล่งใจ เทพอสูรตัวนี้กลืนกินได้เกือบทุกอย่าง

“กลืนพวกมัน! กินพวกมารให้หมด!” เฉินผิงสั่ง

แต่อสูรกลืนสวรรค์กลับเหลือบมองเขาอย่างเรียบเฉย

“เจ้าหนู” เสียงในหัวของเฉินผิงเย้ยหยัน “นั่นสัตว์พาหนะของข้า คิดหรือว่ามันจะรับคำสั่งจากเจ้า หัดนอบน้อมเสียบ้าง มันไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของเจ้า”

เป็นเสียงพูดโต้แย้งของจ้าวมารสีชาด