หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5073

ก็จริง ข้าไม่ได้นึกถึงเรื่องนั้นเลย!

เมื่อได้ฟังคำพูดของไป๋ชวง ผู้อาวุโสสามก็ตระหนักได้

“ไป๋ชวง ท่านจะบอกว่าเฉินผิงมียอดฝีมือแข็งแกร่งหนุนหลังอยู่ เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงไม่เกรงกลัวพลับพลาเทียนหยวนใช่ไหม” ผู้อาวุโสสามถาม

“ถึงจะอยู่ที่ขั้นเซียนพเนจรระดับหนึ่ง แต่เขาก็ยังเข้าไปในซากปรักหักพังโบราณในชั้นสองได้ ทั้งยังเล่นงานเที่ยนซื่อจนบาดเจ็บอีกด้วย และเฉินผิงเป็นคนที่ค้นพบว่าผู้เฒ่าขาวหลอกลวงเรา ดูจากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ท่านไม่คิดหรือว่าเฉินผิงมีอะไรมากกว่าที่เห็น ถ้าเรายั่วยุเขาและทำให้คนที่เราไม่ควรหาเรื่องขุ่นเคือง วังซิ่วหลัวอาจถึงคราวล่มสลาย” ไป๋ชวงอธิบายอย่างกังวล

เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผู้อาวุโสสามก็ขมวดคิ้วแล้วพูด “ในชั้นสองนอกจากพวกเราแล้ว มีใครอีกบ้างที่ไม่เกรงกลัวพลับพลาเทียนหยวน แม้แต่ตำหนักลำดับแปดแห่งตำหนักทวยเทพก็ยังไม่กล้ายั่วยุพลับพลาเทียนหยวน แล้วใครกันที่หนุนหลังเฉินผิง?”

"ยังมีคนที่แข็งแกร่งกว่าเราเสมอ แม้แต่ในชั้นสองก็อาจมีฝักฝ่ายที่เราไม่รู้จัก" ไป๋ชวงตอบ

ผู้อาวุโสสามเงียบไป ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไร

"ผู้อาวุโสสาม ส่งข่าวไป ถ้าพลับพลาเทียนหยวนตัดสินใจโจมตีเฉินผิง วังซิ่วหลัวจะยื่นมือเข้าช่วย บางทีเราอาจเป็นพันธมิตรกันได้ แต่ไม่ว่ายังไงก็อย่าเพิ่งไปยั่วยุเขา และอย่าไปยุ่งกับโลงศพทั้งสองเด็ดขาด รอดูไปก่อน" ไป๋ชวงกล่าว

"เข้าใจแล้ว" ผู้อาวุโสสามพยักหน้าตอบ

เกิดระลอกคลื่นกลางอากาศในชั้นสอง เป็นสัญญาณบ่งบอกการมาถึงของเฉินผิงและม่อชิงหยุน

ม่อชิงหยุนมองทิวทัศน์ตรงหน้าแล้วพูดว่า "เราน่าจะใกล้ถึงคฤหาสน์ตระกูลม่อแล้ว"

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ...”

เฉินผิงพยักหน้า พาม่อชิงหยุนเหาะไปข้างหน้า

เนื่องจากใกล้ถึงจุดหมายแล้ว จึงไม่จำเป็นต้องใช้อาคมเคลื่อนย้าย

การใช้อาคมเคลื่อนย้ายนั้นสิ้นเปลืองทรัพยากรจำนวนมาก จึงไม่ใช่สิ่งที่จะใช้ทิ้งใช้ขว้างได้

แต่ทันทีที่ทั้งสองเหาะต่อไป เฉินผิงก็ขมวดคิ้ว

“เกิดอะไรขึ้น” ม่อชิงหยุนถาม

เฉินผิงไม่ได้พูดอะไร เขายื่นมือออกไป โบกเบาๆ ไปยังความว่างเปล่าตรงหน้า

พอคิดดูแล้ว ที่นี่ก็ไม่ได้อยู่ใกล้กับบ้านตระกูลม่อสักเท่าไหร่ จริงๆ แล้วเราไม่รู้ว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน

ทว่าในดวงตาของทั้งสี่ดูเหมือนจะปราศจากสีและอารมณ์ ราวกับพวกเขาไร้ชีวิต

เฉินผิงหันไปหาม่อชิงหยุนแล้วถาม “คุณหนูม่อ รู้จักเขาหรือเปล่า”

ม่อชิงหยุนส่ายหัวแล้วตอบ “ข้าไม่รู้จัก ชั้นสองกว้างใหญ่มาก ข้าไม่ค่อยรู้จักใครที่นี่”

เมื่อเห็นว่าม่อชิงหยุนไม่รู้จักชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า เฉินผิงจึงถาม “แกเป็นใคร ทำไมถึงสร้างภาพลวงตาหลอกพวกเรา”

“ข้าคือฉูจิ่วจากวังซิ่วหลัว” ชายหนุ่มพูดอย่างเย็นชา

“จู๋จิ๋ว?” เฉินผิงหัวเราะลั่น “ชื่อบ้าอะไรเนี่ย! สงสัยพ่อแม่เกลียดแกตั้งแต่เกิด”

เฉินผิงแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่ามีคนใช้ชื่อนี้ด้วย

“หยุดหัวเราะ ข้าชื่อฉูจิ่ว ไม่ใช่จู๋จิ๋ว” ฉูจิ่วตอบด้วยความโกรธ