หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5121

กระบี่นั้นอัดแน่นด้วยรัศมีมารอันทรงพลังของจ้าวมารสีชาด เปี่ยมล้นด้วยพลังที่ลบล้างได้ทุกสิ่ง อากาศเบื้องหน้าคมกระบี่ลุกโชนด้วยพลังมหาศาล ทอดยาวเป็นเส้นโค้งสีดำที่ลุกไหม้ไปทั่วท้องฟ้า

ประมุขเทียนกรีดร้องโหยหวน อัดพลังทั้งหมดที่มีใส่โลงศพสีแดงเลือด ขณะเดียวกันพลังของศพโลหิตภายในร่างก็เดือดพล่าน เปลี่ยนทั่วร่างของเขาให้กลายเป็นลูกพลังสีแดงเข้มขนาดมหึมาที่พุ่งเข้าใส่กระบี่ของเฉินผิงที่กำลังฟันลงมา

ฉับ!

กระบี่เฉือนผ่านลูกพลังสีแดงเข้มและแทงเข้าไปในโลงศพ ไม่มีเสียงระเบิดสะเทือนแผ่นดินตามมา มีเพียงเสียงฉีกขาดอันโหดเหี้ยม

เพลิงปีศาจของจ้าวมารสีชาดเผาผลาญโลงศพสีแดงเลือด รอยแตกร้าวคล้ายใยแมงมุมแผ่ไปทั่วโลง จนกระทั่งโลงศพทั้งโลงแตกเป็นเสี่ยงๆ ดังสนั่น เศษซากสีแดงนับไม่ถ้วนกระจายไปในอากาศ

ประมุขเทียนกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เขาไร้ซึ่งโลงศพคุ้มครองและได้แต่ยืนรับกระบี่ของเฉินผิง

เพลิงปีศาจจากกระบี่พิฆาตมังกรเข้าครอบงำเขาทันที เผาผลาญพลังของศพโลหิตภายในกายอย่างหิวกระหาย

“ไม่…! ท่านศพโลหิต ช่วยข้าด้วย!”

เขาคำรามด้วยความสิ้นหวัง พยายามเรียกพลังของศพโลหิต แต่เพลิงปีศาจกลับเกาะติดราวกับหนอนแมลงวันแทะกระดูก กัดกร่อนพลังทุกหยาดหยดภายในตัวเขา

สายตาของเฉินผิงไร้ซึ่งความเมตตา เขานึกถึงการเสียสละของราชาโลหิตและการสังหารหมู่ในวังซิ่วหลัว เขาสะบัดข้อมือและแทงกระบี่ที่ลุกโชนด้วยเปลวเพลิงเข้าไปในกะโหลกของประมุขเทียน

“อ๊าก!”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดดังไปทั่ว ขณะที่ร่างของประมุขเทียนถูกเผาไหม้ในเพลิงปีศาจและกลายเป็นเถ้าถ่าน

แม้แต่เสี้ยววิญญาณของศพโลหิตก็ถูกเผาหมดสิ้น เหลือเพียงกลิ่นเลือดและเถ้าถ่านในอากาศ

สายลมค่อยๆ เงียบไป

เฉินผิงดึงกระบี่พิฆาตมังกรออกมา เพลิงปีศาจค่อยๆ หายไปจากร่าง เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ ด้วยความเหนื่อยล้า ใบหน้าขาวซีดราวกระดาษ ข้อแลกเปลี่ยนของพลังนั้นสูงลิ่ว

เขามองความอ้างว้าง ผืนดินแตกร้าว ซากศพเกลื่อนกลาด มีความอ่อนเพลียปะปนกับความโศกเศร้าในแววตา

ฮั่วจิงจิงและคนอื่นๆ รีบเดินไปข้างหน้าและประคองเฉินผิงที่ยืนไม่ค่อยอยู่

“เฉินผิง เป็นอะไรหรือเปล่า” ฮั่วจิงจิงถามด้วยความกังวล

เฉินผิงส่ายหัวและจ้องมองวังซิ่วหลัว เสียงแหบพร่า “ผมไม่เป็นไร... แต่-วังซิ่วหลัว...”

ม่อชิงหยุนถอนหายใจเบาๆ “ข้าจะหาดูว่ามีใครรอดชีวิตบ้างไหม”

“ข้าต้องฟื้นฟูวังซิ่วหลัวขึ้นใหม่...” เธอพึมพำหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง

“ทำเองทั้งหมดเลยเหรอ” เฉินผิงขมวดคิ้ว

ดูจากกำลังคนของวัง การฟื้นฟูขึ้นใหม่คงยากยิ่งกว่าปีนขึ้นสวรรค์เสียอีก

“นางยังมีข้าอยู่…”

ทันใดนั้น ร่างหนึ่งก็ลอยลงมาจากท้องฟ้าช้าๆ

เมื่อผู้มาเยือนมาถึง เฉินผิงชะงักด้วยความประหลาดใจ และดวงตาของไป๋ชวงก็เบิกกว้าง

“ผู้อาวุโสฉี?” เธอร้องด้วยความตกตะลึง

“ไป๋ชวง วังซิ่วหลัวพังทลายลง เราจึงมีหน้าที่ต้องฟื้นฟู ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าจะถวายชีวิตช่วยท่านกอบกู้วัง”

พูดจบผู้อาวุโสฉีก็กวาดสายตามองภูเขาศพโชกเลือดด้วยน้ำตาคลอเบ้า

ไป๋ชวงพยักหน้าด้วยความมุ่งมั่น หากได้ผู้อาวุโสฉีช่วย การสร้างวังซิ่วหลัวขึ้นใหม่ย่อมไม่ไกลเกินเอื้อมอีกต่อไป