หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5130

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง...

พลังโจมตีอันหนักหน่วงซัดใส่ร่างของเฉินผิง แต่ละครั้งดังกึกก้องราวกับค้อนกระทบสัมฤทธิ์แข็ง ทำให้เกิดประกายไฟกระเด็นไปทั่ว

ถึงกระนั้นเฉินผิงก็ยังยืนนิ่งอยู่กับที่ ไม่สะทกสะท้าน ไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนบนเกล็ดสีทองที่ปกคลุมตัวเขา การโจมตีอันดุเดือดทุกครั้งราวกับถูกกลืนหายไปในมหาสมุทร ร่างเกราะทองคำรับไว้ได้หมด

“เป็นไปได้ยังไง... เป็นไปได้ยังไง!”

ดวงตาของผู้อาวุโสถังหรี่ลงจนเห็นเพียงจุดเล็กๆ ความเหลือเชื่อทำให้ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยว “ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับหกกับเจ็ดตั้งหลายคนทุ่มพลังโจมตีพร้อมกัน แต่ก็ยัง... ยังทำอะไรไม่ได้เลย”

ในพริบตานั้น ผู้อาวุโสถังไม่อาจปฏิเสธความเป็นไปได้ บางทีราชาป่าเถื่อนของเราอาจถูกชายหนุ่มผู้นี้สังหารจริงๆ!

เฉินผิงไม่คิดจะเสียเวลาไปกับแมลงพวกนี้ สายตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเขาดีดนิ้วอย่างรวดเร็ว

ชิ้ง! ชิ้ง! ชิ้ง!

จิตดาบก่อตัวเป็นดาบไร้รูปร่างหลายเล่มพุ่งทะยานดุจสายฟ้า คมกริบยิ่งกว่าการโจมตีที่สังหารหวู่ช่างก่อนหน้านี้เสียอีก

เหล่านักรบคนเถื่อนที่พุ่งเข้าใส่ด้านหน้าไม่ทันได้กรีดร้อง ศีรษะหลุดจากลำคอในพริบตาและกลิ้งลงบนพื้น ในขณะที่สีหน้าของแต่ละหัวแข็งทื่อ

“นี่มัน... จิตดาบเหรอ”

เคราและผมของผู้อาวุโสลำดับที่สองตั้งชันด้วยความผวาและอ้าปากค้าง “จิตดาบน่ากลัวจริงๆ... แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับสูงสุดก็ไม่น่าจะรับมือได้!”

ใบหน้าของผู้อาวุโสถังซีดขาว ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคือสิ่งที่น่าสะพรึงกลัวเกินกว่าจะสู้ด้วย

เขาสังหารเล่ยชาน และเก็บยอดฝีมือขั้นเซียนพเนจรหลายคนในชั่วพริบตา ความแข็งแกร่งระดับนั้นเหนือกว่าขั้นเซียนพเนจรและเทียบเท่าขั้นเซียนโลกา!

และการที่เขาไปถึงขั้นนั้นได้ทั้งที่อายุยังน้อย ช่างบ้าบอสิ้นดี!

“ถอย! ถอยกลับมาเร็วเข้า!” ผู้อาวุโสถังกรีดร้องและออกคำสั่งให้คนในเผ่าหนีออกมา

แต่เฉินผิงไม่คิดจะปล่อยไป

ร่างของเขาพร่ามัวราวกับวิญญาณ และพริบตาต่อมาก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าผู้อาวุโสถัง

ผู้อาวุโสถังหรี่ตาลง เขาเรียกสมบัติของเผ่าม่านหวงออกมาทันที โล่สีดำสลักอักขระโบราณ เปล่งประกายด้วยรัศมีอันหนักหน่วงและเก่าแก่ มันคือโล่ผู้พิทักษ์เผ่าม่านหวงอันเลื่องชื่อ ว่ากันว่าโล่ต้านทานการโจมตีเต็มกำลังจากผู้บำเพ็ญเพียรขั้นเซียนพเนจรระดับสูงสุดได้

ตูม!

เฉินผิงยังคงไม่ชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมา เขาแค่ชกหมัดธรรมดาออกไป

อั่ก...

ดวงตาของเฉินผิงเย็นชาดุจน้ำแข็ง เขายกแขนขึ้นกลางอากาศ

ชิ้ง...

เขตแดนที่มองไม่เห็นปรากฏขึ้นในพริบตาและกลืนกินนครม่านหวงทั้งเมือง

ชาวเผ่าม่านหวงทุกคนที่กำลังหนีรู้สึกถึงน้ำหนักมหาศาลกดทับร่างกาย ราวกับหินหนักหมื่นตันทับพวกเขาไว้กับที่ ขยับตัวไม่ได้แม้แต่น้อย

พวกเขาหวาดผวาเมื่อตระหนักว่าพลังบำเพ็ญเพียรของตัวเองถูกผนึกไว้เมื่ออยู่ในเขตแดนนี้ กระทั่งยกมือข้างเดียวยังยากจะทำได้

นี่คือจุติเวลาที่เฉินผิงฝึกสำเร็จ แม้จะยังไม่สมบูรณ์ แต่ก็มากเกินพอที่จะเหยียบย่ำเซียนพเนจรเหล่านี้

ภายในเขตแดนที่เฉินผิงสร้างขึ้น ทุกๆ สิ่งทั้งเวลา มิติและชีวิต ล้วนอยู่ใต้อำนาจเขา

“เฉินผิง ให้พวกเราได้ลงมือบ้างสิ!”

หูหม่าซือถูมือเข้าด้วยกัน ดวงตาเปล่งประกายด้วยความกระตือรือร้น

ฮั่วจิงจิงและม่อชิงหยุนเคลื่อนไหวพร้อมกัน แต่ละคนหยิบถุงใส่ของออกมาและเตรียมเก็บของ