หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5106

ม่านตาของเสวียนจื่อหดลงกะทันหัน เขารวบรวมพลังทั้งหมดที่เหลือ เรียกอาคมป้องกันรูปกระดองเต่าออกมา อักขระบนกระดองเต่าสั่นไหว แผ่รัศมีป้องกันอันลึกล้ำ

ทว่าเมื่อเผชิญกระบี่ของเฉินผิง กระดองเต่าที่ควรไร้เทียมทานกลับถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยทันทีไม่ต่างกับเศษกระดาษ พลังโจมตีของกระบี่พิฆาตมังกรไม่ได้ลดลง พุ่งเข้าตัดหัวเสวียนจื่อโดยตรง

เล่ยชานที่อยู่ห่างออกไปถูกโจมตีอย่างหนักหน่วง พอเห็นว่าหัวของเสวียนจื่อถูกตัดขาด สีหน้าของเขาก็เคร่งเครียด เขาพยายามลุกขึ้นและคิดหนี

ทันทีที่ก้าวไปได้สองสามก้าว ลำแสงกระบี่ก็พุ่งตรงมาที่เขา

หัวขนาดใหญ่ของเล่ยชานถูกลำแสงกระบี่ตัดขาดอย่างหมดจดและร่วงลงพื้น

เม่ยซินกระอักเลือดออกมา ดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว จ้องมองเฉินผิงที่ดูราวกับปีศาจ เธอตัวสั่นไปหมดด้วยความหวาดหวั่น

“ได้โปรดไว้ชีวิตข้า” เธอวิงวอน “ข้ายินดีติดตามรับใช้ท่านไปตลอดชีวิต พวกเราเหล่าสตรีแห่งวังซั่วหยิงพร้อมปรนเปรอท่าน ท่านเสพสำราญกับเราได้มากเท่าที่ต้องการ ตราบใดที่ไว้ชีวิตข้า ข้าก็จะรับใช้ท่าน ไม่มีชายใดเคยแตะต้องข้ามาก่อน!”

ดวงตาของเม่ยซินเปี่ยมไปด้วยความเย้ายวน ขณะที่เธอจ้องมองเฉินผิงด้วยความปรารถนา

เธอหวังว่าวิธีนี้จะช่วยให้เอาชีวิตรอดได้

เธอไม่อยากตาย เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอบำเพ็ญเพียรมาหลายปี และใกล้จะข้ามผ่านขั้นเซียนพเนจรได้ในไม่ช้า เธอจะได้ไปจากชั้นสามและขึ้นสู่ชั้นสี่ กลายเป็นเซียนที่แท้จริง

“ฮึ ข้าไม่ได้บ้าผู้หญิงเหมือนเจ้าหนูนี่หรอกนะ”

เฉินผิงพ่นลมหายใจเย็นชา ขณะที่เสียงของจ้าวมารสีชาดดังขึ้น

เฉินผิงในตอนนี้ถูกจ้าวมารสีชาดเข้าสิง ความเย้ายวนของเธอไม่อาจครอบงำเขาได้

เมื่อเฉินผิงฟันกระบี่ ศีรษะของเม่ยซินก็ถูกตัดขาดในพริบตา

ภายในเวลาไม่กี่อึดใจ เซียนพเนจรระดับเก้าทั้งสามผู้ทรงพลังต่างล้มตายลงต่อหน้าเฉินผิง ผู้ถูกจ้าวมารสีชาดเข้าสิง

โลกตกอยู่ในความเงียบสงัด ทุกคนจ้องมองภาพเบื้องหน้าด้วยความตกตะลึง จิตใจว่างเปล่า

เซียนพเนจรระดับสี่สังหารคนที่อยู่ในขั้นเซียนพเนจรระดับเก้าถึงสามคน!

... เขาเป็นมนุษย์จริงหรือ?

ม่อชิงหยุนมองร่างที่ยืนอยู่ในความว่างเปล่า ล้อมรอบด้วยเปลวเพลิงสีดำราวกับเทพมาร น้ำตาของเธอเอ่ออีกครั้ง

“หยุดเดี๋ยวนี้...” เสียงเย็นชาของเฉินผิงดังก้อง

คำพูดสามคำของเขาเพียงพอที่จะทำให้ผู้บำเพ็ญเพียรราวสิบกว่าคนหยุดชะงัก พวกเขารู้ดีว่าด้วยความสามารถของตัวเอง หากเฉินผิงต้องการให้พวกเขาตาย เพียงแค่ดีดนิ้วก็คงพอแล้ว

“ทิ้งทรัพยากรเอาไว้แล้วไปซะ!” เฉินผิงสั่ง

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรไม่กล้าลังเลแม้แต่วินาทีเดียว พวกเขารีบหยิบถุงใส่ของออกมาและโยนทิ้งต่อหน้าเฉินผิง จากนั้นก็รีบหนีไป

เฉินผิงเก็บถุงใส่ของเหล่านั้น ทันใดนั้นเขาก็กระอักเลือด

“เฉินผิง!” เมื่อเห็นเช่นนี้ ม่อชิงหยุนก็รีบเข้าไปช่วยเขา

“ไปที่ตำหนักลำดับแปด...”

เฉินผิงพูดด้วยเสียงที่เบาจนแทบไม่ได้ยิน

การต่อสู้ครั้งนี้ทำให้เฉินผิงบอบช้ำหนัก โดยเฉพาะหลังถูกจ้าวมารสีชาดเข้าสิง ซึ่งสร้างความเสียหายให้ร่างกายของเขาอย่างมาก เฉินผิงรู้ว่าเขาต้องหาที่ปลอดภัยเพื่อพักรักษาตัว