หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5150

“ใช้ลูกไม้เดิมซ้ำสองรอบงั้นเหรอ? ท่านหญิง ดูถูกกันเกินไปแล้ว” เสียงของหูหม่าซือดังมาจากด้านหลัง

ท่านหญิงหันกลับมา หูหม่าซือยืนอยู่ข้างหลังเธอสามก้าวและถือขวดยาไว้ในมือ

เขาเขย่าขวดยาเบาๆ “นี่คือยาแก้พิษของจริง เจ้าต้องการมันใช่ไหม?”

ฤทธิ์ของเข็มโลหิตกำลังกัดกร่อนพลังของเธอ เธอแทบจะยืนไม่อยู่ ความเจ็บปวดลามไปทั่วใบหน้า

ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ ทรุดลงคุกเข่าอ้อนวอน “ได้โปรด... มอบยาแก้พิษให้ข้า... ข้ายอมทุกอย่าง...”

หูหม่าซือถอนหายใจเศร้าๆ “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ แล้วทำไมถึงเล่นตุกติกตั้งแต่แรก?”

ขณะที่ปลายนิ้วของเขาลูบไปตามด้านข้างขวด ร่างของท่านหญิงที่ถูกปกปิดไว้บางส่วนก็เปล่งแสงอันน่าหลงใหล

ปิ่นปักผมสีมรกตโลหิตหลุดออกและเส้นผมสีดำของเธอพริ้วไสว สะท้อนแสงระยิบระยับ ดวงตาของเธอพร่ามัวราวกับต้องมนต์สะกด

เมื่อครู่นี้เธอคือท่านหญิงผู้โหดเหี้ยมแห่งวังซั่วหยิง ตอนนี้ราวกับผีเสื้อสีเลือดปีกหัก เธอนอนขดตัวอยู่บนพื้น นิ้วเรียวเล็กสั่นไหวขณะเอื้อมมือไปจับชายเสื้อคลุมของหูหม่าซือ “ได้โปรด... มอบยาแก้พิษให้ข้า... ข้าจะให้ศิษย์ทุกคนรับใช้ท่าน...”

หูหม่าซือกลืนน้ำลาย ภาพตำหนักนางโลมในอาณาจักรแดนสรวงชั้นหกแวบเข้ามาในหัว สายตาของเขาจับจ้องรอยแดงจางๆ บนคอของเธอ รอยไหม้จากบุบผาสะกดใจ

แม้จะรับรู้ถึงพิษร้ายในใจของหญิงสาวผู้นี้ แต่ความใคร่ในสัญชาตญาณทำให้เขาเผลอใจอ่อน

“ก็ได้ งั้นรับไป” เขาถอนหายใจยาว แล้วโยนขวดยาให้เธอ “ถ้าสำนึกเร็วกว่านี้ เจ้าก็คงไม่ต้องเล่นตุกติกกับตาแก่คนนี้หรอก”

ทันทีที่ท่านหญิงรับขวดยา ประกายแสงเย็นเยือกก็สว่างในดวงตา

แทนที่จะกินเข้าไป เธอกลับหันปากขวดยาไปทางหูหม่าซือ เส้นใยสีแดงสดยิงออกจากปลายนิ้ว แทงเข้าที่จุดชีพจรทั่วร่างกายของเขา

“เจ้าโง่บ้าตัณหา คิดจริงหรือว่าข้าจะยอมแพ้” เธอขู่ฟ่อ เสียงหัวเราะแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม แสงสีแดงเลือดพุ่งกระจายบนฝ่ามือ “สตรีแห่งวังซั่วหยิงตายอย่างผ่าเผย เราไม่คุกเข่าให้ใคร!”

หูหม่าซือรู้ตัวช้าเกินไป กรงเล็บอาบพลังสีเลือดพุ่งทะลุผ่านอกของเขา

ความเหลือเชื่อปรากฎในแววตา ขณะที่เลือดซึมผ่านริมฝีปาก “เจ้า...”

ดวงตาของเฉินผิงเปล่งประกายแสงสีทอง ขณะที่เขากวาดตามองเหล่าศิษย์ที่ถูกมนต์สะกด

เขารู้ว่าวิชาสะกดใจวังซั่วหยิงไม่ได้ส่งผลแค่กับประสาทสัมผัส แต่ยังรวมถึงจิตใจด้วย

“โง่เง่า!” เขาคำราม แสงสีทองในฝ่ามือเจิดจ้ากลายเป็นวงแหวนที่กระเพื่อมออกไป ราวกับก้อนหินกระทบกับสายน้ำ

ผ่าง!

คลื่นเสียงที่มองไม่เห็นทำลายเสียงแผ่วเบาที่ลอยอยู่ในอากาศ รัศมีสีชมพูที่ล้อมรอบพวกผู้หญิงหรี่ลงในทันที

เหล่าศิษย์สำนักชิงหยุนรู้สึกตัว สะดุ้งด้วยความตกใจเมื่อเห็นหญิงสาวร่างเปลือยที่พวกเขาปกป้อง ใบหน้าของพวกเขาร้อนผ่าวด้วยความอับอายและหวาดผวา

“ตายซะ!”

เฉินผิงไม่แสดงความเมตตาอีกต่อไป เขาเรียกกระบี่พิฆาตมังกรออกมา ปราณกระบี่สีทองหลอมรวมกันที่ปลายกระบี่ ก่อนจะพุ่งทะยานออกไปหาผู้บำเพ็ญเพียรแห่งวังซั่วหยิงดุจลมพายุ