หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5128

คิ้วเรียวแหลมของฮั่วจิงจิงยกขึ้น แต่เฉินผิงยกมือห้ามก่อนที่เธอจะพูด

เขาก้าวไปข้างหน้า จ้องมองชายสวมหน้ากากราวกับมองเศษฝุ่นบนถนน “หลีกไป”

“หลีกเหรอ?”

ชายสวมหน้ากากทำหน้าเหมือนได้ยินเรื่องที่ตลกที่สุดในโลก “เจ้าหนู รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร ข้าคือหวู่ช่าง เจ้าสำนักหนุ่มแห่งสำนักมารมืด! คุกเข่าลงซะแล้วโขกหัวของเจ้าลงกับพื้นสามครั้ง ทิ้งสาวงามสองคนนั้นไว้ ข้าอาจจะยอมให้ศพของเจ้าอยู่ในสภาพสมบูรณ์ก็ได้!”

เหล่าศิษย์ที่อยู่รอบๆ หวู่ช่างหัวเราะลั่นและสบถคำหยาบคาย

หยุนหวู่ดึงแขนเสื้อของเฉินผิงด้วยความเครียด ใบหน้าของเขาซีดขาว “เฉินผิง เราน่าจะหลีกทางให้พวกมัน สำนักมารมืด-“

“หลีกทางเหรอ?” เฉินผิงขัดขึ้น มุมปากของเขายิ้มเยาะเย็นชา “ผมจะไม่มีวันหลีกทางให้ใครทั้งนั้น”

ทันทีที่พูดจบ เขาไม่ได้ชักกระบี่ออกมา เพียงแค่ดีดนิ้ว

เคร้ง

เสียงดาบก้องกังวาลราวกับล่องลอยลงมาจากฟากฟ้า จิตดาบที่มองไม่เห็นพุ่งทะยานราวกับสายฟ้าสีเงิน เร็วกว่าความคิดและไม่อาจมองทัน

รอยยิ้มเหี้ยมเกรียมของหวู่ช่างยังไม่จางหายไป เขาก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบกะทันหัน และโลกก็เริ่มหมุน

เมื่อมองลงไป เขาเห็นร่างของตัวเองแน่นิ่งทั้งที่กำลังหัวเราะ ขณะที่เส้นสีแดงจางๆ ปรากฏขึ้นบนคอ

“เจ้า-”

ศีรษะของเขาหล่นลงและกลิ้งบนพื้น ดวงตาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว แม้พลังชีวิตจะหมดลง ดวงตาก็ยังไม่ยอมปิดสนิท

ความเงียบปกคลุมไปทั่ว

เหล่าศิษย์สำนักมารมืดจ้องมองร่างของเจ้าสำนักที่ถูกตัดขาดในพริบตา ไม่มีใครมองการโจมตีของคนแปลกหน้าทัน ความกลัวพุ่งจากฝ่าเท้าขึ้นไปถึงหัว

แค่กระดิกนิ้วก็ฆ่ายอดฝีมือขั้นเซียนพเนจรระดับเจ็ดได้

นี่มันพลังระดับไหนกัน

เมื่อมองจากระยะไกลจะเห็นเมืองขนาดมหึมาตั้งตระหง่านบนไหล่เขา ฐานของเมืองสกัดขึ้นจากหินสีดำ เต็มไปด้วยรอยข่วนจากกรงเล็บและคมดาบของอาวุธ สะท้อนให้เห็นความดุร้ายดุจอสูรดึกดำบรรพ์

แผ่นป้ายขนาดใหญ่แขวนอยู่เหนือประตูเมือง ทำจากกระดูกสัตว์ร้ายสีขาว สลักอักษรโบราณที่แดงราวกับเลือดสดเป็นคำว่า “นครม่านหวง”

แต่เหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติในนครม่านหวง

ทหารยามทุกคนที่ประจำประตูเมืองมีสีหน้าเคร่งขรึม เลือดสดๆ ยังคงเปื้อนชุดเกราะหนังสัตว์ และสายตาที่พวกเขามองดินแดนหลังกำแพงก็เต็มไปด้วยความระแวงและกังวล

ราชาคนเถื่อนของพวกเขาหายตัวไปหลายวันโดยไม่มีข่าวคราว ผู้อาวุโสใหญ่ประกาศให้เมืองอยู่ในภาวะฉุกเฉิน

ทันทีที่หยุนหวู่เข้าใกล้ประตูเมือง เขาก็ถูกนักรบคนเถื่อนร่างใหญ่หลายคนถือขวานยักษ์ขวางทางไว้

ผู้นำของพวกเขาคือชายร่างใหญ่กล้ามแน่นที่ทาสีฟ้าบนใบหน้า เขาตะโกน “คนของสำนักชิงหยุนเหรอ พวกเจ้ามีธุระอะไรในดินแดนของเผ่าม่านหวง?”

หยุนหวู่อ้าปากจะตอบ ทันใดนั้นเสียงกระดิ่งก็ดังขึ้นจากภายในเมือง และเหล่าผู้อาวุโสในชุดคลุมยาวที่ทำจากหนังสัตว์ก็รีบออกมา มีนักรบคนเถื่อนจำนวนมากตามมาด้วย