หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5150

“ใช้ลูกไม้เดิมซ้ำสองรอบงั้นเหรอ? ท่านหญิง ดูถูกกันเกินไปแล้ว” เสียงของหูหม่าซือดังมาจากด้านหลัง

ท่านหญิงหันกลับมา หูหม่าซือยืนอยู่ข้างหลังเธอสามก้าวและถือขวดยาไว้ในมือ

เขาเขย่าขวดยาเบาๆ “นี่คือยาแก้พิษของจริง เจ้าต้องการมันใช่ไหม?”

ฤทธิ์ของเข็มโลหิตกำลังกัดกร่อนพลังของเธอ เธอแทบจะยืนไม่อยู่ ความเจ็บปวดลามไปทั่วใบหน้า

ในที่สุดเธอก็ยอมแพ้ ทรุดลงคุกเข่าอ้อนวอน “ได้โปรด... มอบยาแก้พิษให้ข้า... ข้ายอมทุกอย่าง...”

หูหม่าซือถอนหายใจเศร้าๆ “ถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้ แล้วทำไมถึงเล่นตุกติกตั้งแต่แรก?”

ขณะที่ปลายนิ้วของเขาลูบไปตามด้านข้างขวด ร่างของท่านหญิงที่ถูกปกปิดไว้บางส่วนก็เปล่งแสงอันน่าหลงใหล

ปิ่นปักผมสีมรกตโลหิตหลุดออกและเส้นผมสีดำของเธอพริ้วไสว สะท้อนแสงระยิบระยับ ดวงตาของเธอพร่ามัวราวกับต้องมนต์สะกด

เมื่อครู่นี้เธอคือท่านหญิงผู้โหดเหี้ยมแห่งวังซั่วหยิง ตอนนี้ราวกับผีเสื้อสีเลือดปีกหัก เธอนอนขดตัวอยู่บนพื้น นิ้วเรียวเล็กสั่นไหวขณะเอื้อมมือไปจับชายเสื้อคลุมของหูหม่าซือ “ได้โปรด... มอบยาแก้พิษให้ข้า... ข้าจะให้ศิษย์ทุกคนรับใช้ท่าน...”

หูหม่าซือกลืนน้ำลาย ภาพตำหนักนางโลมในอาณาจักรแดนสรวงชั้นหกแวบเข้ามาในหัว สายตาของเขาจับจ้องรอยแดงจางๆ บนคอของเธอ รอยไหม้จากบุบผาสะกดใจ

แม้จะรับรู้ถึงพิษร้ายในใจของหญิงสาวผู้นี้ แต่ความใคร่ในสัญชาตญาณทำให้เขาเผลอใจอ่อน

“ก็ได้ งั้นรับไป” เขาถอนหายใจยาว แล้วโยนขวดยาให้เธอ “ถ้าสำนึกเร็วกว่านี้ เจ้าก็คงไม่ต้องเล่นตุกติกกับตาแก่คนนี้หรอก”

ทันทีที่ท่านหญิงรับขวดยา ประกายแสงเย็นเยือกก็สว่างในดวงตา

แทนที่จะกินเข้าไป เธอกลับหันปากขวดยาไปทางหูหม่าซือ เส้นใยสีแดงสดยิงออกจากปลายนิ้ว แทงเข้าที่จุดชีพจรทั่วร่างกายของเขา

“เจ้าโง่บ้าตัณหา คิดจริงหรือว่าข้าจะยอมแพ้” เธอขู่ฟ่อ เสียงหัวเราะแฝงไปด้วยความโหดเหี้ยม แสงสีแดงเลือดพุ่งกระจายบนฝ่ามือ “สตรีแห่งวังซั่วหยิงตายอย่างผ่าเผย เราไม่คุกเข่าให้ใคร!”

หูหม่าซือรู้ตัวช้าเกินไป กรงเล็บอาบพลังสีเลือดพุ่งทะลุผ่านอกของเขา

ความเหลือเชื่อปรากฎในแววตา ขณะที่เลือดซึมผ่านริมฝีปาก “เจ้า...”