หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5040

เฉินผิงหัวเราะๆ “ถ้าคุณกลัว คุณหนูม่อ คุณรออยู่ที่นี่ก็ได้”

“ใครกลัว?” ม่อชิงหยุนตะคอกพร้อมกัดฟัน “ข้าจะไปด้วย!”

ทั้งสองคนกระโจนลงไปในทะเลสาบ น้ำเย็นเป็นน้ำแข็งและแสบอย่างกับเข็มทิ่มผิวหนัง แต่สำหรับผู้บำเพ็ญเพียรอย่างพวกเขามันไม่ใช่อุปสรรค

ขณะที่ดำลงไปหลายสิบฟุต พื้นทะเลสาบก็ค่อยๆ ปรากฎ มีแท่นหินขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ใต้ผิวน้ำด้านล่าง ซึ่งแกะสลักด้วยอักขระโบราณซับซ้อน ตรงกลางมีผลึกสีน้ำเงินเรืองแสง ขนาดประมาณมือที่กำแน่น มันส่งแสงอ่อนๆ ออกมา

“นั่น... ผลึกเชื่อมฟ้าเหรอ” ม่อชิงหยุนอ้าปากค้างด้วยความตะลึง “ของวิเศษที่คอยรักษาสมดุลระหว่างพลังของฟ้าดิน”

ดวงตาของเฉินผิงจ้องเขม็ง “แปลว่าผมคิดถูก วงแหวนอาคมนี้ทำงานด้วยพลังของผลึกเชื่อมฟ้า มันส่งผ่านพลังจากใต้พื้นโลก มันถึงได้ทำงานได้นานนับหมื่นปี”

เขาว่ายน้ำเข้าไปใกล้ ตรวจสอบอักขระอาคมอย่างระมัดระวัง จากนั้นสีหน้าก็เคร่งเครียด

“บางอย่างผิดปกติ... อักขระบางส่วนถูกเปลี่ยนแปลง ดูเหมือนว่าใครบางคนจะเข้าไปยุ่งกับวงแหวนอาคม และอาจจะมีมนต์สะกดอีกอย่างซ่อนอยู่ข้างใน”

ดวงตาของม่อชิงหยุนเบิกกว้าง “เจ้าพูดถึงอะไร”

ก่อนที่เฉินผิงจะตอบ แท่นหินก็สว่างขึ้นด้วยแสงเจิดจ้ากะทันหัน ผลึกเชื่อมฟ้าที่อยู่ตรงกลางเริ่มสั่นสะเทือนรุนแรง “ท่าไม่ดีแล้ว!” เฉินผิงคว้าตัวม่อชิงหยุน “ต้องรีบกลับเดี๋ยวนี้!”

แต่สายเกินไปแล้ว แรงดึงดูดน่าสะพรึงกลัวปะทุขึ้นจากก้นทะเลสาบ น้ำวนดึงพวกเขาเข้าหาแท่นหิน

“เฉินผิง! เกิดอะไรขึ้น” ม่อชิงหยุนร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“เราไปกระตุ้นวงแหวนอาคมเข้า!” เฉินผิงตะโกน กัดฟันขณะพยายามต้านแรงดึงดูด ทว่ามันรุนแรงมาก ทันใดนั้นทั้งคู่ก็ถูกดูดเข้าไปในรอยแยกมิติที่เปิดขึ้นด้านล่าง

รอบตัวพวกเขาหมุนด้วยความเร็วชวนเวียนหัว เมื่อมองเห็นได้ชัดขึ้น พวกเขาก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังโบราณ

เสาหินสูงตระหง่านที่แตกหักกระจัดกระจายอยู่รอบๆ ซากราชวังที่พังทลาย อากาศอบอ้าว เต็มไปด้วยกลิ่นของความเก่าแก่และความเสื่อมโทรม

ไม่ไกลข้างหน้า มีเสาหินขนาดมหึมาสูงตระหง่านขึ้นไปบนท้องฟ้า ปกคลุมไปด้วยอักขระโบราณ ด้านหลังเสาหินมีภูเขาที่แยกเป็นสองส่วนจากตรงกลาง และถูกแกะสลักเป็นรูปปั้นวิญญาณร้ายสองรูป

“แหลกไปซะ!” เขาคำราม

แทนที่จะถอยกลับ เฉินผิงชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมา เขาพุ่งไปข้างหน้าและฟันด้วยแววตามุ่งมั่น

แต่แม้ว่าจะอัดรัศมีใส่ลงในกระบี่ ความกลัวก็ยังเกาะติดเขาไม่หาย

เขาหลับตา สูดหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มท่องคาถาสงบจิต เขาต้องควบคุมตัวเองให้ได้เป็นอย่างแรก ความกลัวบดบังการตัดสินใจ ซึ่งอาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้

สิ่งที่ทำให้เฉินผิงงุนงงมากที่สุดก็คือ ดูเหมือนจะมีเขาคนเดียวที่รู้สึกได้ ม่อชิงหยุนไม่ตอบสนองต่อรูปปั้นเลย เขาร่ายคาถาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งความกลัวหายไป ในที่สุดก็รู้สึกสงบอีกครั้ง

เขาลืมตาขึ้นและมองสำรวจรอบๆ แต่พยายามไม่มองตรงไปที่รูปปั้นวิญญาณร้ายทั้งสอง

ท้องฟ้าของที่นี่เป็นสีเทา ไม่มีดวงอาทิตย์ ไม่มีดวงจันทร์ มีเพียงความสงบน่าอึดอัด ราวกับที่แห่งนี้ถูกปิดกั้นจากโลกภายนอก

ม่อชิงหยุนยังคงวิตกและหันไปหาเฉินผิง “เฉินผิง... เราอยู่ที่ไหนกันแน่”