หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5135

สีหน้าของชายชุดดำไม่เปลี่ยนแปลง เขาสะบัดข้อมือ กระดิ่งก็กลืนกินดวงแสงจนกระทั่งหายเข้าไปในอักขระที่สลักบนพื้นผิว

ทันใดนั้น นัยน์ตาสามคู่สีดำสนิทก็หันมาหาเฉินผิง

เสียงของตัวหัวหน้าดังแหบพร่าราวกับเศษน้ำแข็งเสียดสี “ทะเลจิตสำนึกของเจ้าซ่อนวิญญาณศักดิ์สิทธิ์อันทรงพลังไว้ มอบมาให้ข้า”

เฉินผิงใจหายวาบ เขาใช้จิตตวิสุทธิตามสัญชาตญาณเพื่อซ่อนทะเลจิตสำนึกของเขา

“ไม่” เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ในเมื่อไม่ยอมทำตาม พวกเราคงต้องใช้กำลัง” ทั้งสามประสานอินโดยไม่พูดอะไรอีก เส้นแสงสีดำที่ร้อยด้วยดวงไฟวิญญาณนับพันพุ่งออกมาจากแขนเสื้อ เปลวเพลิงลุกโชนขึ้นรวดเร็ว เกิดเป็นตาข่ายวิญญาณร้ายขนาดมหึมาพุ่งเข้าใส่เฉินผิง

เสียงโหยหวนในตาข่ายช่างโศกเศร้า มันแผ่เข้ามาในทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง

ตาข่ายวิญญาณร้ายทั้งสามที่ถักทอเข้าด้วยกันราวกับใยแมงมุมเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เสียงคร่ำครวญของวิญญาณที่ตายไปแล้วนับหมื่นดวงในตาข่ายเหล่านั้นราวกับคลื่น มันกระแทกแก้วหูของเฉินผิงจนปวดร้าว

เขาใช้ร่างเกราะทองคำตามสัญชาตญาณ และเกล็ดสีทองอร่ามก็ปกคลุมผิวหนังของเขา

หูหม่าซือสะบัดเครื่องรางออกมาหลายชิ้นในชั่วพริบตา เครื่องรางเหล่านั้นกางออกเป็นโล่ที่โอบล้อมพวกเขาไว้ทุกด้าน

ฟู่...

ทันทีที่ตาข่ายวิญญาณร้ายสัมผัสโล่แสง ดวงไฟวิญญาณเย็นยะเยือกจนหนาวเสียดกระดูกก็ส่งเสียงคล้ายหิมะที่ถูกแสงอาทิตย์แผดเผา สลายกลายเป็นควันสีฟ้า

เฉินผิงรีบโคจรจิตตวิสุทธิ ดูดกลืนรัศมีมารทุกหยาดหยดโดยไม่ให้เหลือ

ให้ตายสิรัศมีมารนี้บริสุทธิ์มาก... เฉินผิงรู้สึกทึ่ง เขาไม่นึกว่ารัศมีมารของศัตรูในชุดคลุมดำทั้งสามจะไร้ที่ติแบบนี้

รัศมีมารที่บริสุทธิ์ขนาดนี้จะยกระดับบำเพ็ญเพียรของเขาอย่างมาก

ในที่สุดร่างที่เป็นหัวหน้าก็เผยความเคร่งเครียดบนใบหน้าเหี่ยวแห้ง “เป็นไปไม่ได้! พลังวิญญาณร้ายสลายได้สิ้นไม่ว่าจะเป็นเทพหรือมาร แล้วมนุษย์ธรรมดาอย่างเจ้ารับมือได้ยังไง”

เฉินผิงไม่ตอบ แต่ดวงตาของเขาฉายแววตื่นเต้น

ทันใดนั้นเปลวเพลิงก็ลุกโชนขึ้นกลางฝ่ามือ สีของมันเปลี่ยนอย่างต่อเนื่อง จากสีทองเป็นสีฟ้าครามแล้วก็เป็นสีแดงเข้ม

ชายชุดดำทางซ้ายกรีดร้องเมื่อเปลวเพลิงกลืนกินเขาทั้งร่าง เผาผลาญทั้งร่างกายและวิญญาณจนกลายเป็นเถ้าถ่านก่อนที่เขาจะทันได้หนี

คนที่อยู่ตรงกลางโดนเข้าที่เอวเต็มๆ ร่างกายครึ่งหนึ่งเกรียมในทันที และเขาชนเข้ากับกำแพงหินจนแตกกระจายและหายเข้าไปในหมอกโดยรอบ

ส่วนคนหัวหน้าตอบโต้อย่างรวดเร็ว ยกโล่สีดำขึ้นรับการโจมตีตรงๆ แต่แรงกระแทกยังคงทำให้เขากระอักเลือดสีดำออกมา ขณะที่วิญญาณในโถกระจัดกระจายไปตามแรงกระแทก

“ฝากไว้ก่อน!” เขาพูดเสียงแหบพร่าก่อนจะหายลับไปในหมอกหนาทึบ

เมื่อเสียงขู่แหบแห้งของเขาจางลง ไอหนาวเย็นที่ปกคลุมพื้นที่ก็หายไป เหลือไว้เพียงผืนดินที่ไหม้เกรียมและกลิ่นกำมะถันฟุ้งกระจาย

“เฉินผิง บาดเจ็บหรือเปล่า” หูหม่าซือรีบเข้ามา ความกังวลปรากฏชัดบนใบหน้า

เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผากหยุนหวู่ เขาจ้องมองไปทางที่หัวหน้าชายชุดดำหายตัวไปอย่างระแวดระวัง “สามคนนั้นเป็นคนของสำนักลึกลับที่ว่า ตอนนี้เราเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว”

“ไปจากที่นี่ก่อนเถอะ” เฉินผิงสลายปราณอัคคีพร้อมขมวดคิ้ว