หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 5154

เฉินผิงรู้สึกคลื่นไส้ สิ่งนั้นน่าเกลียดน่ากลัว น่าเกลียดยิ่งกว่ากิเลนเพลิงของเขาเสียอีก น่าเกลียดจนแม้แต่อสูรกลืนสวรรค์ยังดูดีกว่า

ครืน!

ภูตมารกระโจน ดวงตานับร้อยเปล่งลำแสงสีเขียวพุ่งตรงไปยังกิเลนเพลิง

กิเลนกระโดดขึ้นฟ้า ห่อหุ้มตัวเองด้วยเปลวเพลิงร้อนแรง แต่ทันทีที่ลำแสงเหล่านั้นทะลุผ่านเปลวไฟ ขาหน้าของมันก็ถูกกัดกร่อน

“เฉินผิง เจ้าปีศาจนั่นกินวิญญาณ!” หูหม่าซือตะโกนจากหลังประตูหินของคลังสมบัติ ถือของวิเศษที่เพิ่งได้มาไว้แน่น “กิเลนของเจ้ายังเล็กเกินไป ไม่ไหวหรอก!”

เฉินผิงเคร่งเครียด เขาฟันกระบี่พิฆาตมังกรใส่ภูตมาร แต่ปราณกระบี่สีทองก็หายไปทันทีที่สัมผัสหมอกดำ

เสียงหัวเราะของหน้ากากมารลอยออกมาจากความมืดมิด “เปล่าประโยชน์! ภูตมารกัดกินได้ทุกสิ่ง เจ้ากับสัตว์เลี้ยงของเจ้าจะต้องตายทั้งคู่”

กิเลนเพลิงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เปลวเพลิงหรี่ลงอย่างเห็นได้ชัด และบาดแผลที่ถูกลำแสงก็เน่าเปื่อยต่อหน้าเฉินผิง

เมื่อเห็นดังนั้นเขาก็กัดลิ้นตัวเอง แก่นโลหิตหยดหนึ่งหล่นลงบนกระบี่พิฆาตมังกร แล้วก็ตะโกนว่า “จงฟาดฟัน!”

กระบี่และกิเลนเปล่งประกายพร้อมกัน เงามังกรสีทองขดตัวอยู่ข้างอสูรเพลิง หลอมรวมเป็นเสาเพลิงสีทองและแดงที่ทะลวงไปถึงสวรรค์

ชั่วขณะนั้นภูตมารชะงัก ดวงตานับไม่ถ้วนของมันแตกออกราวกับผลไม้สุกงอม

“อยากตายนักใช่ไหม!”

ดวงตาของหน้ากากมารทอประกายโหดเหี้ยม เขาสร้างผนึกขึ้นมาอีกครั้งและส่งให้ภูตมาร “กลืนกินพวกมัน เดี๋ยวนี้!”

ภูตมารขยายร่าง ปากของมันดั่งหลุมดำที่กลืนกินทั้งเฉินผิงและกิเลน

เปลวเพลิงของกิเลนสลาย เกล็ดหลุดลอกและมันร้องโหยหวน

เฉินผิงรู้สึกถึงพลังที่มองไม่เห็นที่ดูดเรี่ยวแรงของเขาออกไป กระบี่พิฆาตมังกรเกือบจะหลุดจากมือเขา

“ไม่...” เขาเห็นศิษย์กลุ่มสุดท้ายกำลังออกจากคลังสมบัติและพูดขึ้น “จ้าวมาร รีบสิงผมเร็ว ส่งพลังมาให้ผม!”

เขารู้ว่าถ้าหากจ้าวมารไม่ช่วย ทั้งตัวเขาและกิเลนก็คงไม่รอด

เยี่ยมเลย ก่อนหน้านี้คือตำหนักทวยเทพต่อมาก็สำนักลึกลับไม่ให้พักบ้างเลย

ไม่ใช่ว่าฉันอ่อนแอลงศัตรูมันแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ ต่างหาก! นึกว่าฉันจะไร้คู่ต่อสู้ในอาณาจักรแดนสรวงชั้นสามแต่สำนักลึกลับดันปรากฏตัวขึ้น...

รอยแยกสีดำสนิทเปิดออกใต้ดวงตานั้น และสัตว์ร้ายขนปุยตัวหนึ่งก็เดินออกมา

“อะ... อสูรกลืนสวรรค์?”

เสียงของหน้ากากมารตะกุกตะกัก เปลวเพลิงสีดำของเขาดับลง “นั่นมันสัตว์ในตำนาน ว่ากันว่ามันกลืนกินได้กระทั่งสวรรค์! ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”

ความโล่งใจแผ่ไปทั่วร่างของเฉินผิงเมื่อเขาเห็นสัตว์อสูรตนนั้น “ไม่เป็นไรจ้าวมาร ผมไม่ต้องใช้คุณแล้ว”

เมื่ออสูรกลืนสวรรค์ตื่นขึ้น ศัตรูย่อมจบสิ้น เจ้าสัตว์อสูรนั่นกลืนกินได้ทุกสิ่ง

ถ้าฉันควบคุมมันได้ก็คงดี... เขานิ่วหน้า รู้ว่าอสูรกลืนสวรรค์แทบไม่เคยออกโรงเมื่ออันตรายมาเยือน

สัตว์อสูรส่ายหัว ดวงตาสีทองของมันกวาดไปทั่วสนามรบ มันจ้องภูตมารและคำรามอย่างพึงพอใจ

“ไม่นะ!”

ผู้อาวุโสในชุดคลุมเทาพยายามเรียกตะเกียงภูตของเขาออกมา แต่แสงสีเขียวทั้งสิบสองดวงถูกพลังที่มองไม่เห็นกระชาก และพุ่งตรงไปยังอสูรกลืนสวรรค์