หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5133

วิญญาณศักดิ์สิทธิ์สีทองไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะปลดปล่อยคนหยาบช้าปากร้ายเช่นนี้ออกมา มันชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะคำรามลั่น “โอหัง! ข้าเป็นบรรพบุรุษแห่งเผ่าม่านหวง มารอย่างเจ้ากล้าดียังไงถึงลบหลู่ข้า!”

“บรรพบุรุษ?”

จ้าวมารสีชาดพ่นลมหายใจและลอยวนรอบวิญญาณ ทันใดนั้นเขาก็จิ้มนิ้วไปที่ตำหนิบนชุดเกราะและหัวเราะ “นี่น่ะหรือบรรพบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ เจ้าเคยโดนเจ้าหมูแก่จากเผ่าสัตว์อสูรเล่นงานจนชุดเกราะของเจ้าแตก! โถ่เอ๋ย น่าอับอายเสียจริง ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป เผ่าของเจ้าคงอับอายแย่”

แสงสีทองของวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ลุกโชนด้วยความโกรธเกรี้ยว เสาหินโดยรอบสั่นสะท้าน “เจ้า-เจ้ารู้ได้ยังไง?”

“โอ้ ข้ารู้มากกว่านั้นอีก!”

จ้าวมารสีชาดเบิกตากว้างและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ รัศมีมารพวยพุ่ง “คนอย่างเจ้าน่ะหรือเรียกตัวเองว่าบรรพบุรุษ ข้าเหยียบเจ้าให้จมดินตอนนี้เลยก็ยังได้!”

“เจ้าเป็นใครกัน?” บรรพบุรุษแห่งเผ่าม่านหวงจ้องมองเขาและเริ่มหวาดหวั่น

“ข้าคือจ้าวมารสีชาด” เขาประกาศและเน้นย้ำทุกคำ

“จะ-จ้าวมารสีชาด?”

ดวงตาของบรรพบุรุษเบิกกว้างจนใหญ่เท่าจาน

“อะไรกัน เคยได้ยินชื่อข้าด้วยหรือ?” จ้าวมารสีชาดถาม

“เคยสิ! เมื่อหลายพันปีก่อน เจ้าสังหารเซียนปุถุชนไปนับหมื่นในสงครามบนอาณาจักรแดนสรวงชั้นเก้า ใครบ้างไม่เคยได้ยินชื่อของเจ้า”

น้ำเสียงของบรรพบุรุษเปลี่ยนเป็นนับถือจนแทบประจบประแจง

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จ้าวมารสีชาดก็ดูอายเล็กน้อย เขาหัวเราะเบาๆ “คนจริงย่อมไม่ยึดติดกับอดีต เช่นเดียวกับเจ้า ตอนนี้ข้าเป็นเพียงวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ร่างกายของข้าสลายไปแล้ว ในเมื่อเจ้ารู้ว่าข้าเป็นใคร อย่างนั้นข้าก็มีเรื่องขอร้อง ยกสมบัติให้สหายของข้า เผ่าม่านหวงของเจ้าสูญสิ้นแล้ว สมบัติจะมีประโยชน์อะไรกับวิญญาณศักดิ์สิทธิ์อย่างเจ้า”

คำพูดเหล่านั้นทำลายศักดิ์ศรีเสี้ยวสุดท้ายของบรรพบุรุษ ผู้ไม่ได้ตระหนักว่าเผ่าของตนสูญสลายไปแล้ว