หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5037

เฉินผิงชะงักไปชั่วขณะ จากนั้นก็รีบปรับน้ำเสียง เขาส่งยิ้มให้อสูรกลืนสวรรค์ “อสูรกลืนสวรรค์ ท่านกรุณาช่วยกินพวกมารให้หมดได้ไหม”

อสูรกลืนสวรรค์กลับเชื่อฟัง ขากรรไกรขนาดใหญ่ของมันอ้าจนกว้างพอที่จะกลืนภูเขาได้ และมันดูดทหารโครงกระดูกเข้าไปราวหลุมดำ

วังวนขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้น ลากโครงกระดูกนับไม่ถ้วนเข้าไป

พวกมันไม่ทันได้กรีดร้องด้วยซ้ำก่อนจะถูกกลืนทั้งตัว ที่น่าทึ่งยิ่งกว่านั้น คำสาปอมตะที่ช่วยให้พวกมันประกอบร่างใหม่ได้กลับไร้ผลอย่างสมบูรณ์ภายในท้องของอสูรกลืนสวรรค์ แล้วพวกมันก็สลายไป

เมื่อทั้งกิเลนเพลิงและอสูรกลืนสวรรค์ปรากฎบนสนามรบ สถานการณ์ก็พลิกผันทันที

เปลวไฟของกิเลนเพลิงลุกโชนขึ้นอีกครั้งด้วยพลังที่กลับคืนมา มันลงมือสอดประสานร่วมกับอสูรกลืนสวรรค์ กิเลนเพลิงเผาไหม้ศัตรูบนพื้น ในขณะที่อสูรกลืนสวรรค์จัดการกองทัพโครงกระดูกบนท้องฟ้า

“ได้เวลาโต้กลับแล้ว!” เฉินผิงตะโกน ฝืนความเจ็บปวดขณะที่ชูกระบี่พิฆาตมังกรขึ้น “ทุกคน โจมตี!”

เสียงคำรามของเฉินผิงจุดประกายจิตวิญญาณนักสู้ของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรอีกครั้ง ผู้บำเพ็ญเพียรของทวีปชางฉวนปรับขบวนรบและปะทะกับกองกำลังศัตรูอย่างดุเดือด

บนท้องฟ้าเบื้องบน ปราณกระบี่และรัศมีมารเข้าพัวพันกัน แสงจากของวิเศษสว่างวาบราวสายฟ้าแลบและผสานกับละอองเลือด

เฉินผิงเคลื่อนไหวผ่านแนวรบศัตรูราวพายุ ทุกครั้งที่ฟันกระบี่ ทหารโครงกระดูกจะล้มตายเป็นขบวน เสื้อผ้าของเขาชุ่มด้วยเลือด แต่ดวงตากลับคมกริบยิ่งขึ้น เขาดูราวเทพสงครามที่ผุดขึ้นมาจากยมโลก

การต่อสู้อันโหดเหี้ยมลากยาวนานสามวันสามคืน

ในที่สุด เมื่อทหารเผ่ามารคนสุดท้ายสลายเป็นผง แสงอาทิตย์ยามเช้าก็ส่องทะลุความมืดมิด แสงสีทองส่องลงมายังพื้นดินที่ถูกทำลายล้าง บ่งบอกว่าทวีปชางฉวนรอดมาได้อีกครั้ง

หลานเหลียนฮั่วรู้สึกขอบคุณเฉินผิงมาก หากไม่มีเขา ทวีปชางฉวนก็คงสูญสิ้น ทุกอย่างคงจบหากถูกตำหนักลำดับแปดรุกราน