หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5074

เฉินผิงหันไปถามฉูจิ่ว “ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นใคร ทำไมถึงมาขวางทางเรา”

“เจ้าคือเฉินผิงใช่ไหม” ฉูจิ่วถามพร้อมแค่นหัวเราะ

“รู้จักฉันด้วยเหรอ” เฉินผิงถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ไม่เห็นจำได้ว่าเคยเจอแกมาก่อน”

“ถึงเจ้าจะไม่รู้จักก็ช่างเถอะ แค่ส่งโลงศพที่เจ้าพบในซากปรักหักพังโบราณมาให้ก็พอ” ฉูจิ่วถาม

เมื่อได้ยินดังนั้น เฉินผิงก็รู้ว่าฉูจิ่วกำลังตามหาโลงศพ

“คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ทำไมฉันต้องส่งโลงศพให้แกด้วย” เฉินผิงยิ้มเยาะ

“ไม่รู้จักข้างั้นเหรอ ลองถามคนอื่นดูสิ ทุกคนต่างรู้ว่าฉูจิ่วแห่งวังซิ่วหลัวเป็นใคร ถ้าไม่ส่งโลงศพให้ ข้าจะไม่ปราณี”

ดวงตาของฉูจิ่วหรี่ลงเล็กน้อย ร่างกายของเขาปลดปล่อยจิตสังหารออกมาขณะพูด

เฉินผิงหันไปถามม่อชิงหยุน “ถ้าผมฆ่าไอ้หมอนี่ วังซิ่วหลัวจะหมายหัวตระกูลม่อหรือเปล่า”

ม่อชิงหยุนชะงัก เธอส่ายหัวพลางพูด “ไม่รู้สิ...”

“ถ้าคุณไม่รู้ก็ถอยไปก่อน ถ้าเขาตาย ตระกูลคุณจะได้ไม่ติดร่างแหไปด้วย” เฉินผิงกล่าว

“ฮ่าๆๆ...” ฉูจิ่วหัวเราะอย่างสำราญ “เจ้าหนู คิดเหรอว่าจะฆ่าข้าได้ หัดสำรวมเสียบ้าง เจ้าเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับสาม ยังคิดจะฆ่าข้าอีก แล้วถ้าข้ายืนนิ่งๆ และยื่นคอให้เจ้าล่ะ คิดว่าจะมีปัญญาข้าฆ่าไหม”

ฉูจิ่วเหยียดคอให้เฉินผิงพร้อมทำหน้าเหยียดหยาม

“ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครขอให้ฉันทำแบบนี้มาก่อน แต่ถ้าแกต้องการแบบนี้ ฉันก็ยินดีช่วย!”

หลังเฉินผิงพูดจบ กระบี่พิฆาตมังกรก็ปรากฏขึ้นในมือทันที เขาฟาดฟันอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้ตั้งตัว

เกิดประกายแสงวาบและหายไปในพริบตา

ทันใดนั้น หัวของฉูจิ่วก็ถูกเฉินผิงตัดขาดอย่างไม่ลังเล

"หัวหน้า ท่านฉูจิ่วถูกฆ่าตายแล้ว เราจะยืนเฉยปล่อยให้คนทำหนีไปงั้นหรือ?"

"ใช่ พอกลับไปเราจะแก้ตัวกับราชาโลหิตยังไง"

ชายชุดดำคนอื่นๆ ดูไม่พอใจ

“หุบปาก พวกเจ้าจะไปรู้อะไร” หัวหน้าชายชุดดำขมวดคิ้ว “เฉินผิงคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน เราสี่คนอาจจะสู้เขาไม่ได้ด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาเราไม่ได้รับทรัพยากรมากมายจากวังซิ่วหลัวอยู่แล้ว แล้วทำไมเราต้องเสี่ยงชีวิตด้วย กลับกันเถอะ เราก็แค่ไปรายงานเรื่องนี้กับไป๋ชวง หลังจากนั้นมันก็ไม่เกี่ยวกับเราแล้ว จำเรื่องนี้ไว้เผื่ออนาคต ถ้ามีปัญหาก็แค่รายงาน หลังจากนั้นแล้ว มันก็ไม่ใช่ปัญหาของเราอีกต่อไป”

หลังจากพูดจบ หัวหน้ากลุ่มชายชุดดำก็ค่อยๆ หายตัวไป

ขณะเดียวกัน เฉินผิงพร้อมกับม่อชิงหยุนก็มุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลม่อ

ม่อชิงหยุนถามด้วยน้ำเสียงงุนงงเล็กน้อย “เฉินผิง ทำไมเจ้าถึงกล้าฆ่าชายคนนั้นที่มาจากวังซิ่วหลัว”

“ทำไมจะไม่กล้าล่ะ” เฉินผิงตอบพร้อมรอยยิ้มเรียบเฉย “ผมไม่ได้กลัววังซิ่วหลัว พวกเขากล้าอยากได้ของของผม ผมเลยต้องฆ่า แถมฝ่ายนั้นยังขอให้ผมทำเอง คงจะเสียมารยาทถ้าผมไม่ทำตาม”