หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5151

แม้เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรหญิงจะคุกเข่าลง ร้องไห้และวิงวอนขอความเมตตา แต่กระบี่พิฆาตมังกรของเฉินผิงตวัดเป็นวงโค้งอย่างไร้ปรานี ละอองสีแดงสดพวยพุ่ง ไม่มีหญิงสาวคนไหนรอดพ้นจากกระบี่ของเขา

หูหม่าซือเดินเซ มือข้างหนึ่งกดบาดแผลข้างลำตัว เมื่อเขาเห็นร่างหญิงงามเกลื่อนกลาดบนพื้น เขาก็หายใจหอบด้วยความเจ็บปวดและเดือดดาล “เฉินผิง! ทำไมถึงฆ่าพวกนางจนหมด ไว้ชีวิตสักคนสองคนไม่ได้หรือไง ข้ายังไม่ทันได้สำราญกับพวกนางเลย...”

เขากระโดดโวยวายด้วยความโมโหทั้งที่บาดเจ็บอยู่

เฉินผิงเก็บกระบี่เข้าฝักและพูดอย่างเย็นชา “ไว้ชีวิตเพื่อที่พวกนางจะได้ใช้หน้าตาสวยๆ หลอกล่อเหยื่ออีกใช่ไหม”

ดวงตาสีทองของเขาหันไปมองหูหม่าซือ “คิดจริงๆ เหรอว่าพวกนางจะยอมแพ้ ถ้าผมไม่เข้ามาช่วย คุณคงเป็นศพไปแล้ว”

หูหม่าซือถอนหายใจอย่างหมดหนทาง “ก็ได้ ก็ได้ ถ้าต้องฆ่าจริงๆ อย่างน้อยเหลือศพไว้ก็ยังดี ยังพอใช้งานได้อยู่”

เฉินผิงได้แต่กลอกตาด้วยความรังเกียจและพูดไม่ออก

หยุนหวู่และคนอื่นๆ ก็ตกตะลึงเช่นกัน ความใคร่ของหูหม่าซือช่างไร้ขอบเขต

“ค้นของมีค่ามาให้หมด” เฉินผิงสั่ง

เมื่อได้ยินดังนั้น หูหม่าซือก็ตาเป็นประกายและเป็นคนแรกที่พุ่งเข้าหาร่างหญิงสาว พร้อมค้นข้าวของของพวกเธอ

เลือดหยดสุดท้ายยังไม่ทันหยดลงจากกระบี่ เฉินผิงก็รู้สึกได้ว่าท้องฟ้าปั่นป่วน เมฆด้านบนที่เคยถูกกระบี่พิฆาตมังกรฟาดฟันจนแตกสลายกลับมารวมตัวและหมุนเป็นเกลียวอย่างรุนแรง สายลมชั่วร้ายสีม่วงเข้มห้าสายพุ่งลงมาจากท้องฟ้าราวกับกรงเล็บภูตผี สายลมเหล่านั้นแผ่แรงกดดันมหาศาลที่มากพอจะบดขยี้ภูเขาได้

หูหม่าซือหมอบอยู่ข้างศพ กำลังค้นถุงใส่ของ ทันใดนั้นแรงกดดันก็ทำให้มือของเขาสั่นเทา มรกตเม็ดหนึ่งที่เพิ่งหาเจอแตกคากำปั้น “นั่นมันบ้าอะไร?”

หยุนหวู่กำลังงัดประตูคลังเหล็กของวังซั่วหยิงให้เปิดออก ได้ยินเสียงตะโกนของหูหม่าซือ เขาเงยหน้าขึ้นมองและตาของเขาก็หรี่ลง “เซียนพเนจรระดับเก้า! นั่นมันพวกสำนักลึกลับ!”